Możecie mnie krytykować, ale nic nigdy nie dzieje się bez przyczyny. Ja, najlepiej wiem co czuję i tego akurat nikt mi nie odbierze. Zawsze byłam przy nim i zawsze go wspierałam, nigdy go nie zdradziłam, a wiem, że jestem atrakcyjną kobietą i mężczyźni bardzo zwracają na mnie uwagę. Jednak nigdy nie patrzyłam na żadnego faceta jak na obiekt seksu, czy pożądania. Miałam jego i on mi tylko wystarczał, nawet mi to nie było w głowie. Po prostu obydwoje zatraciliśmy się, zabrakło w naszym małżeństwie komunikacji, była ona nie właściwa. To, że ja nie dawałam m seksu tyle ile chciał, to też nie brało się znikąd. Często się kłóciliśmy , wtedy o głupoty, nieraz mi coś nie miłego powiedział co mnie akurat zabolało, a moja urażona duma doprowadzała do tego, że nie miałam ochoty na seks. Wiem, teraz, ze to było niedobre, bo miłość, seks zbliża dwojga osób. Byłam strasznie głupia. Po prostu miedzy nami zabrakło komunikacji. Zagubiliśmy się w sobie, każdy myślał o sobie , a nie o tym, że rani drugą osobę. I stało się, ulokował uczucia w kimś innym, tak silne, ze ją wybrał. Pięknych chwil też dużo przeżyliśmy, mamy dwójkę, wspaniałych chłopców. Po tym jak poczułam, że go tracę otworzyły mi się oczy, zaczęłam inaczej patrzeć na życie, otworzyłam się na seks, przeżyłam straszne piekło wewnętrzne, żyłam w niepewności bo nie wiedziałam co jest do końca grane, czułam, że coś się dzieję, ale wierzyłam, chciałam mu wierzyć, że mnie tylko kocha, że jestem miłością jego życia, że jestem dla niego najważniejsza. Byłam jak opętana, płakałam, wypominałam mu to, że znalazł sobie inną kobietę. Miał prawo, sami do tego dopuściliśmy. Tylko pytanie, dlaczego zatraciliśmy się w sobie, tak bardzo się kochaliśmy, czemu tak sie stało, dlaczego życie jest tak okrutne? Zabrakło rozmowy, zabrakło wstrząśnięcia wcześniejszego, a teraz już jest za późno, stało się. Cierpię i to bardzo, nie życzę żadnemu wrogowi takiego cierpienia. To jest gorsze niż ból fizyczny. Wstaję rano i tak to boli. Ale wiecie.....wiem, że to boli, ale czas leczy rany. Dobrze, że wiem bo już się nie oszukuję, on mnie nie oszukuję. Dla niego to też pewnie ulga, że wiem, będzie mu łatwiej teraz. Już nigdy nie będę tą osobą co byłam, zostałam za bardzo zraniona, zraniona świadomie. Ale się pozbieram bo mam dla kogo, wezmę się za siebie. Zawsze był dom, mąż, dzieci, praca tylko tym żyłam. Nie mówię, że moje posunięcia wszystkie były właściwe w małżeństwie, ale każdy z nas coś źle robi. Nie ma ideałów. Wiele razy coś źle zrobiłam, ale wiecie, każdy czasem coś bezmyślnie zrobi, a później są tego konsekwencje. Muszę trochę odpocząć, już dawno temu potrzebowałam odpoczynku, chociaż dwa dni w samotności chciałam, aby odpocząć, pobyć ze sobą samą, aby się zresetować, ale nikt mi tego nie dał. A informowałam. Teraz marzę chociaż o jednym dniu tylko dla siebie, bez obowiązków codziennych, którego nigdy nie miałam, marzę aby pobyć sama ze sobą, w innym otoczeniu, poukładać to sobie wszystko, zrelaksować się, czuć tylko siebie, poczuć wolność, albo nic nie czuć. Pękło coś we mnie, rozlało sie po moim wnętrzu teraz muszą to jakoś moje organy wchłonąć. Jak się kocha to się, aż tak nie rani, chyba, że kogoś kocha się o wiele bardziej. Muszę żyć z tą świadomością, będę no bo co mi pozostało. Muszę odnaleźć siebie, tą starą JA, pewną siebie, ale już inną. Dobrze, ze wiem prawdę, przynajmniej będę spokojniejsza, może nieszczęśliwa, ale też inna.... Nie chcę jego litości i jego współczucia, nie radziłam sobie z nim przez pół roku, gdzie utrzymywał mnie w nie pewności, to teraz znając najgorszą prawdę muszę sobie z tym sama poradzić. Jeżeli on chcę abym się zmieniła, to jedynym lekarstwem dla mnie jest mój spokój, samotność, dzieci, na razie nie on. Jego widok sprawia mi tylko dodatkowy ból. Ale to do momentu jak tego wszystkiego sobie nie poukładam. Ale wiecie, że miłość pozostanie, będzie lepiej bo tylko tak może być. Muszę walczyć o siebie i cieszyć się życiem, muszę poczuć powiew życia.... Chyba nie jestem, aż takim śmieciem, wrednym człowiekiem, jaki widzi we mnie mój mąż? Wierzę, że teraz po tym wszystkim może być tylko lepiej. Wiara czyni cuda. W sumie ona nadaje sens naszemu istnieniu.

Komentarz doklejony:
Dziękuję za wszystkie słowa, zamykam temat. Bo teraz muszę sobie sama z tym wszystkim poradzić. Za dużo mówiłam, że się zmienię, teraz muszę to wcielić w życie i iść tą drogą. Poznają nas nie po słowach, tylko po uczynkach. Za dużo padło słów z moich ust, na prawdę o wiele za dużo, teraz muszę wcielić te słowa w życie. Dam sobie radę i stanę się innym człowiekiem. Z tą zmianą będę lepsza dla wszystkich.

Jola-
dziękuję Ci osobiście za to co napisałaś. Odnalazłam w tych przemyśleniach cząstkę siebie. Dlatego że ja też zawsze siebie winiłam i pozwoliłaś mi dostrzec dlaczego, zrozumieć to. Cieszę się że wreszcie napisałaś dlaczego czułaś się tak winna. Czujesz się do tej pory winna tego że on pokochał inną, że zdradził, że odszedł, że już nie kocha Ciebie (bo odmawiałaś seksu po tym jak był wredny) Pamiętaj Jolu- to jest TYLKO poczucie winy.Jedno ostatnio zrozumiałam - dręczenie się poczuciem winy to jest działanie agresywne skierowane na siebie (a powinno ono być skierowane na zdrajcę). Już wyjaśniam. Nazwałam Twojego męża zdrajcą- ponieważ nie tak się rozwiązuje- nawet najtrudniejsze problemy małżeńskie- szukając sobie pocieszenia w innej kobiecie,chociażby było najgorzej! On wybrał najłatwiejsze rozwiązanie- a nie te najtrudniejsze, na gruncie miłości do Ciebie, do rodziny i zobowiązań. Najtrudniejsze rozwiązanie to jest rozmowa, rozmowa, rozmowa, do skutku, do znudzenia. A potem jak się nie uda to dalej rozmowa,rozmowa, rozmowa i potem propozycja terapii, jedna, druga, setna kolejna, jakieś konsekwencje i potem znowu rozmowa i próba!! Jak się kogoś kocha i szanuje to się nie zdradza i próbuje się rozwiązywać problemy aż do znudzenia aż do wyczerpania, dopóki jest siła (nie napisze aż do śmierci) Jolu, wiesz że są osoby które zdradziły mimo że mieli dobrych partnerów,a mimo to ci partnerzy trwają przy nich!! i nigdy ich nie zdradzili i są dla nich dobrzy? Ty nie zdradziłaś męża, jak Cie ranił,to zwyczajnie nie miałaś ochoty na seks z nim po tym jak nie traktował Cię dobrze (zgodnie z Twoją wrażliwością).
Nie wiń siebie, nie widzę tutaj Twojej winy. Przecież to zachowanie Twoje nie trwało 20 lat, przecież nie wzięło się stad że grałaś księżniczkeę pachnącą On Cię ranił, zawodził, podejrzewam że był tak wredny jak jest teraz kiedy odchodzi- kto miałby ochotę na częsty seks z takim facetem? Ja nie- też bym co drugi raz unikała.
Poza tym- za kryzys tak- jesteście odpowiedzialni obydwoje!
Za zdradę - odpowiedzialny jest TYLKO ON, Twój mąż.
Takie jest moje zdanie.
Jedyną osobą która może i powinna mieć tutaj wyrzuty sumienia jest ON- zdrajca.
Ty Jolu możesz jedynie dostrzec swoje błędy, nie popełnić ich w następnym związku, a przede wszystkim lepiej wybrać mężczyznę następnym razem (ten Twój mąż...szkoda słów- on widzi w Tobie wrednego człowieka,śmiecia?wychowałaś mu synów, zajmowałaś się domem, kochałaś go).
Zachowaj spokój i odzyskaj siebie po takim traumatycznym małżeństwie. Ja właśnie je bardzo pomału odzyskuje po podobnym.

p.s. On może zle o Tobie teraz myśli bo znalazł pocieszenie i przyjazń gdzie indziej, ale chociaż Ty o sobie tak zle nie myśl, bo masz tylko siebie

pozdrawiam :cacy

Yorik napisał:


Trafiłeś w dziesiątkę. Najpierw męża zagłodziła, bo nie miała dla niego czasu ani ochoty na łóżko a i uczucia pewnie poszły w odstawkę. A pan mąż jest przecież człowiekiem, który do życia widocznie potrzebuje więcej niż obiad, czyste pranie i stosunek raz na tydzień.

Hakaa, raz na tydzień ? spytaj się to Ci nie powie jak było naprawdę; Karała go brakiem seksu za pierdoły, to jak to mogło wyglądać?; facet sfrustrowany, podminowany, nieszczęśliwy, ta jeszcze bardziej dowalająca, mało wiele co; spirala wzajemnych pretensji i żali dążąca do nieskończoności; Kłótni seksem nie rozładowała, bo przecież twarda kobieta nie ustąpi aż faceta do końca nie wyćwiczy tzn. zniewoli lub on ucieknie

Ale to co napisała Jola teraz, to pełen szacunek. Teraz wie, że brała w tym udział, że nie można przeciągać liny w nieskończoność, bo pęknie;
Jola, to nie o zmuszanie się do seksu chodzi, to tylko pochodna braku umiejętności rozwiązywania konfliktów;

NowaJa,
A ile ma trwać to najgorzej? rok, dwa, dziesięć, całe życie?
Jeśli nie można uzyskać kompromisu bo ktoś ma to gdzieś, a żółte kartki ostrzegawcze wyrzuca do kosza bo widzi tylko siebie, to nie najłatwiejsza, a jedyna;

Yorik,
Nie zgodzę się z Tobą niestety...
Przecież ludzie czasami nie potrafią ze sobą rozmawiać i jeszcze gorsze rzeczy się dzieją,a nie zdradzają się (czy brak umiejętności rozwiązywania konfliktów ze strony żony- daje mężowi automatycznie jakieś większe przyzwolenie do zdrady?)

Nie wiemy ile u Joli trwało to najgorzej (dla niej też), zanim on postanowił że ma dość. Nikt o to Joli nie pytał, może dwa tygodnie? U mnie np. trwało 5 lat.

Jeśli nie można uzyskać kompromisu i nic nie działa, ani żółte kartki, ani czerwone, to idzie się do sądu i składa podanie o rozwód, rozwodzi się i droga wolna.
Albo można też- idzie się do żony i mówi- przykro mi koniec farsy, wyprowadzam się i będę szukał innej. Albo jeśli już pozwolił sobie na przekroczenie granic, to nawet jak już kogoś znalazł będąc w małżeństwie - idzie do żony i mówi przykro mi, zakochałem się i się wyprowadzam. A nie proponuje się związek otwarty żonie, zwala winę na nią i wyzywa ją od najgorszych.Tak to robią tchórze.
Nie brońmy krzywdziciela. ktoś kto wyzywa swoją żonę w ten sposób, w takiej sytuacji gdzie sam nie jest kryształowy, nie jest w porządku.

Jolka Jolka!!!
zgadzam się z NowaJa!!!!
na wnioski o twoim udziale w kryzysie przyjdzie czas, teraz skup się na sobie prawniku, przygotuj się na najgorsze.Mój mąż też zakochal się i dowody od detektywa, pozwolą mi w sądzie dochodzić prawdy.
wiem co czujesz- tak mniej więcej i niestety powiem Ci ze przegrasz! Nawet jeśli zostanie z Tobą to przegrasz jeszcze więcej bo stracisz normalne życie. Ja jestem już pół roku od tych smutnych wydarzeń i jest coraz lepiej. Z tego się wychodzi.
nie będę namawiać Cię do dbania o siebie chcesz mieć brudne włosy nieogolone nogi nie masz siły, to wszystko normalne daj sobie tą możliwość bycia w żałobie. Czy wdowie ktoś zwraca uwagę, że ma odpryski na pazurach? Ty też masz do tego prawo! Jola twój mąż nie mąż to tchórz zwykły pospolity, może nawet dręczy Ciebie tylko po to żebyś złożyła wniosek rozwodowy, żeby było na Ciebie. przecież w sumie jesteś już na krawędzi- nie mam racji?
jak chcesz płakać to płacz jak chcesz być słaba to bądź, jak chcesz rzygać to rzygaj (tylko nie pij). przechodź żałobę jak trzeba, przecież w głębi wiesz co się stanie . nie musisz czekać a t świadomość i lęk przed prawdą wyniszcza Cię
trzymaj się

Nie musisz szukać prawnika, tu są sami prawnicy
.

Kochani, autorka zamknęła swój temat dwie strony temu i pewnie już nas nie czyta, a my się tu produkujemy na darmo: