Mój mężczyzna był zdradzony w poprzedniej relacji i nie rozumiem jego zachowania. Kocham go, ale nie wiem, co robić i tracę cierpliwość. Potrzebuję Waszej pomocy - bo już nie wiem, gdzie się udać po tą pomoc, a wstydzę się rozmawiać o tym szczerze z ludźmi.

Na początku wszystko było super - byliśmy oboje bardzo zauroczeni, dość szybko wyznał mi uczucie. Nie był w moim typie, jednak urzekło mnie, jak bezpiecznie się przy nim czułam, jaki był opiekuńczy - i wpadłam jak śliwka w kompot, zakochałam się, a on stał się dla mnie bardzo sexy. Powiedział, że od razu poczuł, że to będzie coś więcej niż zauroczenie, że jestem piękna, inteligentna i faktycznie bardzo wiele nam się zgadzało. Spędziliśmy razem kilka cudownie romantycznych miesięcy. Zabiegał o mnie, czułam że go pociągam, że mnie chroni - dawał mi jednocześnie poczucie płomiennego romansu i bezpieczeństwa (to się rzadko zdarza). Otwarcie powiedział mi o tym, jak był zraniony w poprzedniej relacji - był zdradzony. Niedługo potem pojawił się z jego strony temat wspólnej przyszłości, dzieci. Powiedział, że chce ze mną budować przyszłość. Pytał mnie o upodobania związane ze ślubem, często dopytywał o szczegóły wspólnego życia rodzinnego (oboje jesteśmy już w takim wieku, że nie wydało mi się to dziwne). Czułam się jego numerem jeden. Potem coś się zmieniło - zaczął unikać seksu ze mną (na początku nasz seks był świetny - nie przeciętny, naprawdę bardzo dobry). Byłam więc tym bardzo zdziwiona. Czas zaczęliśmy spędzać jałowo - przed telewizorem, nigdzie nie wychodziliśmy. Stał się jakby obojętny na moją fizyczność, zupełnie przestałam czuć, że go pociągam. Koledzy i koleżanki komplementowali to, jak wyglądam, a on zupełnie nie zwracał na to uwagi. Nigdy nie miałam wątpliwości co do swojego seksapilu czy urody - stąd byłam zaniepokojona. Początkowo próbowałam poczekać. Potem starałam się jakoś go zachęcać do zbliżeń. Potem zadawałam pytania, dlaczego tak jest, on mówił, że wszystko jest okej. Zaczęłam mówić o tym, że miło by było, gdybyśmy zaczęli wychodzić na randki, spędzać czas atrakcyjnie jak wcześniej (według mnie to zdecydowanie poprawia też życie łóżkowe, jak się ma ciekawe wspólne życie poza). On słuchał i nawet zaczął mówić, że widzi, że nie ma ochoty na seks, że coś można by zmienić, ale nic się nie zmieniało.
Minęło od tej pory wiele miesięcy. W tym czasie było coraz gorzej. Dostawałam sprzeczne sygnały - z jednej strony aktywnie działał w kierunku budowania wspólnej przyszłości, mówił że mnie kocha, wspierał mnie na codzień i w dążeniu do moich celów, słuchał mnie itd. (przejawy zaangażowania), z drugiej strony moje komunikaty o chęci randek zbywały na niczym, no i nasza namiętność niemalże całkiem wygasła. Przy tym dalej rozmawialiśmy o wielu rzeczach, lubił się do mnie przytulać, a seks jak już był był okej (stąd wykluczam problemy fizyczne). Jak możecie się domyślić, przez ten czas byłam kilka razy o krok od sporego kryzysu, bo nie rozumiałam, co się dzieje. Potem okazało się, że nie kocha mnie jak tamtej, że wtedy oszalał (powiedział mi to), ale on już drugi raz tak nie pokocha - jednak żebym sobie nie myślała, że kocha mnie mniej, chce ze mną tworzyć przyszłość, ale nie ma tej fascynacji i on nie wie, dlaczego, bo tamta mu się w sumie mniej podobała i że ja to w ogóle inna liga.
Był bardzo, bardzo zakochany w tamtej kobiecie, jednak ona go zdradziła. Pomimo to był z nią dalej, aż do kolejnej zdrady - wtedy to ona go rzuciła. Złamało go to na długo. Domyślam się, że był to ogromny cios dla jego ego, poczucia własnej wartości, zaufania do kobiet. Sprawa jest o tyle trudna, że ja go naprawdę kocham i również widziałam z nim swoją przyszłość. Współczułam mu tego doświadczenia i stąd starałam się dawać mu poczucie bezpieczeństwa - nie flirtować z innymi, nie wywoływać zazdrości. Potem okazało się, że on tej zazdrości wcale nie czuje co do mnie (w poprzedniej relacji było inaczej), bo mu tych powodów nie daję. Dla mnie chwilami wręcz to dziwne - jakby całkiem nie zwracał uwagi na to, że inny facet patrzy na mnie. Mówi, że mi ufa.
Mam wrażenie, że utknęłam w sytuacji, w której nie wiem, co dalej. Chcę z nim być i go kocham (on mówi to samo), jednak czuję, jakby kochał mnie na 50% - jakby chciał utrzymać to na takim minimum, które nie może go zranić. Jakby odcinał emocje do mnie - bo czasem je widzę jednak, a potem jakby... nic? Odeszłabym już dawno, gdybym nie widziała w nim wartości - nie jestem fanką biegania za facetem ani masohizmu w relacji. Chciałabym czuć, że jestem dla niego wyjątkowa, piękna, że mu zależy. Zamiast tego czuję się czasem, jakby mnie nie kochał.
Nie wiem, czy to Wam brzmi na uraz po poprzedniej relacji czy raczej nie i po prostu warto go sobie odpuścić? Nie wiem, co dalej zrobić. Nie chcę wywoływać w nim zazdrości ani się wycofywać (boję się, że takie zachowanie wywoła w nim starą traumę i będzie gorzej), ale nie zniosę więcej takiego traktowania.
Pomocy.