Witajcie
Moja historia ma początek w 2018 roku. Moja żona poinformowała mnie że kontaktował się z nia na messengerze jakiś daleki znajomy. Nic złego, nie zainteresowałem się tym szczególnie. Ot odezwał się to ok. Nie działo się nic złego. Za jakiś czas mój starszy syn dał znać, że mama jakoś dziwnie chowa przed nim telefon jak wszedł do pokoju. Zaczęły się kłótnie, chowanie telefonu, udowadnianie że tylko rozmawia przecież itd. Potem zaczęło się coraz gorzej, zmienianie haseł, kupowanie nowych kart sim do telefonu. Ja trochę "szpiegowałem" widziałem co się dzieje i stąd te kłótnie. Kiedyś przyznała się że spotkała się z nim na kawę. Cały cyrk ciągnął się trzy lata. Wpadała często na wysyłanych sms z innej karty co widziałem w bilingu. Messengera też potem mogłem podglądnąć (wiem nieetyczne) więc dochodziło do coraz większych spięć. Po trzech latach doszło do awantury ostatecznej w której pojechałem z żoną do typa i tam sprawę załatwiliśmy temat. Kontakt ustał. Był spokój absolutny. Tylko ja wracałem do sprawy w rozmowach z nią.
Po około 2,5 roku od zakończenia ich pisania typ próbował kontaktu z moją żoną przez znajomych z jej starej pracy. Kontaktu nie dostał a byłe koleżanki dały jej znać. Żona przestraszona powiedziała mi o tym. Typ nadal nie skończył i spróbował kontaktu przez jakaś wspólną znajomą. Dopytywał gdzie teraz moja żona pracuje. Znajoma dał mi znać żebym uważał bo typ szuka kontaktu do mojej żony a to jest straszny ku..... Zresztą powiedziała mi, że wie od niego że oni już kiedyś coś mieli z moją żoną... Kiedyś coś? Zaczęło się. Przycisnąłem żonę. TAK. Zdradziła mnie jeden raz w aucie typa. Podobno żałowała, płakała i nigdy więcej nic już nie było... Ja się załamałem. Żona zaproponowała terapię nawet na pierwszą pojechaliśmy. Ja jednak nie odpuściłem i zacząłem drążyć temat. Pojechałem do typa. Odbiłem się od drzwi ale zobaczyła mnie jego siostra, mieszkająca dom obok. Zaczęliśmy rozmawiać. I dowiedziałem się... Moja żona była tam częstym gościem. Po powrocie do domu zażądałem jasno wszystkich faktów. I CO? Moja żona po pierwszym okresie rozmów z typem zaczęła się z nim spotykać. Spotykali się u niego w domu, były wyjazdy w "krzaki". Oczywiście sex. Podobno robili to około 10 razy. Sam okres kiedy to robili to niecałe 2 lata. Dowiedziałem się od żony że omotał ją do takiego stopnia, że prowadziła podwójne życie. Dom, ja dzieci i typ. On pracował za granicą więc w Polsce był co 2-3 miesiące na kilka tygodni. Moja żona mówi, że ona sama siebie nie rozumie jak mogła wkręcić się w taką wyniszczającą relację. Ona spokojna, skromna i wstydliwa (taka jest) on starszy o 17 lat człowiek ze skłonnościami alkoholowymi, kawaler jak się później okazało amator cudzych żon. Dała się wkręcić w związek który ciągnęła w sumie 3 lata, z czego 2 lata z seksem. Zaczęła całą sprawę tylko dlatego, że niestety ja byłem całkowicie pochłonięty innymi sprawami niż dom i rzadko kiedy poświęcaliśmy sobie czas. Zdaję sobie z tego sprawę, że tak było. Rozmawiała z nim bo nie miała nikogo bliskiego. Dzieci dorosłe, ja zajęty. Wkręciła się tak, że zgodziła się na spotkania a w końcu na seks. Nie sprawiał jej żadnej przyjemności (wierze jej, znam jej temperament i oporność w tych sprawach) ale odmówić nie potrafiła tak potrzebowała z nim kontaktu. Lgnęła do niego a on ja wykorzystywał. Potem gdy rozmawiałem z jego siostrą dowiedziałem się że miał on całe stada kobiet. Ma niesamowitą gadkę, potrafi manipulować bardzo skutecznie. Wiem to bo rozeznanie robiłem dokładne.
Cóż więc słowem podsumowania. Pojechaliśmy na terapie podczas gdy ja wiedziałem o jednym incydencie bo ona skłamała ze strachu, bojąc się przyznać do więcej. Więc cała terapia psu na budę gdy zabrakło prawdy…
Mimo, że cała sprawa jest historyczna i ona nie ma z nim żadnego kontaktu od 2,5 lat cały syf wypłynął teraz. Ja jestem na samym dnie. Depresja, histeria, płacz ledwo zipie już. Ona mnie błaga o wybaczenie. Mówi, że dała się ogłupić, omotać, opętać i sama teraz z perspektywy czasu zastanawia się dlaczego to zrobiła i jak mogła być tak ślepa. Fakt jest taki że od 2,5 roku w domu u nas było dobrze, bardzo dobrze. Wtedy gdy to trwało były nerwy ona była innym człowiekiem, niszczyła ją ta sytuacja.
Chciałbym wybaczyć, jakoś się pozbierać ale widzę to przed oczami… Nie pojmuje jak ktoś kogo kocham i kto mnie kocha potrafił w coś takiego się zaangażować. Jesteśmy ze sobą od 30 lat z czego 25 po ślubie. Ona miała 17 ja 19 jak się poznaliśmy. Nigdy w naszym małżeństwie nie było zdrad. Ja jestem wręcz chorobliwi prawdomówny i brzydzę się fałszem i obłudą. Miotam się nie wiedząc co mam zrobić. Trudno po takim długim czasie wszystko rzucić. To było straszne, okropne, poniżające dla niej i dla mnie co robiła. Chociaż to było to było bardzo dawno i dawno się zakończyło nie wiem co robić. Wiem to moja decyzja ale pomóżcie