Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...
Ardnaskela
borkaa edziaxxs Ina212 Jusia kolek loletka pepermax SaintSaimon| madlenn23 | 01. Maj |
| Aniie | 01. Maj |
| kowalk8 | 01. Maj |
| obcokrajowiec1 | 01. Maj |
| sladek | 01. Maj |
Crusoe | 01:27:55 |
|
Obito | 01:58:47 |
|
Roszpunka19 | 03:04:40 |
|
Julianaempat... | 03:47:28 |
|
#
poczciwy | 05:57:08 |
Cześć,
Skąd u Ciebie tak niskie poczucie własnej wartości? Mając tego świadomość co zrobiłaś aby je zbudować?
Ludzie nie dobierają się w pary przypadkowo; z jakiegoś powodu zostaliście parą i gołym okiem po tym opisie widać, że macie podobne problemy chociażby z komunikacją, rozwiązywaniem problemów relacyjnych;
Nie wyobrażam sobie jaki zawód może mieć do czynienia z prostytutkami poza ewentualnie mundurówką - policja, straż miejska;
To może po kolei. Mąż ma znacznie większą siłę przebicia niż ja i nawet kiedy wiem, że mam rację, to on i tak zrobi wszystko, żeby wyprowadzić mnie z "błędu". Więc kiedy kończą mu się argumenty, dochodzi do awantury, po której czuję się jak zbity pies. Następnie są ciche dni (on jest w tym mistrzem, mógłby nie odzywać się całymi dniami), dopóki ktoś nie pęknie (zazwyczaj ja). Wtedy ja się cieszę, że między nami jest ok i staram się zapomnieć o sprawie. Kłamstw z sierpnia nie odpuściłam, bo byłam w 100% pewna swojej racji i miałam dowody, którym nie mógł zaprzeczyć. Niska samoocena to grubszy temat, wiele spraw na to się złożyło. Staram się to poprawić przez doskonalenie siebie, nabywanie nowych umiejętności, ale też psychoedukację. My dobraliśmy się chyba na tej zasadzie, że mąż od dzieciństwa był opiekuńczy i odpowiedzialny za swoje rodzeństwo i widocznie potrzebował kogoś, kim mógłby się dalej opiekować już w dorosłym życiu. Wielokrotnie w żartach usłyszałam, że "uratował mi życie" i bez niego sobie nie poradzę. Tyle że jako młoda dziewczyna wcale nie byłam osobą "potrzebującą opieki" wręcz przeciwnie - byłam bardziej zaradna, odważna i pewniejsza siebie. Teraz jestem osobą zahukaną, którą bardzo łatwo zranić i która nie wierzy własnym osądom. No i trafiłeś, mąż jest policjantem.
Nie wierzysz własnym osądom bo zwyczajnie manipulacja Twojego męża doprowadziła do tego, że powoli ale sukcesywnie traciłaś swoją tożsamość;
Ciche dni to jest przemoc! Zachowania pasywno agresywne sÄ… przemocÄ…, manipulacjÄ…;
Jeśli ktoś jest sprawnym manipulantem to ciężko z nim wygrać na logiczne argumenty; nawet twarde dowody potrafią tak obrócić przeciw nam, że sami zaczynamy się zastanawiać czy to z nami jest wszystko ok; na tym właśnie polega gashlighting o którym wspomniałaś, a który niewątpliwie jest stosowany w Twoim małżeństwie; dobrze, że masz tego świadomość bo to pierwszy krok do mozolnego odbudowywania siebie co niestety nie jest proste, zwłaszcza wtedy gdy narażeni jesteśmy na kontakt z toksyną; świetnie, że postanowiłaś się zdystansować emocjonalnie od męża bo tylko w taki sposób jesteś w stanie dokonać obiektywnej oceny tego co się wokół dzieje;
Powinnaś zacząć od stawiania wyraźnych granic i nie akceptowania zachowania, które Cię rani; nie wchodź z nim w głębszą dyskusję bo i tak jesteś skazana na pożarcie już na starcie; ogranicz się tylko do krótkich, pozbawionych emocji konkretnych komunikatów, coś na zasadzie; Twoje zachowanie mnie rani, nie mam ochoty brać udziału w tej maskaradzie, jak zmądrzejesz to wiesz gdzie mnie szukać; jednak wiedz, że wiecznie nie będę czekać na Twoją autorefleksje; odwracasz się na pięcie i robisz swoje; zajmujesz się sobą; nie mace dzieci więc w zasadzie nie musisz się z nim wcale komunikować; broń boże nie proś i nie błagaj; już wiesz z autopsji, że to nie działa; pora na terapię szokową; jeśli ona nie zadziała to w zasadzie będziesz mieć dwa wyjścia; akceptację takiego stanu rzeczy i godzenie się na takie życie lub podjęcie radykalnych kroków aby je zmienić;
Czy jesteś w jakimś stopniu zależna od niego? Finansowo? Lokalowo?
Jestem finansowo niezależna, ale dom jest wspólny. Sytuację komplikuje fakt, że mieszkamy obok moich rodziców i wszyscy mnie tu znają. Więc w razie rozwodu ani on tu nie zostanie, ani ja (mój mąż jest postrzegany jako ideał, więc w razie rozstania to ja będę tą złą). Szczerze mówiąc mam sieczkę w mózgu. Bo poza kłótniami to naprawdę fajny człowiek, dobry mąż. Ale kiedy dochodzi do kłótni, to wali do mnie z armaty do tego stopnia, że mam myśli samobójcze. Zwyczajnie boję się tych kłótni. Ostatnio zebrałam się na odwagę, żeby porozmawiać o tamtej rozmowie telefonicznej. Miałam logiczne argumenty (m.in. to, że dobrze słyszałam pytanie "czy dalej chodzicie na dziwki", a mój mąż w odpowiedzi na to pytanie w ogóle nie odniósł się do spraw służbowych, a potem twierdził, że chodziło o rozpytywanie do sprawy), a on zaraz przeszedł do ataku. Jednak te kłamstwa z sierpnia tego roku uświadomiły mi, że on może okłamywać mnie na każdym kroku i widocznie ma mnie za skończona idiotkę. Na koniec sam zresztą przyznał, że tylko debil uwierzyłby w jego tłumaczenie. W tej chwili skupiam się na utrzymaniu dystansu, nie proponuje wspólnych wyjść, nie pytam o prezent na święta, nie zagaduje jak tam w pracy. Na szczęście mam co robić, więc będzie łatwiej odseparować się mentalnie.
po pierwsze weź się za pracę nad sobą, nabierz pewności siebie, z tego co czytam, tego Ci brakuje.
Nie daj sobie nic wmawiać, to co czujesz to są twoje uczucia i masz do nich pełne prawo! Czujesz się oszukana - maż prawo się tak czuć, a bagatelizowanie przez niego sprawy i wmawianie urojeń tego nie zmieni. Powienien je uszanować.
Znajdź sobie jakieś hobby i temu poświecaj czas.
Ogólnie z opisu wynika, że masz toksyczny związek, on swoją zawodową frustrację wyładowuje na tobie.
Powinnaś porozmawiać z nim o terapii, pewnie się nie zgodzi i powie Ci że sama masz iść - tak zrób.
Eee myśli samobójcze - widzę tu początki depresji, koniecznie do terapeuty w te pędy... może nawet do psychiatry po proszki...
Co do jego zachowań, powiem tak... typowa manipulacja i szantaże emocjonalne... Szczerze, facet powinien nad sobą popracować, ale przede wszystkim Ty pracuj nad sobą.
To nie on ma decydować o Twoim samopoczuciu, uzależniłaś się od niego i musisz się od tego uwolnić. Pozbyć się uzależnienia, a później świadomie decyzję już sama podejmiesz...
Pracuj dziewcze nad sobÄ…!
To Ty odpowiadasz za swoje szczęście, nie on
Tak, dokładnie tak teraz czuję, że muszę skupić się na sobie i na podbudowaniu samooceny. Wiem, że przez moje zachowanie on widzi we mnie łatwą ofiarę, którą można szybko "złamać" podczas kłótni. Dlatego wcielam w życie 34 kroki z forum, żeby uniezależnić się od niego i zająć sobą. Najgorsze w tym jest to, że mam sporo pracy i dużo zainteresowań, a mimo to wciąż skupiam się na nim. No i zdaję sobie sprawę, że ten związek jest toksyczny, bo oboje powielamy schematy ze swoich domów rodzinnych. Teraz z perspektywy czasu żałuję, że nie zerwaliśmy po pierwszym epizodzie (całowanie z przypadkową dziewczyną, którą podwozili z kolegą po pracy) lub nieco później, gdy byłam w pracy za granicą i były dość jasne sygnały, że coś jest nie tak. Chcę iść po nowym roku do terapeuty, bo kiedyś przerabiałam już depresję (co zresztą jest mi wypominane podczas kłótni) i nie chcę znów znaleźć się w czarnej dupie.
Ja dziś znów mam doła. Było jakiś czas ok, dystans zrobił swoje. Ale wczoraj znów miał telefon od najlepszego kumpla, który w rozmowie powiedział coś o zdradzaniu żony z prostytutkami. Mój mąż twierdzi, że jego kumpel to zawodowy ku*wiarz (przynajmniej tamten się tak chwali), ale on sam nigdy nie korzystał z takich "usług". Raz mam wyrzuty sumienia, że mu nie wierzę i boję się, że dostaję do głowy, a potem znów przypominam sobie, że mój mąż to pierwszorzędny kłamca.