Witam, trafiłam na forum przez zupełny przypadek poszukując wsparcia i może odpowiedzi na moje dylematy:( chciałam Wam opowiedzieć moją historię bo tak jest łatwiej to z siebie wyrzucić. Mam 28lat, mój mąż 32lata. Wzięliśmy ślub we wrześniu 2015 roku, zatraciłam się w przygotowaniach, mąż jakby mi wturował, potwierdzał moje pomysły bądź negował, wszystko wydawało się normalne. Po ślubie jednak zaczeliśmy się kłócić, szarpać, przestaliśmy ze soba normalnie rozmawiać. Myślałam - musimy się dotrzeć ( przed ślubem byliśmy razem jakieś 8lat). Któregoś dnia wziełam jego telefon - stało się - zdradza mnie z koleżanką z pracy, próbowałam jakoś do niego trafić, nie zraziłam się, uznałam, że mamy gorszy czas...nadal kłótnie, wyprowadzki, wprowadzki, byłam zmęczona i dla własnej wygody wierzyłam w słowa kiedy mówił, że nie ma już z nią kontaktu. I tak przez poł roku 2016 aż odkryłam konto na sympatii i tam już kolejną kobietę. W jednym czasie nr 1 i nr 2 i nic o sobie nie wiedziały. Kazałam się wyprowadzić - zrobił to bez słowa wyjaśnienia czy przeprosin. Po ok 2 miesiącach wrócił na kolanach, pisał listy, uwierzyłam - znowu. Zamieszkaliśmy razem, było ok, po miesiącu zaczeły się kolejne afery...popychania, bijatyki, ciche dni, spanie w oddzielnych łóżkach ale niestety nie dopuszczałam do myśli, że znowu coś może być na rzeczy z dziewczyną nr 1. Raz było gorzej raz lepiej, przestaliśmy już się bić, wyzywać itp. Zaczeliśmy starać się o dziecko...w maju 2017 się udało...w sierpniu wrócił pijany do domu, wziełam jego telefon...znowu ona, non stop- starał się a ona była, jej mówił, że mnie zostawi ale nie jest jeszcze gotowy a ona czekała i dawała kolejne szanse. Wyjezdzalismy na weekend, zaplanowany razem a jej pisał, ze bał sie mnie puścić samą. Wiele razy rozmawialiśmy, że jeśli źle mu ze mną, to ja to rozumiem, że wystarczy to uczciwie zakończyć abyśmy sie nie znienawidzili. Dziś mija kolejny miesiąc. On nie pomagał, nie był podczas ciąży, nie reagował na bicie serca małego, na zdjecia, które mu wysyłałam. Uznał, że to, że nam się nie udało to nie znaczy, ze mam mu odebrać kontakt z synem. Mimo, że pisał do niej, ze chciałby abym poroniła. Wiele było klamstw w tych mailach do niej nie wiem już kim on jest. Stał sie obcym człowiekiem ale nadal go kocham i nie moge sie po tym wszystkim ogarnąć. Chcialam mieć pełna rodzinę, chciałam aby był, kąpał, bawił się zanim położy małego spać. Był mężem i ojcem. Ostatnio zmienił postawę, chce pomagać. Pozew jest w sądzie, sama go złożyłam, adwokat opłacony, czekam na termin rozprawy. Napisałam mu ostatnio sms, że chcę kogoś bliżej poznać i czy w obecnej sytuacji jego nagłej zmiany mogę liczyć na to, że noe będzie mnie tym atakować w sądzie. Odpisał,że odposze mi 3stycznia bo sie z czymś spóźnił jeden dzień. Boje się, że znpwu zacznie mi nawijać makaron na uszy, że znowu ja w to wszystko uwierze, ze ona czy inna nigdy nie zginą, że zawsze będę zdradzana. Tym samym dziecko. Ale ciężar odpowoedzialnośi za syna jest ogromny, decyzje ktore musze podejmowac maja wplyw na niego. Siedze i cały czas o nim myślę, nie muszę mowić, że cała moja rodzina go nienawidzi, że ma go za zero i strace ich jeśli bym postanowiła wrócić ZNOWU do męża. Akceptuje to, że go nie ma i nie chce wrócić, wiem, że on się nie zmieni, wiem, że byłabym cale zycie meczennica :( i w końcu i tak by mnie zostawił dla innej... Może dlatego poszukałam wsparcia, bo chcę być silniesza aby nie dać się znowu oszukać....