Witajcie, czytałam dużo wątków tutaj zamieszczonych jednak dalej jestem strasznie zagubiona i postanowiłam opisać mój przypadek.
Nie jesteśmy po ślubie, ale pozwolę sobie pisać o partnerze jako mąż, ponieważ tak się traktujemy. Mamy dwie córeczki, jedna 14 lat druga 13 miesięcy.
Jesteśmy ze sobą ponad 21 lat. Zaczęło się sypać jakieś dwa lata temu. Do tego czasu było super. Mąż prowadzi własną działalność, ma dobre zarobki, mogliśmy sobie pozwolić na dużo. Sex również był super. Oboje bardzo go lubiliśmy. Zawsze chcieliśmy drugie dziecko ale nie zachodziłam w ciążę mimo niezabezpieczania się. Nie leczyliśmy się, po prostu uważaliśmy, że gdy będzie to będzie. Około 5 lat temu zaszłam w ciążę. Byliśmy szczęśliwi, jednak ciaza była od samego początku zagrożona. W końcu poroniłam w 4 miesiącu. Od tego czasu bardzo pragnęliśmy drugiego dziecka. Czułam, że między nami jest tak idealnie, że jeszcze tylko tego nam brakuje do szczęścia. Zaczęliśmy się badać, przyjmować leki, itd.l i udało się po 3 latach. Zaszłam w ciążę, niestety ona także była problematyczna i musiałam przejść na L4. Mąż troszczył się o mnie, wyręczał we wszystkim, dbał żeby dotrzymać ciążę do końca. Wtedy zaczęło się nam nie układać. Zawsze był o mnie zazdrosny, ale gdy byłam w ciąży zaczął mnie obwiniać, że mam w pracy kochanka. Szczerze mówiąc podobała mi się zazdrość z jego strony ale tłumaczyłam, że nie mam nikogo. Ze względu na ciążę zagrożona dużo musiałam odpoczywać, spałam w dzień a w nocy już nie mogłam. Rozmawiałam wtedy z koleżanką na messengerze, która miała malutkie dziecko i również nieprzespane noce. Gdy mąż budził się w nocy chowałam telefon, bo złościł się, ze nie śpie i tym szkodzę dziecku. Podejrzewał cały czas że piszę z kochankiem. Chciał sprawdzać mi telefon, ale nie pozwoliłam. Nie wiem dlaczego, skoro tam i tak nie było nic złego. Zwykłe rozmowy z koleżanką na tematy związane z ciążą albo małym dzieckiem. Przyznaje się bez bicia, w ciąży miałam humorki. Ciągle mi coś nie pasowało, wściekałam się. Podejrzewam, że to hormony. Mąż się starał a ja wszystko krytykowałam. Od tego czasu zaczął się kryzys w naszym związku. Dodam, ze sexu nie było, poniewaz miałam zakaz od lekarza. Z racji świadczenia usług w całej Polsce mąż dużo wyjeżdżał. Bałam się, że gdy urodzi się drugie dziecko będzie mi ciężko samej z dwójką. Obiecywał, że po porodzie skupi się na zleceniach w miejscu zamieszkania. Pod koniec ciąży się zaczęło.. mąż zaczął ukrywać telefon. Wpadał w straszną złość gdy chciałam zobaczyć z kim pisze. Mówił, że ja pilnuje swój telefon więc on tez tak robi. Wtedy zrozumiałam, że nie mam nic do ukrycia więc mój telefon leżał, mógł do niego zaglądać, chociaż tego nie robił. Swój telefon nadal mocno pilnował. W końcu urodziła się nam córeczka. Tatuś był (nadal jest) zakochany w dzieciach. Nie mogę powiedzieć, bo jest dobrym, kochającym ojcem. Co do tego nie mam zastrzeżeń. Ogólnie to bardzo dobry człowiek o dobrym sercu. Niestety nie było zleceń w naszym rodzinnym mieście więc musiał wyjeżdżać. Godziłam się na to, ponieważ pieniądze były potrzebne, nie mógł sobie pozwolić na siedzenie w domu. Ja byłam ciągle zmęczona bo noce były nieprzespane. Kłóciliśmy się o wszystko. O codzienne sprawy o dziecko. Jedno drugiemu wytykało, co robi źle i czepialismy się siebie. Gdy nadchodził piątek i miał wrócić do nas na weekend byłam szczęśliwa. Wyczekiwałam jego powrotu, jednak po 2h jego obecności w domu miałam dość. Ciągle pretensje i kłótnie. Płakałam, pytałam czy ma kogoś. Nie przyznał się. Telefon pilnował na każdym kroku. Mówiłam, że wszystko wskazuje na zdradę ale i tak się nie przyznał. Ufałam mu, bo go kochałam. Poza tym on kochał dzieci nad życie, więc myślałam że nie zrobi im tego. Tłumaczyłam sobie, że to pewnie przez zmęczenie i nowe obowiązki związane z dzieckiem. Sexu między nami nie było, mówił że jest zmęczony i nie ma siły. Gdy pytałam czy mnie kocha mówił ze: to zależy, albo że troszeczkę i że to wszystko przez nasze kłótnie i moje czepialstwo. Płakałam wtedy dużo. Mówiłam że go kocham, że mi ciężko, że opieka nad dzieckiem mnie przytłacza, że chyba mam depresję bo cały czas płacze po kątach. Nic go nie ruszało. Od czasu mojej ciąży moja mama mocno się pochorowała (rak piersi, teraz rak płuc, między czasie operacja kręgosłupa). Mama nie ma nikogo poza mną, musiałam ją wspierać, jeździć do lekarzy. To też podejrzewam, że się odbiło na mojej psychice. Od jakiś 2 miesięcy zaczęło nam się lepiej układać, nie kłóciliśmy się o byle co, jednak telefon nadal ukrywał. Sexu też nie chciał. Czułam się z tym źle. Zostałam odepchnięta. Sex jest dla mnie bardzo ważny, zawsze go lubiłam i nadal lubię i potrzebuję. Jest dla mnie dopełnieniem miłości. Czułam się niekochana. Trzy tygodnie temu, gdy córka skończyła roczek dowiedziałam się prawdy. Napisał do mnie facet i oznajmił, że mój mąż zdradził mnie z jego żoną i że ona zaszła w ciążę ale poroniła. To był dla mnie cios w serce. Nie mogę się z tym pogodzić. Podejrzewałam to a on kłamał w żywe oczy. Nie umiał porozmawiać ze mną normalnie tylko poszedł na bok. Okazało się, że dziewczyna nie jest przypadkowa. Znali się z dzieciństwa. Spędzali razem wakacje. Być może gdyby ich rodzice nie przestali wozić ich do dziadków na wieś, gdzie się poznali, byliby razem. Mąż tłumaczy, że myślał że mam kogoś, bo między nami się nie układało a on czuł że nie ma czego szukać w domui dlatego to zrobił. Ona też ze swoim mężem jest ponad 20 lat. U nich sypało się dużo wcześniej. Męża i ją połączyły wspólne problemy, mieli miłe wspomnienia. Pisali ze sobą a po pół roku się spotkali. Spotykali sie przez ponad pol roku co dwa tygodnie i uprawiali sex. Akurat mąż miał zlecenie w niedalekiej odległości od jej miejsca zamieszkania więc było im łatwiej. Później zorganizowali wspólny wyjazd w wakacje na dwie noce i stąd była ciąża, którą poroniła. Mąż pisał do niej, że ją kocha, że jej nigdy nie zostawi i w ogóle. Podobno mówił jej także że z domu się nie wyprowadzi ponieważ kocha dzieci a mnie z nim też dużo łączy i nie może mnie zostawić. Jednak mówił jej że ją kocha, że w ciąży jej nie zostawi i weźmie ja pod swoje skrzydła. Sama nie wiem jak miałoby to wyglądać, skoro z domu nie miał zamiaru się wyprowadzić, ale on chyba sam do końca nie wie jak by to rozwiązał. Dodam, że gdyby bylo dziecko od razu wywaliłabym go z domu, bez dwóch zdań. Teraz, gdy się o tym dowiedziałam jest mi źle. Zrozumiałam, że podejrzewałam zdradę ale nic z tym nie zrobiłam. Nie brnęłam do prawdy i bardzo tego żałuję bo być może gdybym zaragowała w odpowiednim czasie nie zaszłoby to tak daleko. Boli mnie to, że mnie oszukał, ja całe moje życie ustawiłam pod niego. Bol8 mnie, ze zostawil mnie z półrocznym dzidckiem i wolał z nią wyjechać na trzy dni niż spędzić czas z rodziną. Kocham go i zawsze kochałam. Nigdy bym czegoś takiego mu nie zrobiła dlatego bardzo mi ciężko. Ciągle płaczę i biję się z mysłami. Mieliśmy się rozstać, jednak starsza córka bardzo to przeżywa i nie chce żeby tata się wyprowadził. Ja też nie wiem czego chce, raz czuje że chce to ratować bo za bardzo mi zależy a też przeze mnie się nasz związek sypał, byłam świadoma że się nie układa ale nie zmieniałam swojego postępowania. Może gdybym ja ustąpiła pierwsza to on tez by zmienił swoje postępowanie? Nie kłócimy się w domu ale dużo rozmawiamy. Mam huśtawki nastrojów. Jednego dnia stwierdzam, że chce próbować dla dzieci i dla nas, że za dużo razem przeszliśmy i dużo nas łączy a następnego najchętniej bym go spakowała i kazała się wyprowadzić. Mam mieszane uczucia. Mam straszny żal do niego że nic mi nie powiedział, nie porozmawialiśmy, że wolał zdradzić. On twierdzi że gdyby było między nami dobrze to tego by nie zrobił. Nie wiedział tego że ja go jeszcze kocham, myślał że jesteśmy już tylko dla dzieci ze sobą a w domu nie ma czego szukać. Powiedzialammu, że możemy spróbować ale musi zakonczyc z nią znajomość. I tu jest problem. Powiedział, że nie będzie się z nią spotykał ale musi mieć z nią kontakt bo się martwi o nią, że się nie poukłada w ich małżeństwie i ona zostanie sama z dwójką dzieci. Powiedział, że musi mieć z nią kontakt, ograniczony ale musi bo chce żeby im sie poukładało. Mówi, że kontakt ograniczy do minimum a z czasem sam się urwie. Rozmowę ta usłyszała naszą córka, płakała że tata nie potrafi dla nas zrezygnować z tamtej kobiety. Powiedział, że mnie kocha a ją darzy dużym uczuciem. Jest dla niego ważna bo mają wspólne wspomnienia, znają się nie od dziś a przez ostatni rok bardzo się do siebie zbliżyli. Martwi się o nią ponieważ jej mąż po tym wszystkim stał się agresywny i bardzo się awanturuje w domu na czym cierpią dzieci.
Ja nie wiem co robić. Boję się, że będą mieli ten kontakt, pomimo, że bardzo ograniczony to i tak przy byle jakiej kłótni napiszą do siebie i postanowią jednak się spotykać dalej. Jestem rozdarta, sama przeżyłam rozwód rodziców i było mi bardzo ciężko i nie chcę tego fundować moim dzieciom. Córka nie chce żeby tata się wyprowadził, czuje ze będzie miała do mnie o to żal jeśli podejmę taka decyzję. Co robić? Boli mnie to, że definitywnie nie urwie z nią kontaktu i nie poświęci się dla rodziny, chociaż on twierdzi że potrzebuję tylko trochę czasu aby im się ułożyło a kontakt w sposób naturalny się urwie. Ona powiedziała mojemu mężowi, że nawet jeśli ona się rozwiedzie to kontakt z moim chciałaby miec bo dużo dla niej znaczy, choć bardzo ograniczony. Mówi że już się z nią nie spotka oraz że gdyby między nami się układało nie zdradził by mnie. Nie chcę dzieciom fundować piekła, ale boję się że będę się w tym związku męczyć. Boję się, że dam mu szansę i wszystko sobie poukładam a i tak kontakt za jakiś czas między nimi się nasili i wszystko mi powróci i będę żałować ze nie spróbowałam. Z drugiej strony na rozstanie zawsze jest czas, uważam że najpierw warto spróbować. Ja czuję że muszę go jakoś za to ukarać i wtedy będzie mi łatwiej, ale nie wiem jak? Jak powinnam postępować ? Chciałabym aby zerwał z nią kontakt definitywnie, czy ja za dużo wymagam? Wtedy bym czuła że mu naprawdę zależy i naprawdę chce ratować rodzinę. Czy kazać mu się wyprowadzić a z córka porozmawiać, że tego potrzebujemy aby sobie to wszystko poukładać? W głowie kotłują mi się różne myśli. Raz chce z nim być za chwilę czuje ze nigdy mu nie wybaczę i ciągle będę to wspominać i się męczyć i dlatego jestem zła na siebie ze nie kaze mu sie wyprowadzić. Dlaczego to ja mam cierpieć, poświęcać się skoro to on zawinił i on zdradził? To on powinien cierpieć i ponieść karę, tylko jaka? Jak dać mu do zrozumienia że bardzo mocno mnie zranił? Boję sie, ze gdy pozwolę mu mieszkać z nami on będzie myślał że nie takiego się nie stało, a stało się i to bardzo dużo. Czuje się z tym fatalnie, życie mi się zawaliło. Co robić, ktoś doradzi ??