Cześć.

Moja historia zapewne jest banalna, ale czuję, że muszę się nią z kimś podzielić, bo mam wrażenie, że terapia dla par nie załatwia sporej części "problemu". Mianowicie, nie załatwia mojego problemu z tym co mnie spotkało, bo pracujemy nad związkiem a nie nad poprawą mojego samopoczucia i moich przemyśleń nad tematem. Podstawowe dane: Małżeństwo ze stażem kilkunastoletnim. Romans trwał około dwóch lat.

Tytuł jest nieprzypadkowy. O tym, że mąż mnie zdradza dowiedziałam się w jego urodziny. To, jak się czuje żona, po wspólnym wypadzie na miasto, z przygotowanym torcikiem, prezentem i "planami na wieczór" słuchając przez drzwi od łazienki miłosnych wyznań wypowiadanych do jakiejś kobiety przez telefon, trudno w ogóle opisać. To, jak się czuje żona słuchając bezczelnych zaprzeczeń męża gdy już z łazienki go wywołała, nie nadaje się do zacytowania. To, jak przez następne trzy doby jest okłamywana, posądzana o przywidzenia, przesłyszenia i brak umiejętności czytania ze zrozumieniem wyłuskanych z różnych urządzeń treści, nadaje się na encyklopedyczny przykład przy zdjęciu z gębą zdradzającego męża. Podejrzewam, że dowolnego przedstawiciela gatunku.

Padały takie klasyki jak "to nie tak jak myślisz", "to tylko takie wygłupy", "źle to odczytujesz", "nic się nie wydarzyło, to tylko takie gadanie" oraz moje ulubione, nieco bardziej nowatorskie dzieło pt.: "Nigdy w życiu nie dotknąłem innej kobiety nawet gołą ręką". Ten ostatni zwrot, w kontekście tego, czego się później i tak dowiedziałam, uważam za szczególnie parszywy i obrazujący do jakiego stopnia zakłamania i bezczelności potrafi się posunąć zdrajca. Przynajmniej zanim przyjdzie do niego konkluzja, co tak naprawdę zrobił i jakie są tego konsekwencje.

Przez pierwsze dwa tygodnie właściwie nie wiedziałam, co się ze mną dzieje. Brak snu, nieustanny ból głowy, kompletny brak apetytu. Niby pamiętam wszystko dość dokładnie, niby byłam w pełni świadoma otoczenia, ale nie robiło na mnie żadnego wrażenia. Nic nie było ważne, nic mnie nie interesowało, nic nie poruszało. Jedynym, co robiłam z zawziętością i bez ustanku to próby ustalenia jak daleko sprawy zaszły. Odzyskiwanie danych, dostęp do maili, analiza zachowań i podważanie mało wiarygodnych wyjaśnień. Bo warto tu wspomnieć, że mąż "walczył" z przykrą dla niego rzeczywistością dość silnie, choć względnie krótko. W ciągu trzech dni zerwał kontakt, ale jeszcze nie przyznał się do wszystkiego. Wiedziałam to doskonale i z każdym dniem wyciągałam nowe fakty aż w końcu po tygodniu postawiłam sprawy na ostrzu noża, dałam mu dzień na zastanowienie się, co robi. Wtedy wrócił z pracy i przyznał się do romansu. Początkowo twierdził, że rok, w toku późniejszych dowodów i ustaleń okazało się, że sprawa sięgała swoimi korzeniami do jakichś dwóch lat wstecz. Od razu sam zgłosił chęć pójścia na terapię, poszukał specjalistycznej pomocy.

On zrzucił balast, można powiedzieć, zawalił swój sufit na moją głowę. A co ze mną?

Było jedno, wielkie pasmo zgniatającej świadomości, że oto mój mąż, któremu ufałam bezgranicznie i w tym idiotycznym, ślepym zaufaniu, ignorowałam (oraz tłumaczyłam sobie innymi przyczynami, zakładając jego niewinność) pewne oznaki, zrobił dokładnie to, na co one wskazywały. To, co gdzieś pod skórą czułam, ale obwiniałam się za nadmierną podejrzliwość i sama sobie wmawiałam, że na pewno tylko mi się wydaje. Gorzej, cieszyłam się, mimo poczucia zazdrości, że mój "introwertyk" wyszedł wreszcie trochę do ludzi i ma częściej czas dla kumpli. Co mi tak naprawdę ułatwiało to samooszukiwanie? Fakt, że nasze małżeństwo nie było złe, przynajmniej nie z mojej perspektywy a teraz już wiem, że również z jego. Mieliśmy wspólne sportowe pasje, jeździliśmy na wycieczki, spędzaliśmy razem sporo czasu i co i rusz dochodziły jakieś nowe rozrywki, które pozwalały nam spędzać go razem więcej. Seks, może i nie był już taki rozbrykany jak na początku związku, ale był całkiem satysfakcjonujący. Nawet to, że to ja byłam główną inicjatorką tłumaczyłam sobie tym, że mąż tak po prostu ma, że woli poczekać na mój sygnał, żeby było "na pewniaka". Poważniejsze kłótnie może ze trzy przez całe dotychczasowe małżeństwo można uznać wręcz ze patologię i na terapii okazało się, że owszem, to nie było normalne i zostało okupione ustępstwami. Wyszło na to, że moimi.

Mąż nie chciał dzieci, więc przystałam na to mimo początkowej, dość naturalnej mojej chęci ich posiadania. Racjonalizowałam sobie ten stan, wmawiałam tak długo, aż sama uwierzyłam, że nie chcę. Chciałam, żeby był szczęśliwy.

Mąż nie lubił towarzystwa, więc "w gości" nie chadzaliśmy, nie zapraszałam też nikogo za bardzo do domu. Trochę niezręcznie jest siedzieć z ludźmi przy grillu gdy mąż nawet do nich nie wyjdzie tylko siedzi w sypialni na słuchawkach i nawet się czasem nie przywita. Ale tłumaczyłam sobie to tym, że taki charakter i ja w sumie nie potrzebuję gości, byle był szczęśliwy.

Mąż nie lubił moich koleżanek i nawet wykręcił mi raz awanturę gdy się zasiedziałam u jednej, więc przestałam mieć koleżanki czy choćby jedną przyjaciółkę. Przecież ja nie potrzebuję przyjaciół, mam dość zajęć i pomysłów co robić z wolnym czasem. Jestem samowystarczalna. A on, ważne, żeby był szczęśliwy.

Mąż nie lubił moich firmowych ognisk, urodzin czy integracji. Nawet jak już poszedł za moją namową, to siedział na uboczu struty, więc zostałam jedną z tych, co nawet jak już pójdzie to sama i zmywa się czym prędzej do domu. Co z tego, że jemu nigdy nie zabraniałam, wręcz namawiałam by z kolegą wyskoczył na piwo czy na kawę bo przecież musi się odstresować po pracy. Nie przedstawiał mi swoich kolegów. Trudno. Najważniejsze, żeby był szczęśliwy.

Chciał trenować? Kupowaliśmy hantle. Chciał odpoczywać? Dawałam mu przestrzeń i spokój. Nie sprawdzałam mu telefonu, nie sprawdzałam co robi, gdzie jeździ. Bo przecież mężczyźni mają "swój świat" i prawo do bycia jednostką w związku. Ja swoje bycie jednostką ograniczyłam do książek, paru gier i pogaduch w internecie z ludźmi, którzy byli "bezpieczni" dla samopoczucia męża, bo wystarczyło zamknąć klapę laptopa i znikali.

Chciał żebym poszła do pracy, która mnie nie interesowała? Poszłam. Wspomniał coś o "fałdzioszkach"? Schudłam. Chciał Chciał nietypowy samochód? Kupił i sprzedał za bezcen stawiając mnie przed faktem dokonanym już przy podpisywaniu umowy. Poczułam się zdradzona, zła, ale wybaczyłam. Wypominał mi tą złość przez lata. Mówił - nie zmienię auta na "jakieś tam", bo "znowu będziesz się awanturować". Tak, jakby jedna reakcja na oczywiste zatajenie przede mną ważnego dla naszych finansów faktu sprawiała, że jestem czepialską heterą. Tak się czułam gdy to powtarzał. Sprzedał dobre, wygodne auto, które lubiłam i zamienił na gorsze? Też mi wypominał, że mi było szkoda. W końcu wszystko co dotyczyło nawet pomysłu zmiany samochodu wywoływało u niego komentarze w tym stylu pod moim adresem. Mimo, że już dawno przestałam się przeciwstawiać czemukolwiek w tej kwestii, obciążał mnie piętnem tego, że on przecież nie kupi "bo ja". Ignorował gdy mówiłam "a kupuj" i trzymał się swojej wersji. A ja naprawdę już miałam gdzieś co kupi i za ile. Bo chciałam, żeby był szczęśliwy.

Mąż nie lubił zajmować się sprawami organizacyjnymi i prawnymi? Ja się zajmowałam. Pity, ubezpieczenia, zakupy nowego sprzętu, urzędy? Ja. Do tego stopnia, że to ja wymyślałam gdzie można pójść i to płaciłam za urodzinową kolację w restauracji, na którą mnie "zabrał". Ale czy to ważne? Poszliśmy tam razem i na tym się skupiałam a nie tym, kto przyłożył kartę do czytnika. Mimo, że czułam dyskomfort, nie uznałam go za ważny. Ważne, że mąż był zadowolony.

Mąż nie lubił pewnych potraw, więc wykreśliłam je również z mojego menu i przestawiłam kuchnię na jego ulubione dania. Czy to mi przeszkadzało? Oczywiście, że nie. Mogę przecież nie jeść kapusty czy golonki. I tak nie są zbyt zdrowe. Największa moja radość to gdy zjadł a na pytanie "Czy mu smakuje" odpowiedział "Może być".

Czy sam kiedyś pochwalił? Nie. Niezapytany nie pochwalił nigdy za nic. Musiałam się dowiadywać "czy ładnie wyglądam", żeby usłyszeć zdawkowe, że "zawsze ładnie wyglądam". Zawsze, to takie nigdy, ale musiało mi przecież wystarczyć. I wystarczało. W jakimś stopniu bo poczucie nieatrakcyjności rosło sobie zdrowo mimo tego, że starałam się zawsze być schludna, umyta, szczupła i "sportowa". Sport i moro. Żeby cieszyć oko męża i spędzać razem czas. Nawet jeśli po dniu pracy nie chciało mi się robić kilkunastokilometrowych marszy po lesie bo nogi mi odpadały. Trochę poboli, ale przecież to dobre dla zdrowia i ten czas spędzony razem. Prawda? Z resztą ja też lubię łazikować. Co z tego, że nie zawsze mam siłę. Znajdę. Dla niego zawsze znajduję.

Mąż nie lubił całej mojej rodziny, szczególnie moich rodziców. Pewnie najbardziej dlatego, że musieliśmy z nimi mieszkać z przyczyn głównie finansowych a potem to jakoś się zapętliło. To prawda, to nie są najlepsi ludzie pod słońcem. Ojciec - funkcjonalny alkoholik ze skłonnością do przemocy, matka z problemami emocjonalnymi i hazardzistka. Oboje trochę toksyczni, lubiący budzić u swoich "ofiar" poczucie wdzięczności za rzeczy, które były ich zakichanym rodzicielskim obowiązkiem oraz poczucie długu, włącznie z zadłużaniem nas "na zeszyt" za "życie" gdy nie mieliśmy pieniędzy. Chore? Tak. Ale nie są też pod słońcem najgorsi. Są za to na pewno w jakimś stopniu uciążliwi. Co robił mój mąż? Przychodził do mnie by narzekać na teściów a ja czułam, że muszę albo zareagować, albo ich wytłumaczyć. Więc to właśnie robiłam. Teściowie przychodzili do mnie narzekać na męża, a ja czułam, że teraz muszę jego tłumaczyć przed nimi. Tłumaczyłam tak jednych przed drugimi kilkanaście lat. Nikt z całej trójki nie interesował się absolutnie ani razu jak ja się w tym wszystkim czuję i czy ktoś mi w tym wszystkim okazuje jakieś wsparcie. Ale byłam silna. Ważny był dla mnie spokój w domu i brak kłótni. Brak kłótni był dla mnie równoznaczny ze szczęściem męża. Więc brałam to wszystko na siebie i nie narzekałam. Na nic. Przez kilkanaście lat.

W końcu zaczęłam narzekać a dokładniej - przeciwstawiać się trochę. Odsyłać do źródła, albo mówić, żeby sam z danym problemem zawalczył, bo ja nie zmienię świata w pojedynkę na taki, jakiego on oczekuje. Nie dam rady nic zrobić z kierowcami na drodze, debilami w pracy i teściem wkładającym do zlewu brudne talerze. Pewnych rzeczy nie potrafię zmienić a z pewnymi, jeśli mu przeszkadzają, może zadziałać sam. To były skromne próby. W stylu "ciągle marudzisz na to samo" albo "to może idź i powiedz". Skończyły mi się chyba pokłady cierpliwości i/lub odporności. Odcięta od wszystkich i wszystkiego, zdana wyłącznie na siebie, rozjemca, negocjator i organizator w jednym. Z perspektywy czasu mam wrażenie, że wtedy właśnie mój mąż uznał, że go już nie kocham. Że się nim nie interesuję i mam jego "problemy" oraz jego samego gdzieś. Że tylko on w tym związku o niego dba, bo robi mi herbatę i daje buziaka. Że tylko on w tym domu coś robi i nikt go nie docenia.

A kto go docenia? Koleżanka z pracy. Podstarzała metresa, mężatka narzekającą na męża, której on, mój bohater, służył koleżeńską radą jak sobie w małżeństwie chłopa "ustawić". Jak o związek zadbać i ogólnie co robić gdy się źle dzieje. Doradzał terapie, szczere rozmowy, zmianę nastawienia a potem, gdy już przekonała go, że to wszystko wina jej męża a ona to jest jakiś ósmy cud świata, zaczął zachęcać do rozwodu i utwierdzać ją w przekonaniu, że jest w toksycznym związku. Tych samych porad nie umiał jakoś zastosować w swoim związku, w którym czuł się niedoceniony i niekochany. Nie porozmawiał. Nie zaproponował terapii. Nie wystąpił o rozwód. Wolał rozwiązanie z oszukiwaniem żony, zaniedbywaniem jej, odtrącaniem w końcu i oczekiwaniem, że to ona jak zawsze ma wszystko załatwić za niego. Nawet gdy nie wie, że jest jakiś problem, to przecież powinna się domyślić. On nie ma czasu. Jest zajęty pisaniem 60 smsów dziennie do jakiejś mężatki, wysiadywaniem z nią w pracy, po pracy i kombinowaniem jak się tu spotkać.

Czy można powiedzieć, że jestem winna bo byłam głupia i zrobiłam masę błędów? Bo zaczęłam w końcu trochę "mądrzeć" i się bronić? Bo poczuł się wtedy odrzucony i niedoceniany? Nie. Winny zdradzie jest wyłącznie mój mąż. Oboje mieliśmy problemy, które nie były poruszane. Ja nie poruszałam swoich, on swoich. Miało to zły wpływ na nasze małżeństwo, ale to nie ja poszłam szukać uznania w oczach kogoś postronnego. To nie ja go okłamywałam przez dwa lata. Nie zdradziłam, nie zdeptałam poczucia wartości, nie potraktowałam jak szmatę do tego stopnia, że nieświadomie, na jego życzenie, załatwiałam mu wolne w pracy albo brałam dodatkowe nadgodziny, żeby mógł się z tą kobietą spotykać. Nie ja przeniosłam całe swoje zaangażowanie poza związek, zamiast ratować ten. On to zrobił. Świadomie dokonywał wyborów przez bardzo długi czas. To nie był jednorazowy wyskok, zamroczenie czy chwila słabości. To było długofalowe, w pełni kontrolowane skurwysyństwo.

Czy w pewnym sensie jestem współodpowiedzialna? Oczywiście. Poziom spolegliwości, odcięcia od innych i zapatrzenia w męża i jego potrzeby sprawił, że porzuciłam własne. Przywykł, że wszystko co robię to norma i po prostu mu się należy, więc nie ma żadnego powodu by to dostrzegać i doceniać. Ja się sobą zajmuję sama, więc on nic nie musi robić. Dlatego przestał się angażować. Przestał mnie widzieć jako kobietę, o którą trzeba zabiegać i dbać. A ja mu na to pozwoliłam. Zamiast choć trochę wymagać i oczekiwać, jak normalna istota ludzka z potrzebami, rezygnowałam myśląc, że tak będzie lepiej. Zamiast pozwolić sobie na zazdrość i trochę egoizmu, dawałam mu "przestrzeń". Aż w końcu dałam jej za dużo. Wtedy okazanie buntu i oczekiwanie na jakieś działania z jego strony uznał za ostateczny koniec uczucia. I to, najprawdopodobniej, skrzętnie w sobie pielęgnował, żeby nie mieć do siebie za dużych pretensji, że zdradza. Bo skoro nie ma miłości, to nie ma też zdrady, prawda? Przysięgi przysięgami, obietnice obietnicami, ale tego małżeństwa już i tak nie ma, więc rozwód to kwestia czasu.

Chuj z tym, że nie zapytałem żony o zdanie. Po co. Jeszcze by się okazało, że to nieprawda a ja jestem bardzo głupim, egoistycznie patrzącym na świat człowiekiem, który robi potworny błąd krzywdzący bardzo bliską mi osobę, z którą nadal lubię spędzać czas i uprawiać seks.

Nikt nie chce tak o sobie myśleć i ja to rozumiem. Jak już zabrnął w postronną relację, to ani się przyznać, ani to skończyć, nawet jeśli obudziły się jakieś odruchy człowieczeństwa, to gasły szybko, zalane romansowym pierdololo.

I to nie tak, że uważam męża za najgorszego skurwysyna na świecie. Ma sporo zalet. Potrafi być czuły. Potrafi o mnie zadbać i zaopiekować się gdy trzeba. Potrafi posprzątać czy dokonać drobnych napraw. Nie muszę go nękać trzy dni o wyniesienie śmieci. Potrafi też słuchać, nawet jeśli temat go niezbyt interesuje. Jest w gruncie rzeczy dobrym człowiekiem, użali się nad chorym kotkiem i przygarnie kundla a poszkodowanego nie zostawi bez pomocy. Nie ma nałogów, nie ugania się za spódniczkami, co w kontekście zdrajcy brzmi może dziwnie, ale nie dawał mi nigdy zbyt wielu powodów do zazdrości. W ogóle mam wrażenie, że jeśli tylko chce, to umie więcej niż sam myśli, że będzie umiał. Potrafi z resztą przyswoić czy odnaleźć niezbędne informacje. Oraz, mam wrażenie i oby było słuszne, potrafi wyciągać wnioski z błędów.

A jednak mimo, że minęło pół roku, nie potrafię się pozbyć podejrzeń. Nie potrafię nadal wybaczyć. Ciągle myślę o tym co mi zrobił. Nie mam zaufania i co gorsza zdarza mi się nadal znaleźć dowody na to, że część rzeczy związanych ze zdradą jeszcze jest ukrywana. Ostatnio odkryłam na przykład, że gdy zapewniał mnie, że nigdy nie było takiej opcji, żeby z metresą zamieszkał lub spotykał się w hotelu albo wynajmowali razem mieszkanie - zwyczajnie kłamał. Szukał hoteli i szukał mieszkań na wynajem w wygodnej dla nich obojga okolicy. Dla niego to nie kłamstwo, bo tego nigdy nie zrobił, ale dla mnie... To, że szukał takich możliwości, oznacza, że owszem, była taka opcja i ją rozważał. A więc kłamie, że opcji nie było. A skoro kłamie w tym, to w czym jeszcze? W ilości stosunków (która w mojej opinii jest mocno zaniżona)? W tym, że się z nią nie kontaktuje? W tym, że nie pamięta kiedy się pierwszy raz całowali? W tym, że tak naprawdę nie pociągała go fizycznie i bardziej chodziło mu o rozmowy? W czym jeszcze? W co wierzyć a w co nie wierzyć?

I jak uwierzyć w ogóle w cokolwiek.