Witam wszystkich. Liczę na obiektywną ocenę mojej sytuacji i Waszą szczerą opinię, która być może da mi lepszy obraz na to, czy powinnam dalej walczyć o swoje małżeństwo. Z mężem jesteśmy razem 16 lat. Od zawsze bardzo się roznilismy ale też wiele rzeczy nas łączyło. Mój tata zostawil moją rodzinę kiedy miałam 10 lat (alkohol plus wyjazd za granicę po lepszą pracę) i od tego czasu nauczylam się sama dawać ze wszystkim radę i nie prosić nikogo o pomoc. On - wspierająca się rodzina, dla której instytucja rodziny jest na 1wszym miejscu, ale jednak mało tam uczuć, mało rozmów o nich, a wszelkie konflikty rozwiązuje się chwilową ciszą. I tak po kilku latach pojawiło się 1wsze dziecko, potem drugie. Zawsze bylam w moim mężu szaleńczo zakochana i świata poza nim nie widziałam. Obecnie córka ma 8 lat a syn 6 lat. Krótko po urodzeniu syna (jakieś 3msc) trafiłam niespodziewanie do szpitala, gdzie -pisząc w dużym skrócie- cudem mnie wyratowali i po miesiącu z wielką traumą wróciłam do domu. Choroba miała mi już towarzyszyć reszte życia, jest nieuleczalna. Miałam przed oczami wizję jeżdżenia do szpitala co miesiąc w wielkim bólu i powolnej degeneracji. Z czasem byłabym tylko ciężarem dla rodziny, ale i tak chcialam jak najwięcej czasu przezyc jeszcze z dziecmi. Mój maz w tym czasie musiał harować niesamowicie, dzieci, praca, dom, bo ja nie domagalam. Stał się dla mnie nieprzyjemny, robił mi wyrzuty o to że wolę iść do pracy niż pomóc w domu skoro mam na to siłę. Ja też zrobiłam się zgorzkniała przez tę chorobę.Kwas między nami rósł do tego stopnia, że chcieliśmy się rozstać. Wisiało to nad nami coraz bliżej. Wtedy też poznałam w pracy chłopaka, przy którym zapomniałam o wszystkich nieszczęściach. Zauroczenie,miłe słowa,nagle pojawiło się coś miłego w moim życiu. Teraz wiem, jakie to bylo beznadziejne złudzenie, ale byłam w dramatycznym momencie życia. Totalnie nie widziałam tego, że właśnie rujnuje życie sobie i ukochanemu człowiekowi. I tak najpierw jakis miesiąc czy dwa pisaliśmy, az w końcu przespalismy się ze sobą. Nawet tego nie ukrywalam specjalnie, bylam na takim zyciowym dnie. Czułam wtedy że to jedyne co mnie ratuje od kompletnej depresji,że przez chwilę zapominam o tym że tyle cierpię przez chorobę. Mąż odkryl wszystko przeglądając mój telefon. I wtedy stwierdził, że nie chce jednak kończyć tego związku, że mnie kocha, błagał ze lzami w oczach żebym została. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że jednak z jego strony nadal są jakieś uczucia.. Zostałam, chociaż miałam wrażenie, że już nic nie czuję do niego. Z tamtym chlopakiem zerwalam kontakt calkowicie. stanęłam na głowie i naprawdę zakochalam się w moim mężu na nowo. Mąż oswiadczyl mi się ponownie i wzięliśmy ślub (wcześniej żyliśmy bez slubu) Byliśmy na terapii, która jednak nie zakończyła się wielkim sukcesem, bo mąż pod koniec miał już dosyć. Po jakimś czasie coraz bardziej zaczął się ode mnie odwracać, coraz bardziej dystansować. Mimo tego że naprawdę wiele szczesliwych chwil spędziliśmy wspolnie od tamtego czasu, często nagle bez powodu tracil humor, czulam że jest rozgoryczony i nie potrafi mi wybaczyć. W między czasie dostałam lek, który regularnie przyjmuje więc problem choroby nagle prawie zniknął. Minęły prawie 3 lata podczas których kończyl zwiazek kilka razy ot tak z dnia na dzień, po czym obiecywał na nowo że będziemy razem, bo tworzymy wspólnie z dzieciakami fajną rodzinę. Tyle dni i godzin spędziłam myśląc co mogę zrobić, żeby mi wybaczył. Nigdy nie myślałam, że spadnę na takie dno i zrobię coś tak beznadziejnego, czego bede żałować resztę życia. Mąż oporcz zaufania ciągle twierdzi że moje zachowania to manipulacje. Wczoraj znowu stwierdził, że chce zakończyć nasz związek. Powinnam pozwolić mu odejść? Czy są wśród Was osoby, którym udało się w końcu wybaczyć, pokochać kogoś mimo tego że tak bardzo was skrzywdził?