Zawsze myślałam, że przytrafiło mi się niewiarygodne szczęście. Spełnienie marzeń każdej młodej kobiety. Swojego męża poznałam gdy miałam 19 lat. Byliśmy strasznie pogubionymi w życiu młodymi ludźmi. On chłopak z typowego blokowiska, patologiczne środowisko, toksyczna rodzina i ja - strasznie zaniedbana, otyła dziewczyna z wieczną depresją i brakiem pomysłu na życie. Nietypowe wręcz niewiarygodne połączenie, ale bardzo się pokochaliśmy i ta miłość była dla nas jak wygrana w lotto. Chcieliśmy być dla siebie jak najlepszą opcją. On zdołał skończyć szkołę, odizolował się od dawnego otoczenia, rzucił używki, ja natomiast jak często powtarzał stałam się z brzydkiego kaczątka "jego łabędziem" - najszczęśliwszą kobietą na świecie. W czasie moich studiów zamieszkaliśmy razem i na moim palcu pojawił się pierścionek zaręczynowy. Udało nam się założyć firmę dzięki pomocy moich rodziców, która rozwijała się na tyle dobrze że wybudowaliśmy dom i wzięliśmy huczny ślub w 5 rocznice naszego poznania. Nie brakowało niczego, strasznie baliśmy się rutyny więc dbaliśmy o siebie na każdym kroku. Niedługo po tym zaszłam w ciążę i urodziłam dwóch synów. Mąż był książkowym ideałem mężczyzny, ojca i męża. Ja zrezygnowałam z pracy w naszym biznesie i zajęłam się domem. Pierwsze pęknięcie pojawiło się gdy chłopcy skończyli rok. Mąż wrócił do domu kompletnie pijany, gdy zobaczyłam go w progu wiedziałam że stało się coś okropnego. Łkając wyznał że parę miesięcy temu na firmowej imprezie mnie zdradził z wspólniczką, naszą wspólną znajomą i ona jest z nim w ciąży. Nie pamiętam tamtego wieczoru, mój świat się rozpadł. Nie pamiętam co się działo z moimi dziećmi przez parę godzin, nie pamiętam kłótni, płaczu. Trwałam w stanie zawieszenia parę tygodni. On obiecywał, przepraszał, błagał - ja mimo wszystko strasznie kochałam i po czasie dałam szansę. Tamta kobieta urodziła mu syna, odbyła się rozprawa alimentacyjna po której wyjechała za granice. Zaakceptowałam sytuacje. Twierdziłam, że marudzę, że miłość wszystko przezwycięży, że mamy dzieci. Po parunastu miesiącach umownie wszystko odbudowaliśmy, chociaż zaufanie nie powróciło. Sprawdzałam serwisy społecznościowe, telefon, dyskretnie kontrolowałam wyjścia. Z czasem robiłam to coraz rzadziej, miałam skłonności do tłumaczenia podejrzanych sytuacji. Prawie trzy miesiące temu podczas korzystania z samochodu męża znalazłam ukryty w bagażniku laptop. Czułam, że odkryje jakąś tajemnice. To co tam znalazłam było najgorszym koszmarem. Setki zdjęć i kilkanaście filmów z obrzydliwych biseksualnych orgii z udziałem mojego męża, mnóstwo pornografii. Okryłam także jego konto na seks-portalu na którym umawiał się na "imprezy". Resztę dnia spędziłam wymiotując nad muszlą klozetową. Nie potrafię opisać tego co wtedy czułam. Jakby ktoś zabrał mi paręnaście lat życia. Czułam jakby umarł, jakby ktoś taki jak mąż sprzed tego wydarzenia nigdy nie istniał. Nie znałam człowieka z którym żyłam tyle czasu. Gdy wrócił do domu wpadłam w furię, on nie odzywał się słowem. Kazałam mu się wynosić. Wyprowadził się bez słowa wyjaśnienia. Po dwóch dniach zdobył się na sms z wyjaśnieniem, że rozumie moją złość, że zdaje sobie sprawe jakie to obrzydliwe, ale nic nie zmieniło jago uczuć. To podobno dawało mu rozluźnienie i "traktował jak sport". Nie wierzyłam w to co czytam. Gdzie się podziały jego poglądy? Był zwolennikiem klasycznego wzoru rodziny, przeciwnik homoseksualizmu, nawrócony katolik. Błagał o wybaczenie przez parę tygodni co wprawiało mnie w zbawienną złość, która napędzała mnie do życia. Wniosłam pozew o rozwód, on po tym przestał zabiegać o kontakt ze mną i dzieciakami. Pojawiła się depresja... W jakim kłamstwie żyłam? Moje całe życie było jednym wielkim kłamstwem. Nie mam siły żyć.