Do opowiedzenia tej historii zbierałam się długo, odkąd się dowiedziałam żyje w strasznym bólu, nie mam siły na to co się stało... potrzebuje się wygadać, nie chce o tym mówić nikomu z szacunku do niego. Nie chce wywlekać tego brudu na światło dzienne. Dużo czytałam waszych historii i wiem że mnie zrozumiecie, i proszę nie piszcie, że jestem naiwna, bo wiem o tym i biorę znów to ryzyko skrzywdzenia na Siebie, chodź może już nigdy mi tego nie zrobi... Od początku.
Jest On moim pierwszym partnerem, zauroczył mnie w Sobie, tak wyjątkowego mężczyzny nigdy wcześniej nie poznałam, mądry, zaradny, ma to coś... Nasz początek nie był usłany różami a to piękne zauroczenie nie skończyło się po tzn. 3 miesiącach. Otworzyłam się na niego całą Sobą, ufałam mu bezgranicznie. Nasz związek toczył się dobrze, on go prowadził, tłumaczył mi energię, mięliśmy piękny fundament. z czasem doszła sfera seksualna, która miałam wrażenie obojga nas satysfakcjonowała. Od początku załapał świetny kontakt z moją rodziną, normalnie chłopak złoto... Kochałam go ponad wszystko, dalej go kocham, po roku coś zaczęło mi się psuć w tej relacji. Pojawiły się kłótnie, można pomyśleć normalna rzecz, nie zawsze jest kolorowo, ale intuicja ciągle mi dawała znać, że coś jest nie tak. Moja frustracja prowadziła do kłótni szukałam winy w Sobie. Myślałam, że nie daje mu przestrzeni, byłam w trakcie terapii. Nauczyłam się dawać przestrzeń a dalej moja intuicja nie dawała mi spokoju, Życie seksualne się zmieniło, zaświeciła mi się czerwona lampka... prawie dwa lata razem, sprawdziłam mu telefon,( od razu napiszę, nie pochwalam tego co zrobiłam miałam przesłanki do niewierności, naruszyłam jego prywatność i zdaję sobie sprawę, że źle zrobiłam) To co znalazłam zwaliło mnie z nóg, wiadomości z różnymi kobietami, różne propozycje spotkań za kasę, OF, zdjęcia... Wybaczyłam mu, obiecał zmianę, minęły miesiące, pojawił się pierścionek, czy chciałam ? no jasne, że tak, byłam bardzo szczęśliwa, on dbał o mnie, ale cały czas coś się psuło w naszej relacji, nie rozmawiamy już tak, jak kiedyś... Przyszedł najcięższy czas w moim życiu, spotkała mnie ogromna tragedia i byłam w totalnej rozsypce, był obok ale coś było nie tak, nie chce wchodzić w szczegóły tamtego okresu czasu, po prostu ta sytuacja zamknęła mi oczy na szczęście. Wracając do mojej historii, On był obok ale nie tak jak chciałam, prosiłam go o wsparcie i on naprawdę starał mi się je dawać ale dla mnie to było za mało. On też przechodził trudny czas, ale całkowicie inaczej niż ja. Czułam tak dziwne uczucie do niego i nie rozumiałam samej siebie ale już teraz umiem je nazwać INTUICJA... Zrobiłam to znowu, wziełam jego telefon gdy spał, przeszukałam wszystko i znalazłam coś co mnie zmiotło. Zdradzał mnie, spotykał się z kobietami, zdjęcia innych kobiet, kłamstwa gdzie jest, nocne jazdy w wiadomym celu, nawet z moją przyjaciółką mnie próbował zdradzić jak leżałam w szpitalu. Poczułam się jak zgnieciona puszka coli, która jest zwykłym śmieciem, jakby ktoś mi pluł w twarz, ja przez cały ten związek nawet raz nie spojrzałam na innego, żadnego flirtu czysta wierność a On nagminne zdrady, ciągłe kłamstwa i totalny brak szacunku do mnie. Czego mu we mnie brakowało ? naprawdę byłam zawsze wstanie zrobić dla niego wszystko. Na następny dzień powiedziałam mu o wszystkim, co wiem. Był zły za telefon i rozumiem to w końcu tak, jak piszę przeszukanie telefonu to naruszanie prywatności ale nigdy bym tego nie zrobiła gdyby nie podstawy do zdrady. przez cały związek zrobiłam to dosłownie 3/4 razy. Rozmawialiśmy, On przyznał się, że jest uzależniony, zdał sobie sprawę z problemu i obiecał mi zmianę i terapię. Poprosił żebym przy Nim została. Wybaczyłam mu, skoro przyznał, że ma problem to widzę światełko w tunelu. Tak bardzo go kocham, i wierzę że się zmieni. Zaczął terapię widziałam w nim zmianę, chce go wspierać bo wiem, że to ciężki czas dla niego. Problem w tym, że mu nie ufam, nie wierzę w to co do mnie piszę i w to co mówi, będąc tyle razy okłamana po prostu nie umiem mu wierzyć nawet w słowa " kocham cię" czy ktoś to rozumie? Nie jestem idealną partnerką, wiem że mam ciężki charakter i naprawdę pracuje nad sobą. Ale czemu on to zrobił ? Jest ze mną źle, w nocy męczą mnie koszmary, wybudzają, rano codzienne wymioty, totalny brak apetytu i straszna migrena. Od razu sprostuję że na mój stan wpłynęła bardzo wcześniejsza sytuacja, i On tymi zdradami tylko to pogorszył. Nie piszę mu o tym, On nie chce wracać do tego co robił, nie wie że mam takie problemy zdrowotne, nie chce ,mu dokładać do terapii. Szanuje go jako człowieka, bardzo go kocham, widzę w nim dużą wartość, nie raz mnie inspiruję do czegoś, lubię spędzać z nim czas, ale brakuje mi rozmów, brakuje naszych fundamentów, On bardzo się zmienił, już nie wnika tak bardzo co u mnie, a jak pyta mam wrażenie, że go to nie interesuje i być może przesadzam ale piszę, co czuję. Jak znów mu zaufać ? Jak mu pomóc w terapii? Jak sobie pomóc? Nie musicie komentować tej historii, potrzebowałam się wygadać, z nikim o tym nie rozmawiam i to we mnie gnije, to tego postu zainspirowała mnie pani psycholog, czasem takie anonimowe wyrzucenie z Siebie pomaga. Wierzę, że naprawimy ten związek a on już nigdy mnie nie zdradzi. Czy komuś się tak udało? On pracuje nad sobą, mogłabym jeszcze pisać i pisać ale ostatnie słowa. Może ktoś myśleć, że jestem uzależniona emocjonalnie od tego mężczyzny ale to prawdziwe uczucie. Zawsze o nim myślę z miłością, i tak bardzo chce wierzyć, że on zacznie mnie szanować... Ciężki czas przede mną, trzymajcie za Nas kciuki.