Witam Kochani, Mam do Was prośbę. 1. Abyście ocenili zachowanie mojego partnera, bo ja logicznie nie potrafię myśleć... 2. I dali radę jak poradzić sobie z całym tym cholernym ciężarem, który noszę od jakiegoś czasu. Moja sytuacja wygląda tak. Prawie 20 lat jesteśmy ze sobą. Dwójka dzieci. Związek jak każdy inny, raz jest super, raz gorzej. Zaufanie z mojej strony zawsze było na 100% Ufalam mu na tyle, że nawet jak telefon pikał w środku nocy, prosiłam by wyciszył. Wiedziałam, że to kumple(często napici) Do czasu kiedy odkryłam gorącą rozmowę pisaną po alkoholu na messengerze z dawną koleżanką. Przeprosił ja wtedy(mnie też oczywiście), a ja jako wyrozumiała partnerka, wybaczyłam. Potem okazało się, że nadal ze sobą piszą, ale na stopie koleżeńskiej. Starałam się być tolerancyjna--przyzwalałam na to. Chociaż w głębi serca zaczynało mnie to boleć, z czego jakoś nie zdawałam sobie sprawy. Po kilku tygodniach kiedy zauważyłam, że wiadomości nie odczytuje przy mnie, przechyla przy mnie komórkę, żebym nie widziała, mówię - pokaż te rozmowy. Chwycił telefon, przycisnął kilka razy i wszystko pousuwał. Wtedy dał mi telefon. Chociaż i tak nie był chyba pewien czy wszystko skasował, bo kiedy szukałam czegokolwiek, próbował odwrócić moją uwagę, co było naprawdę żałosne... Twierdzi, że usuwał, bo nie chciał, żebym się wkurzyła, że pisze z kobietą. Zaznaczył--koleżanką. Potem okazało się, że jeszcze jedną koleżankę ukrywał. Doszło do takiej chorej sytuacji, że żeby mi udowodnić, ona wysłała zrzut ekranu kilku rozmów. I ok, nie było tam nic w stylu Kochanie czy Tęsknię, ale... wydaje mi się, że byli blisko emocjonalnie że sobą. Potem pisał z drugą sporadycznie. I też się ukrywali. Prosił ją np. Żeby nie pisała tu, tylko na służbowy i takie tam drobne klamstewka, oszustwa. Rzekomo po to bym się nie wkurzała. Myślicie, że facet może naprawdę do tego stopnia mieć obawy, że ciągle ukrywa zwykłe, powiedzmy dosyć bliskie relacje koleżeńskie? Ja nadal próbuję mu wierzyć. Przeszliśmy przez małe piekiełko. Ciągle mu zadawałam pytania, kojarzyłam różne fakty i wypytywałam. Ciągle mi się coś nie zgadzało, a on nie potrafił normalnie wyjaśnić. Usunął, bo nie lubi mieć śmietnika w wiadomościach. Wykasował, bo zapomniał, że miał tego nie robić.... Najgorsze jest to, że ja nadal nie wiem na czym stoję. W najlepszym wypadku faktycznie ma spoko koleżanki i bez sensu trochę to ukrywał. W najgorszym wypadku, nawiązał bardzo bliskie relacje z kobietami, za moimi plecami, flirtował? Zauroczył się? Zdrady fizycznej nie biorę pod uwagę, nie ma szans. Nie dba tak aż o siebie i za bardzo nie ma kiedy. Druga sprawa. Nie mogę się pozbierać. Ciągle myślę o tym jak wygląda prawda, której do tej pory nie poznałam. Nie wierzę mu. Nie mogę na niego patrzeć. Wydaje mi się nie tym człowiekiem za jakiego go miałam. Każdy dzień boli. Bo on był kimś ważnym w każdej chwili mojego życia. Źle sypiam, jestem nerwowa, denerwują mnie własne dzieci, chce być sama, codzienne czynności są dla mnie wyzwaniem... Byłam dwa razy u psychologa. Zupełnie mi to nie pomogło. Co robić, żeby ukoić ten ból i żal. Pomocy...