Witam was wszystkich. Chciałem podzielić się z wami historią, o której się dowiedziałem w tym tygodniu. Mam 18 lat i od 3 lat jestem z moja dziewczyną, ona ma 17 lat. To mój pierwszy tak długi i tak poważny związek, bardzo ją kocham, nie wyobrażam sobie życia bez niej... Byłem na jej każde zawołanie, potrafiłem o 22.00 jechać do niej 4 km na rowerze, w deszczu i przez błoto (droga koło lasu) jechać tylko po to, żeby wytłumaczyć jej coś na jutro do szkoły, martwię się o nią niesamowicie, jeśli tylko powie, że będzie późno wracać z jakiejś próby (pięknie śpiewa) czy coś takiego, to zawsze staram się ją odprowadzać, nie cierpię jeśli w takich sytuacjach nie zadzwoni, nie napisze sms-a co i jak, ale do rzeczy. Było nam razem cudownie, wszędzie, mamy trochę inny światopogląd, ale nie przeszkadza nam to w utrzymywaniu świetnej relacji, zawsze potrafię ją rozbawić, nigdy na nic nie nalegam, pomagam jak mogę, doradzam, w łóżku też jest mi z nią cudownie. Kocha się we mnie od 2 klasy podstawówki, jednak nie było nam po drodze do pewnego momentu i miała tam przez chwilę (góra miesiąc) jakiegoś chłopaka, ale do niczego poważnego nie doszło (może raz się z nim całowała). Jestem o niego bardzo zazdrosny, irytuje mnie niesamowicie. Przyznała mi się, że całowała się z jednym chłopakiem u niej w domu (wiedziałem o jego wizycie, bo przyjechał w sprawie zaproszenia jej do występu w zespole), i że kilka razy całowała się z jej byłym chłopakiem, pozwalając się dotykać po piersiach i pupie. Powiedziała z płacze, że bardzo tego żałuje, że ma okropne wyrzutu sumienia, że kocha mnie bardzo i nie chce mnie stracić, że ma nadzieję, że uda się to wszystko odbudować. Nie wybaczyłem - na razie, ale dałem drugą szansę. Z perspektywy waszego doświadczenia, uważacie, że dobrze zrobiłem? Wiem, że mój problem dla Was, starych wyg, może wydawać się głupi i infantylny, a ja naiwnym frajerem, co nie ma pojęcia co to prawdziwa miłość, ale mam nadzieję, że potraktujecie mnie poważnie....