Witam Czytając Wasze zwierzenia na temat zdrad postanowiłem podzielić z Wami moimi doświadczeniami w tym temacie choć minęło już 16 lat. Ciekaw jestem waszych, opinii, rad i komentarzy. Zacznę od początku. Poznaliśmy się 1997 roku. Ona po zakończonym 3- letnim związku, ja po 4-letnim. Zakochaliśmy się w sobie bez opamiętania. Oboje nigdy tak nie kochaliśmy i wiedzieliśmy, że to jest to. Po 3 latach zaręczyny i plany na ślub i życie wspólnie do grobowej deski. Jest 3 m-ce do naszego ślubu. Wszystko jest super, wręcz idealnie. Idziemy na ślub i wesele jej siostry, która wychodzi za mąż za francuza. Do Polski przyjeżdża jego rodzina z Francji. Świadkiem jest jego kuzyn z fr, a świadkową moja narzeczona wówczas. Świadek w sumie fajny zabawny gość, który pali zioło od rana do wieczora. na weselu i poprawinach kilka razy z moją narzeczoną. Po weselu kilka razy wychodzimy wspólnie z nim i innymi młodymi którzy przyjechali na wesele do knajpy i na dyskotekę. Na dyskotece również tańczy z nim ze dwa razy w tym jeden wolny. Ja nic nie podejrzewam bo gość w sumie nic specjalnego do tego cały czas haju czego moja narzeczona nienawidzi wręcz gardzi takimi ludźmi. I tak mija tydzień. Facet szykuje się do wyjazdu. W dzień jego wyjazdu moja jakaś niespokojna i poddenerwowana. Jej siostra jedzie pożegnać odjeżdżających gości. Mówie jak chcesz to jedź z nią, ja muszę pracować(prowadzilismy wówczas małą knajpkę). Wystrzeliła jak z procy. I wtedy zapaliła mi się lampka. Po jej powrocie dalej jest smutna i nieobecna. Więc pytam o co chodzi. A ona od razu nawet nie próbowała ściemniać, że on ją pocałował i że coś do niego poczuła itp itd. Ja jakbym dostał siekierą w plecy. Miliony myśli, mętlik w głowie. Więc mówie zatem wybieraj ja czy on. I cisza, brak odpowiedzi. Wyszedłem. Niestey dalszy scenariusz jest jak z opisów innych zdrad. Ja zdruzgotany, skomlający, płaczący ,żebrzący o miłość. Ona jak w jakimś amoku. Sms-y z gościem, jakbym nagle przestał istnieć, jakby nie było daty ślubu, zaproszonych gości. Ona nagle plany wyjazdu do Francji do niego. Do tego stopnia - wyobrażacie sobie. Totalnie przestałem się dla niej liczyć z dnia na dzień. Postanawiamy poważnie porozmawiać i decydujemy dać sobie czas. Nie mija nawet dzień i ona dzwoni, że zdecydowała, że chce być ze mną, że tamto kończy. Jej koleżanka pokazuje mi maila, którego do niego wysłała, że kończy wsystko. Ale przeczytanie tego maila wcale mi nie pomogło, rzeczyście napisała żę tokończy bo nie ma to sensu ale z treści maila wynikało, że kończy nie dlatego, że to był błąd którego żałuje tylko że mnie kocha tylko że on jest tam ona tu że to sie nie uda itd... Zabolało mnie, bo oznaczało to, że się w nim zakochała, ale nie mogła tego kontynuować z racji odległości jaka ich dzieliła. Podejrzewam że z nim spała, bo trudno żeby w 5 dni zrodziło się w niej takie wielkie uczucie że była w stanie wywrócić dla niego cały nasz świat do góry nogami. Nigdy się do tego nie przyznała. Mówiła że był tylko jeden krótki pocałunek. Uwierzyłem i tak jesteśmy po ślubie już 15 lat. Ale mówię wam, że ciągnie się to za mną do dziś. Zawsze mam to z tyłu głowy. Myslałem, że nasz zwiazek będzie idealny. A musiałem się zadowolić tym, że została ze mną chyba raczej z rozsądku. Coż, dzisiaj mamy dwójkę wspaniałych dzieci 9 i 13 lat. Kochamy się bardzo. Nigdy więcej nie dała mi podstaw do nawet najmniejszych podejrzeń. A jednak nie jestem do końca szczęśliwy. Być może należę do tych osób które nie potrafią wybaczyć. Ale wiem to dopiero teraz i gdybym mógł cofnąć czas postąpiłbym wtedy inaczej. Odszedłbym. Ale teraz już nic nie mogę zrobić. Czasem to wszystko do mnie powraca, jak choćby teraz - dlatego postanowiłem to opisać. Wniosek nasuwa się jeden. Zanim wybaczysz zdradę dobrze się zastanów czy będziesz potrafił/a z tym żyć.