Witajcie. Jesteśmy małżeństwem 5 lat, mamy syna 9 miesięcy. Od około 2 lat coś między nami gasło. Zaniepokoiło mnie, że mąż nie był o mnie zazdrosny. Poza tym ciągle siedział z głową w telefonie. Wiedziałam, że coś jest nie tak, ale nie przykładałam do tego wagi. Gorzej zrobiło się w tym roku. Siedziałam na macierzyńskim, w poplamionych bluzkach, utyta i bez makijażu. Mieszkamy w domu w lesie, byłam sama, bo mąż pracuje na 2,5 etatu i uważałam, że mi "wolno" się nie ogarniać. Doprowadzałam się do porządku tylko przy okazji niezbyt częstych wyjść. Ostatnio zauważyłam, że mąż jest inny. Pytałam co się dzieje, oczywiście nie chciał rozmawiać. Zaczęłam więc go szpiegować i odkryłam "koleżankę", 23 letnią chudą dziewczynkę z pracy. Zakochaną w nim po uszy. Pocałował ją po raz pierwszy 19 maja, gdy byliśmy wszyscy razem w restauracji, a ja w tym czasie prowadziłam wykład. Od tego czasu, według zeznań obojga, obściskiwali się na dyżurach. Nie mogę udowodnić nic wiecej, ale cieżko mi uwierzyć, ze dwoje dorosłych ludzi, mająć do dyspozycji trochę czasu i trochę prywatności, nie uprawia seksu. Sprawę ujawniłam 7 czerwca, po ich 3 wspólnych dyżurach. Urządziłam scenę, pojechałam porozmawiać z panienką do jej domu (ale na spokojnie), powiadomiłam teściową. Od tego czasu jest koszmar. Zostałam obarczona odpowiedzialnością za zachowanie męża, bo miałam "ciężki charakter", bo miałam pretensje, bo byłam ciągle z dzieckiem, bo siedziałam w domu, bo zabiłam w nim pasję i odcięłam od znajomych. Na tej fali wyrzutów sumienia, uznałam, że skoro sprawa si skończyła, to muszę się zmienić, prosić o szansę, Mąż, choć zadeklarował koniec tamtego związku, 3 dni temu na terapii powiedział, że nie wie, czy chce ratować małżeństwo i nie wie, czy nie powróci do tamtego związku. Bo "zdał sobie z czegoś sprawę". Generalnie do następnego spotkania z terapeutą ma się zadeklarować, ale ja już mam dość tego napięcia. On chodzi wkurzony, nie odzywa się, ciągle śpi, albo jest w pracy. Lub sprząta. Ogólnie unika mnie. Oczywiście oboje z panienką zadeklarowali przed kierowniczką, którą poinformowałam o sytuacji, że zakończyli romans i nie widzą potrzeby rozdzielenia ich w pracy. Ja już snuję plany jak ujawnić, że jednak nie skończyli ze sobą, co mnie zatruwa. Poza tym nie wiem, czy moje podejrzenia są słuszne. Jak zachować spokój? Muszę, przynajmniej do czasu następnej wizyty u terapeutki. Jakie dawać sobie szanse? Jak się zachowywać? W stresie mało jem, wiec sporo juz schudłam, byłam na zakupach, ogarnęłam się. Co teraz robić dalej? Pomóżcie!