Witam Wszystkich.
Nie wiem od czego zacząć, może od początku - tak w skrócie bo dużo by tutaj opisywać.
Ja 41 lat, żona 43, dwoje dzieci po 11 i 3 latka. 15,5-letnie małżeństwo.
Zaczęło się w 2015 roku. Jego żona poinformowała mnie o zdradzie jej męża z moją żoną. Żona dobrze zapowiadała się na kierowniczkę w firmie, on był i jest jej szefem.
Jak się dowiedziałem to świat się pode mną załamał. Wtedy mieliśmy jedno dziecko w wieku 4 lat. Wcześniej otrzymywałem sygnały abym pilnował żonę, uważał itp. Niestety nie wierzyłem, że moja żona mogłaby coś takiego zrobić, wcześniej za panny została zostawiona przez chłopaka i bardzo mocno to przeżywała, także nie spodziewałem się tego po niej. Niekiedy zauważałem niepokojące objawy (rozum mi je podpowiadał, serce zaprzeczało) ale żona mnie uspokajała i mówiła abym tak nie mówił, nie myślał, mówiła że jest wszystko ok i w ogóle to jak mogę tak mówić. Na nasze rocznice ślubu przyjeżdżała najbliższa rodzina często obdarowując nas nietuzinkowymi prezentami - np. robionym ręcznie albumem z naszymi zdjęciami sprzed wielu lat jak byliśmy młodzi, ale żona już wtedy zdradzała i nie robiło to na niej żadnego wrażenia. Na początku naszego związku byłem bardzo stanowczym facetem, to ja mówiłem co robić i jak to zrobić - prowadziłem w związku - niestety to prowadziło do wielu kłótni, ponieważ żona uważała inaczej. Ja ustępowałem coraz bardziej bo kochałem i nie chciałem się kłócić, aż z czasem byłem tym zmęczony i ustępowałem coraz bardziej i częściej. Mieszkaliśmy i mieszkamy z teściami (jej rodzicami), którzy mnie nigdy nie szanowali (przynajmniej tak uważam) - to oni chcieli rządzić, wtrącali się w nasze życie co było powodem częstych kłótni. Powiem tak - byłem wówczas nerwowym facetem. Z czasem te kłótnie zaczęły cichnąć, ponieważ coraz bardziej odpuszczałem. No i w 2015 roku dowiedziałem się, że żona mnie zdradza. Na początku nie przyznawała się później powoli zaczęła się przyznawać, jak chciałem odejść to na kolanach błagała mnie żeby nie teraz, później tak, ale nie teraz. Chodziło o to, że niedługo jej szef (kochanek miał ją awansować na stanowisko kierownicze). Ale ja nadal byłem zagubiony i zakochany, i zostałem. Nawet zaproponowała mi abyśmy żyli własnym życiem a tylko mieszkali razem i wychowywali dziecko - na co stanowczo się nie zgodziłem. Żona mówiła, że się poprawi, nawet zastanawiała się czy zmieniać pracę (możliwe, że kochanek ją do tego namawiał). Niestety nie wtórowałem jej aby zmieniła pracę - wspierałem ją w tym awansie. Później została kierownikiem.
Kiedy pytałem ją co było z nami nie tak, że mnie zdradziła to najpierw wymieniała moje wady - ja obiecałem że się poprawię i tak się stało. Poprawiłem się tak jak żona chciała. Poszliśmy nawet na terapię (to był mój pomysł), na której otwarcie mnie krytykowała a ja nie umiałem się wtedy bronić - do tego stopnia, że odniosłem wrażenie, że psycholog wierzyła jej a nie mnie.
Po pewnym czasie tamten romans się urwał - zakończył, powiedziała mi że już nigdy mnie nie zdradzi. Potem żona chciała dziecko, też tego chciałem. Postaraliśmy się i urodził się mały bobas. Żona była przez pół roku na macierzyńskim - co dwa tygodnie jednak jechała do pracy na 2-3 godziny - niby coś ważnego. Potem ja poszedłem na tzw. tacierzyńskie na 2 miesiące i zajmowałem się dzieckiem. Później było normalnie - nic nie podejrzewałem ale ona się zbytnio nie starała o mnie. O seks musiałem się prosić - zwykle 1-2 razy w tygodniu - choć chciałem zdecydowanie częściej. Komunikowałem jej to niestety ona twierdziła, że jest zmęczona i wymyślała mi nowe prace, które sumiennie wykonywałem. Czasem mi mówiła, że mam taką a nie inną wadę, ale jak zapytałem aby podała przykład, to nie potrafiła tego zrobić. Nie wiem czy tak ma być w związku - ale to ja starałem się o względy żony, bo ona o mnie nie zabiegała - była bierna. Od niedawna wiem, że znowu mnie zdradza z tym samym szefem. Jednak dziś już to tak nie boli jak w 2015 roku. Myślę o odejściu ale wiem, że będę cierpiał z powodu dzieci (11 i 3 latka). Nie potrafię sobie wyobrazić rozłąki z nimi. Nawet nie wiem co im mam powiedzieć.
I tak się motam: zostać czy odejść. Nie chcę być przez całe życie policjantem. Nie chcę tego bólu ale z drugiej strony są dzieci - niewinne niczemu. Dziś jestem przekonany, żeby odejść, wczoraj było odwrotnie i tak w kółko.
Czasem myślę, że to ten kochanek zrobił "pranie mózgu" mojej żonie. Czasem myślę, że ona nie wie co robi. Zastanawiam się jak to naprawić. Jak przekonać żonę aby została. Jak stać się lepszym aby mnie na nowo pokochała (powoli dopuszczam do siebie myśl, że mnie raczej nie kocha).
Jest jeszcze jedno co dobrze o niej świadczy. O tym, że mnie zdradza połapałem się kilka miesięcy wcześniej i zacząłem się dziwnie zachowywać - emocje mną szarpały ale nic jej nie powiedziałem. Ona w tym czasie zaczęła częściej gotować różnorakie potrawy, częściej sprzątać, chwalić mnie itp. Nawet dostałem od niej prezent na rocznicę, który tak naprawdę był moim marzeniem z młodzieńczych lat - pamiętała i mi go dała. To z kolei przekonuje mnie do niej. Możliwe, że wyczuwa, że coś mogę podejrzewać i może dlatego to robi - ale pewien tego nie jestem.
I sam nie wiem co mam robić. Czy moja żona jest tak wyrachowana? Czy naprawdę jej na mnie zależy? Kim dla niej jestem? Co mogę zrobić aby uratować to małżeństwo a tym samym rodzinę? Co robię źle, że doprowadziłem do takiej sytuacji?
Napiszcie co o tym sądzicie - jestem otwarty na krytykę.