Cześć wszystkim! Niestety i ja tu trafiłam chociaż naiwnie myślałam, że nas to nigdy nie spotka ale od początku. Z mężem znamy się 7 lat, od 5 jesteśmy małżeństwem, nigdy nie mieliśmy żadnych kryzysów, bardzo dobrze się dogadywaliśmy, myślałam, że jesteśmy dobrze dobrani do czasu kiedy w lutym tego roku, podczas połogu, w trakcie bardzo złego samopoczucia fizycznego po cesarskim cięciu z dwu tygodniowym noworodkiem na rękach, w nowej roli, przestraszona i tak bardzo potrzebująca wsparcia... ...dostałam wiadomość od męża kochanki mojego męża (wiem skomplikowane) że jesteśmy zdradzani (oni mają 7 letnią córkę). Nie muszę chyba pisać co czułam bo te emocje łączą nas wszystkich (najpierw szok, niedowierzanie, zaprzeczenie, smutek, złość, gniew, ból i tak w kółko jak na karuzeli). Świat dosłownie mi się zawalił, wszystko w co do tej pory wierzyłam legło w gruzach (wiem, znajome). Pierwsze dni to był jakiś kosmos, byłam zdruzgotana mąż przepraszał, był skruszony, prosił o wybaczenie ale cały czas utrzymywał, że w mojej ciąży czuł się bardzo samotny (oj biedactwo) a ta kobieta dawała mu tyle uwagi, podrywała go. Potem zaczęła do mnie pisać jego kochanka (nie zareagowałam na jej zaczepki, ten kontakt nie był mi do niczego potrzebny jednak ona nie dawała za wygraną cały czas nękała mnie na portalach społecznościowych, w związku z moim niewzruszeniem dała sobie spokój). Maż na początku przyjął narrację, że to jego wina itp. zapisał nas na terapię małżeńską na którą się zgodziłam bo bardzo chciałam mu wybaczyć (dla naszego synka) co nie jest równoznaczne z tym, że chciałam z nim dalej być o czym zakomunikowałam zaraz na początku tego całego cyrku. Wersja jego i jego kochanki bardzo się różnią (według niej to była wielka miłość i był sex, według jego to były "tylko spotkania" i "tylko" raz się pocałowali) wiec postawiłam warunek, że ta terapia ma sens tylko wtedy kiedy odbędziemy szczerą rozmowę, najbardziej bolesną ale chce znać całą prawdę bez kłamstw i owijania w bawełnę. Jak się domyślacie nie doczekałam się ani całej prawdy ani skruchy. Jego skrucha trwała 2 tygodnie a potem jego zachowanie wróciło do normalności. Ja cały czas drążąc (wiem, to bardzo ryzykowne) poznawałam nowe fakty i coraz mniej ufałam wersji mojego "kochanego" męża. Na ostatniej terapii powiedziałam, że jak to ma tak wyglądać to ma się wyprowadzić a ja chcę separacji na co on niewzruszenie powiedział, że on jest nieszczęśliwy od 1,5 roku (o czym nigdy nie mówił, nawet jak planowaliśmy ciążę) więc się wyprowadza. Tu lekcja dla innych: zdradził? Zaraz wylot z domu i separacja. Nie powielajcie moich błędów, nie dajcie się tak upokorzyć i odrzeć z godności jak zrobiono to mnie. Wiem, że można się po tym odbudować, wiem że można być szczęśliwym choć na chwilę obecną sobie tego nie wyobrażam, Leczę się na depresję, chodzę na terapie. Na razie jest ciężko bo uważałam męża za swojego najlepszego przyjaciela, za "swojego" człowieka ale jego już nie ma a może nigdy nie było... Ból jest nie do opisania. Nie chce żeby ktoś mnie klepał po plecach ale może ktoś napisze jakieś pozytywy z własnego doświadczenia?
Do zdradzonych: życzę Wam wszystkim siły i wiary w siebie. Moja na razie jest na poziomie dna :(