Witajcie moja historia. Smutna, jak wszystkie tutaj. Piszę z nadzieją, że kiedyś skończy się happy endem. Mam 45 lat. Dwie fajne córy. Ciekawą pracę, wykształcenie, niezależność, niezły wygląd i trochę w głowie....a mimo to moje życie nie wygląda różowo. Powiecie : na własne życzenie:( Od początku. Wyszłam za mąż na ostatnim roku studiów, za miłego, mądrego faceta, który chciał mieć rodzinę, dom, niewielu, ale wypróbowanych przyjaciół. I chociaż był typem raczej zamkniętym w sobie, ludzie go lubili. Pracował. Nie pił, nie palił, nie kłamał, nie latał za spódniczkami. Ideał. Był co prawda mniej ambitny niż ja....to ja byłam motorem rodziny. Zmienialismy mieszkania na większe, samochody na nowsze, w końcu po paru latach pojawiły się dzieci. Ja pracowalam, sprzątałam, zajmowałam się maluchami. Byłam mu też oddana i wspieralam we wszystkim. On czasem zamykał się w sobie. Czasem denerwował z byle powodu. Ja oczywiście : bo dzieci, bo praca, bo stresy. Po 10 latach on popełnił samobójstwo. To był szok. Przerażenie, łzy. Depresja, lekarze. Dlaczego nic nie zauważyłam? Czy byłam tak ślepa? Czy kłopoty dnia codziennego mogły przesłonic coś takiego? I nic nie zauważyłam???? Byłam na niego wściekła. I odczułam to jako zdradę. Mógł mnie zostawić dla innej, jeśli było mu źle. Ale nie tak!!! Wiem teraz, że to musiała być choroba. Ale wtedy ....zdrada:( Dzieci były bardzo małe. Moja praca nie wystarczała na utrzymanie. Dramat. Lata zajęło mi wychodzenie z tego. Spłacanie mieszkania itd.... Mogę też powiedzieć ze stałam się dzięki temu samodzielna i silna. Minęło 10 lat. Nie spotykalam się z nikim. Bo nawet nie było na to czasu. Padłam na nos ze zmęczenia. Az spotkałam moją pierwszą miłość. Z czasów "sprzed męża". Poznałam go na 1 roku studiów. Umarłam. Tak byłam w nim zakochana. A że czasy studenckie obfitują w znajomych, wokół niego pełno było lasek. A ja...szara myszka....zostałam gdzieś tam sama. On korzystał ze znajomości. Czasem przypominał sobie o mnie...ale parą nie byliśmy nigdy. Ja wzdychalam, on nie. W pewnym momencie zniknął na 2 lata. Wrocil nagle i powiedział ze zakończyl " wszystkie swoje sprawy" więc może my.....Ale ja byłam już "zajęta"....I pomna wszystkich wcześniejszych łez...oraz niezbyt ufna, Odpowiedziałam : NIE. A on nie nalegał, nie walczył o mnie, więcej nie próbował. Ja zrobilam tylko coś dziwacznego. Przed samym ślubem poszłam do niego i powiedziałam, że wychodzę za mąż . Czy to była "ostatnia szansa"....nie wiem. W każdym razie on znów nic z tym nie zrobił. Nie powiedział : dziewczyno, co ty robisz! I tak ja dorobiłam się roli samotnej mamy, tyrającej na 2 etatach, niezależnej i uśmiechniętej, ale nieszczęśliwej. A on - córki i nieudanego małżeństwa . Oraz, jak się później okazało również innych kłopotów, w tym finansowych i z kobietami. Ale faktem jest, że po latach to on zabiegał o spotkanie ze mną, bez względu na to, że kiedyś go odrzuciłam. I on pierwszy powiedział o swoich uczuciach. Spotykaliśmy się ponad 2 lata. Prawie codziennie. Były chwile bardzo trudne ale też i bardzo wzruszające. ....Pozostawałam w roli kochanki - bo rozwodu jeszcze nie było. Ale też i powierniczki, opiekunki i podpory. Sam o sobie mówił, że jest trupem. Był alkohol - żeby dało się " wytrzymać " w jego domu. Dzieki mnie sie jakos trzymal. Było sporo nerwów. Główną ich przyczyną nie była jednak sytuacja z jego żoną, czy innymi jego problemami (np byłą kochanką w pracy, gdzie z tego też powodu również musiałam być incognito ). Głównym problemem między nami, który wracał coraz częściej, było to, że 20 lat wcześniej ja go odrzuciłam. Tłumaczyłam: nie byliśmy de facto parą wtedy. On miał prawo latać za innymi babkami, a ja miałam prawo powiedzieć wtedy, że nie chcę babiarza. I przede wszystkim, jeśli mu na mnie zależało, on, jako mężczyzna powinien o mnie walczyć. A nie : oto jestem, ciesz się i rzucaj dla mnie wszystko. Czasem przyznawał mi rację, po czym nasilał agresję słowną do tego stopnią, że moje dzieci nazywał bachorami a mnie dziwką (bo przecież pieprzyłam się z własnym mężem, a teraz proponuję mu obszczyny po daunie - cytat). Ja znosiłam to wszystko we łzach. Bo on tłumaczył się ogromnymi emocjami, trudnością w przelknieciu czarnej polewki sprzed 20 lat itd... Byłabym tez niesprawiedliwa wobec niego, gdybym nie napisała, że to człowiek twórczy, ambitny, z polotem, potrafił być tez czuły i ma wile talentow.....Byłabym tez niesprawiedliwa, gdybym nie napisała o sobie...Czasem działałam na niego jak płachta na byka. On był już bardzo zmęczony swoją sytuacją w domu i w pracy. Do tego doszły procesy sądowe ( założone przez inną kobietę, ale bez podtekstów damsko- męskich), do tego zawodzila go córka, trzymająca stronę matki...A ja go wówczas pocieszałam : będzie dobrze.....Czego on nie mógł słuchać. ....to jak mowoc komus na wozku, ze jeszcze bedzie biegac.......Zaprosiłam go rok temu na Wigilię, bo spędzał ja sam. Mieliśmy wyjść, jeśli poczuje się źle. A ja go powstrzymałam, żeby choć otworzył prezent. On nie mógł patrzeć na roześmianą rodzinę, a ja zatrzymałam go pół godziny, które siedział jak na gwozdziach:( !....Rozumiem, że zachowałam się jak słoń w porcelanie....za co zresztą przeprosiłam. .. Wypominanie tego slyszalam przez rok. Jak również wypominanie pocieszania. A mimo to powtarzał, że jestem jedyną osobą która znosi jego charakter. Bo tak było. Sprawiłam ze wrócił do grania na gitarze...Sama usiadłam przy klawiszach..żeby mu podgrywać. ...Bardzo się zapalił.....powstał zespół. .... Po 2 latach zaczął spotykać się ze swoją koleżanką z liceum. Na początku powiedział, że się z nią spotkał w sprawie procesow. Potem mówił mi ze mnie kocha....kochaliśmy się. ....a jednocześnie spotykał się z nią. Babka po rozwodzie, z bardzo podobnymi problemami, nerwicą, migrenami, długami, ale inteligentna, na stanowisku.....I "dobra dusza"....Bardzo dużo wspólnych tematów. ..A ja cóż, chyba nigdy go nie rozumiałam, bo w sumie to moje życie takie poukładane ... W Sylwestra nie wiem jak ( bo bardzo chronił) weszłam w jego telefon, a tam krótka historia znajomości. .w postaci jej planów na życie z nim, opowieści o szlafroczku, fotek z przeszłości i terazniejszosci: tu pies, tam zakupy....do tego jego opowieści o nieszczęśliwym małżeństwie i chorym układzie w pracy (o mnie ani słowa ). Do tego historia o jego samotnym spędzaniu Wigilii ( chociaż ja zostawilam swoje dzieci w te noc i czekałam godzinę pod jego domem, żeby nie był sam)....oraz o Sylwestrze, na który przyjechał do mnie tylko dlatego, bo wkurzył się, że ona gdzieś szła, zamiast wzdychac do niego smsa mi w Nowy Rok ( to wynikało z korespondencji ) Powiecie : KLASYKA. I jak to czytam, mówię sobie : no, idiotka ze mnie! Po tym feralnym Sylwestrze odwiozłam go do domu (bo wypil) i na koniec powiedziałam o telefonie. I to miał być koniec. Wyłączyłam telefon i dochodziłam do siebie (odczulam to fizycznie). On dzwonił. Piątego dnia oddzwonIlam. Myślałam, że może choć usłyszę : przepraszam. A tu nie. Jego zdanie jest takie: Fizycznej zdrady nie było. Ja jestem jego "dupą". A teraz zobaczymy, ile warte są moje rady i zapewnienia o tym, że powinno się walczyć ( jak powinien on 20 lat temu) I że teraz on mnie upokorzy (jak ja jego kiedys) ja odczuję "czarną polewkę" . Będzie miał dziecko albo dwoje (no raczej już nie z tą panią z uwagi na wiek). A za 2 lata, jak przyjdę do niego skruszona i wyznam, że go kocham (jak to zrobił 2 lata temu on).....wtedy będzie to PRAWDZIWY dowód, że go kocham. Masakra. Dodam jeszcze ze : Ostatnio powróciłam do panieńskiego nazwiska. Nie obchodziły go moje koszty z tym związane. Istotne bylo "zadośćuczynienie". W końcu pomyślałam : dobrze, skoro to dla niego ważne. ..zebrałam trochę kasy i ruszyłam machinę. Wg niego: za późno. On podkreśla, że powinnam dla niego wiele poświęcić, skoro oczekuję, że on poświęci swoją córkę. I tak mogłabym jeszcze wymieniać. Nie wiem , czy ktoś jeszcze dotrwał do tego momentu. Wątków pobocznych jest jeszcze sporo. Pewnie większość z Was powie: dupek i narcyz. Wiem o tym. A ja idiotka. Ale też interesuje mnie stanowisko mężczyzn, co do "upokorzenia", "czarnej polewki", czy dla was istotne byłoby nazwisko które nosiłam ( w końcu dla męża nie wybrałam Jego) ? Czy po latach można odczuwać upokorzenie z takiego powodu ( nie miał prawa. Powtarzam, nie byliśmy parą, nie zdradziłam go. Ale fakt: nie dałam mu szansy) Oraz pytanie : co dalej? Fizycznej zdrady póki co nie było. Ale jest jej zapowiedź. Groźby. Nie ma ciepła i dobroci. Jest złość. Od Sylwestra nie spotykamy się. Telefony i smsy tez sporadycznie. Myślę, że tamta kobieta zajmuje powoli moje miejsce. Walczyć jeszcze? Żona (o niej mało piszę, bo temat faktycznie martwy), problemy, kłamstwa, bardzo ciężki charakter. Czy to wogole ma sens? Rozum mówi : NIE. Serce oczywiście łudzi się głupia nadzieją: a właśnie ze wytrzymam i za 2 lata przyjdę do niego o powiem: kocham Cię, pomimo wszystkich tych głupot które zrobiłeś i serca, które złamałes. Teraz rachunki wyrównane. A tak naprawdę to myślę że tylko dobry psychoterapeuta może nam pomóc. I jeśli wytrzymam, będę miała argument, by tam z nim pójść.