Jestem po uszy w ciemnej d.pie. Poprzez przerost ambicji, i po trosze dlatego, ze jestem DDA, wplatałam się w fatalny związek. Nie wiem jak sobie z nim dalej poradzić, a każdy kolejny dzień zamiast nadziei, przynosi mi smutek, zmartwienia, złość i rozczarowanie. Od 13 lat. 14 lat temu, jako zona poważanego w solidnej branży, niemieckiego biznesmena, byłam niepoważaną (zwłaszcza wśród jego rodziny), polską matką jego dzieci. Miałam co prawda do dyspozycji całodobową baby sitter, paręset euro na odrębnym koncie i zero problemów (mogłam pomagać mamie i studiującemu w Polsce rodzeństwu). Mogłam decydować dokąd lecimy na tygodniowe wczasy (mąż nie mógł przebywać dłużej niż tydzień poza firma), wygrywać przeróżne konkursy piękności dla mężatek, cieszyć się dobrobytem i wspaniałym apartamentem, który mąż wraz ze swoja mama zakupił i urządził nie zostawiając mi ani milimetra własnej przestrzeni. Nie muszę dodawać, ze nie miałam ani odrobiny wpływu na to gdzie mieszkamy, jak mieszkamy, począwszy od pralki i lodówkę, po auto kupione na firmę, a firma rodziców męża. Miałam tylko być, pachnieć, rodzic dzieci, pracować na wspólny dobrobyt, nie rościć pretensji i pokornie znosić, ze mąż nie chce ze mną spać, woli świerszczyki, pornole, onanizm i burdele. Piekło nie raz urządzałam o to, ale były tylko pozorne deklaracje poprawy z jego strony. Uznałam, ze nie da rady z nim żyć i dalej jestem tego zdania. Nie żałuję, ze odeszłam od niego i dziś zrobiłabym to samo, bez względu na to, jak bardzo mi jego zaplecza materialnego i bezpiecznej , "złotej klatki" brakuje. Nie odeszłabym jednak natychmiast, gdyby nie facet, którego poznałam w necie. I gdybym nie chciała się uniezależnić. Na pierwszy rzut oka - idiota. Epatował ze zdjęć gołym torsem i kilkoma nieortograficznymi tekstami. Postanowiłam z nim pogadać, co skończyło się spotkaniem i nawet nie zakochaniem, ale jakby uzależnieniem z mojej strony. Bez fajerwerków. Sprawiał od początku wrażenie faceta, którym trzeba się zaopiekować. Ale tez faceta, który nigdy nie zaneguje moich dzieci. Środek zimy - był bez kurtki. Brak własnego lokum, brak nawet wynajmowanego mieszkania. Przemiły, usłużny, oddany. Bez grosza, chcący mi nieba za moja kasę (kasę mojego męża) przychylić. Mówił - ja teraz leżę, ale gdy się podniosę to... Mówili mojej siostrze - to utracjusz, dłużnik, oszust. Mówili mojej mamie - no co ty, ona ma dzieci. On nie będzie z nią dłużej niż pol roku. Nastąpił rozwód, a ja zostałam z nim. Ślub. Mija 13 lat. Z radosnej mamy i zwyciężczyni konkursów piękności pozostał kłębek nerwów. Byłam nie raz zdradzona, upokorzona podczas tych 13 lat. Moj obecny mąż nigdy mnie nie obronił, nie stanął w moim imieniu, Codziennie krzyczy na mnie i złorzeczy nie tylko mi, ale wszystkim wokół. Złorzeczy w taki sposób, ze tylko ja to słyszę ( na przykład nerwowo prowadząc samochód i bluzgając na wszystkich uczestników ruchu, albo rano wstając z łózka i wyzywając mnie pod nosem) . Dla postronnych osób jest przesympatyczny, strachliwy i usłużny. Mieszkamy w Niemczech, wiele lat temu przeprowadził się tu do mnie, i nie chce się uczyć języka. Oddaje mi wszelkie telefony, sprawy (zarówno po niemiecku jak i angielsku -" bo ja nie rozumiem") i sam nic nie załatwia. Ogląda durne seriale dniami i nocami, nie chce uczyć... Zdradził mnie, wielokrotnie, Poszukiwał panienek i par, również facetów na Zbiorniku i znalazł to czego szukał, spotykał się z nimi (mam dowody). Chciałabym kopnąć go w zadek. ale jednocześnie boje się, ze nie dam sobie z moim życiem, biznesem fizycznie rady. Mam wstręt do siebie, ze ten tchórz i oszust jest jeszcze obok mnie.