Miesiąc temu dowiedziałam się, że mąż mnie zdradził. Trudno było mi uwierzyć, jak bardzo starał się, żebym nie zauważyła, że coś jest nie tak. Przygotowywał się do tego dwa miesiące. Dwa miesiące ciągłych kłamstw, wahań nastroju, udawania, obiecywania, odpychania mnie od siebie. Tyle energii stracił przy tym. Po co? Mógł przecież porozmawiać ze mną szczerze i rozstać się po przyjacielsku. Ale nie, M. chciał zostawić sobie furtkę, jak tamto nie wyjdzie. Tłumaczyłam sobie, że ma depresję, bo nie przedłużą mu umowy w pracy. Próbowałam M. pomóc. Jeszcze nigdy nie walczyłam tak mocno o nic, jak wtedy o nasze małżeństwo. Gdybym tylko wiedziała, co planuje M.! Zrobiłabym wszystko, żeby temu zapobiec. W tajemnicy przede mną wyrobił paszport. Bez paszportu nie mogłam pojechać za nim. Zbył mnie krótkim SMS-em, że wyjeżdża do Lwowa i odezwie się za dwa tygodnie, zablokował mnie, nie pisał, nie dzwonił. Pierwsza myśl była: MA KOGOŚ NA UKRAINIE, a potem dalej okłamywałam siebie, że to załamanie, że wróci do mnie. Intuicja nie zawiodła mnie jednak i tym razem. Z Onedrive-a dosłownie wylały się zdjęcia mojego męża i kobiety w czerwonej kurtce. Znalazłam również numer do niej. Napisałam. Ona zadzwoniła i najpierw była zaskoczona, że M. ma żonę, a potem zaczęła mnie atakować. Ona mnie, a nie ja ją! Napisała do mnie obraźliwego SMS-a. Napisane było po polsku. Znaki interpunkcyjne oddzielone spacją od zdań. Już wiedziałam r11; wiadomość napisał M. Zawsze tak pisał. Po powrocie z Ukrainy mój mąż poinformował mnie o swoich planach na FB zmieniając status na: po rozwodzie. Jestem już chyba po największym kryzysie. Byłam u psychologa zapytać, dlaczego w taki sposób zostałam potraktowana. Już nie płaczę, staram się skoncentrować na sobie. Nie wiem, kiedy będzie rozprawa, ale M. zdążył mnie postraszyć, że jeśli nie dam mu rozwodu bez orzekania o winie, to zobaczę. Powiedział jeszcze, że nie ma wyrzutów sumienia i jest szczęśliwy.