Nigdy nie pisałam na forach, ale tym razem potrzebuje to z siebie zrzucić i może pomożecie mi uporządkować myśli. Znamy się z mężem od 14 lat, jesteśmy 10 lat po ślubie. Mój mąż był zawsze skryty, nie był wylewny jeśli chodzi o okazywanie uczuć, ale zawsze był lojalny, oddany, uczciwy. Kochaliśmy się, mamy syna. Około 1,5 roku temu, po tym jak poroniłam, zaczęlo się psuć. Oddaliliśmy się od siebie i żyliśmy osobno, każde ze swoją krzywda. Pod koniec czerwca miałam kilka dni wolnych w pracy i zauważyłam ze jakoś późno wraca z treningów badmintona, już wtedy widziałam to zmieszanie w jego oczach. Ale pewnie nie chciałam widzieć. Kiedy zaczęły się wakacje mąż poinformował mnie ze chce popracować nad naszymi relacjami bo mu się nie podoba jak jest. Ucieszyłam się bo czułam to samo. Ale szybko się okazało, ze ja się staram, a on cały czas mnie odpycha. Jednego dnia mówił ze nie wie czy mnie jeszcze kocha (ale nie jest tak ze mnie nie kocha 😉), następnego dnia kochał i taka karuzela trwała kilka tygodni. Już wtedy wiedziałam, ze musi być ktoś jeszcze między nami. On cały czas zaprzeczał, ale przecież widziałam. Po miesiącu życia na huśtawce stwierdziłam ze mam dość i wyznaczyłem termin kiedy ma się wynieść. Dałam tydzień na znalezienia sobie lokum, przygotowałam syna. Kiedy przyszedł ten dzień, mąż stwierdził ze już wie co czuje, ze kocha i chce zostać. Dałam ostatnia szanse. Starał się i stopniowo dzień po dniu było lepiej. I przyszedł wrzesień. Dostałam wiadomość od jakiejś kobiety ze stoi pod moim domem z moim mężem i chce porozmawiać. Do domu wparował blady mąż i przyznał się do wszystkiego. Od niemal trzech miesięcy ma romans z koleżanka z badmintona. Zaczęło się od rozmów, pisania na whatsupie, potem seks, hotele, krzaki. Rzygac mi się chciało jak tego słuchałam, tym bardziej ze my w tym czasie tez ze sobą sypialismy. Wszystko nagle stało się takie brudne a on taki obcy. Przepraszał i prosił o wybaczenie, ale jeszcze tej samej nocy wyleciał z domu. Przez kilka dni i nocy słał wiadomości pełne żalu, skruchy poczucia winy. Dzwonił i płakał, błagał o szanse. Z kochanka kontaktu nie ma od momentu jak się wydali.Napisał wiadomość do niej z informacja ze mnie kocha, ze chce naprawić wszystko. Wysłał przy mnie i zablokował jej numer. W między czasie zaczęła do mnie pisać ona. Wysyłała mi wszystkie szczegóły ich znajomosci - kiedy, ile i jak długo trwał seks, prezent jaki od niego dostała (magnes na lodówkę 🙂-zawsze był sknera), opisała obietnice wspólnego życia które podobno jej składał, jego wiadomości do niej. Pisała mi o tym jak bardzo go kocha i za nim tęskni, pytała czemu się nie odzywa i co o niej mówi. Pisała jaka była zazdrosna bo czuła ze on ja zdradza ze mną 🙂 W końcu skontaktowałam się z jej mężem i wszystko mu opisałam. Szkoda chłopa, ale od tamtej pory mam z nią święty spokój. Mąż natomiast doznał olśnienia - widzi ze miał wszystko i stracił wszystko. Poszedł do spowiedzi, idzie na terapie. Niby widzę, ze żałuje, ale czy wierze?- nie. Twierdzi ze chciał to skończyć wcześniej kilka razy, dlatego były te huśtawki, ale brakowało mu konsekwencji kiedy zaczynala na niego bluzgać i mu grozić. Sensu w tym brak jakiegokolwiek... A ja wciąż nie mogę odnaleźć się w tym wszystkim. Miotam się cały czas. Jednego dnia wstaje i wiem ze mogę wszystko. Jestem silna, niezależna, pracuje, nam dziecko. Wiem ze dam sobie radę sama. Innego dnia w staje z taka złością i nienawiścią ze nie mogę usiedzieć. Kompulsywnie dezynfekuje mieszkanie, wywalam zdjęcia, a potem dzwonię do niego i dre się, wyzywam i mówię ze nigdy nie wybaczę. Potem mam satysfakcję ze płacze. Cieszę się jak mi się uda go rozwalić ( wiem ze to słabe). Są tez niestety takie dni kiedy nie mam siły z łóżka wstać. Jest psycholog, psychiatra i leki. On prosi żebyśmy poszli na terapie ale ja najpierw chce poczuć ze warto, ze ja w ogóle chce z nim być. Bo jednego dnia chce ainnego juz nie. Patrzę na dramat całej naszej trójki i nie mogę uwierzyć ze to się dzieje. Idzie trzeci tydzień, zgliszcza jeszcze dymią. Świadomość ze był zdolny do czegoś takiego, ze potrafi być taki obrzydliwy, obłudny i okrutny już na zawsze we mnie zostanie. Dlatego potrzebuje wyrzucić to z siebie (dlatego tak się opisałam) komuś kto rozumie i być może pomoże mi poukładać wszystkie myśli.