Witam, chciałbym tutaj w zarysie opisać, co leży mi "na wątrobie" i poprosić o poradę. Mieszkam w Bydgoszczy, mam 29 lat, wykształcenie średnie ogólne i nieukończone studia ekonomiczne na AE/UE w Poznaniu (przerwane na IV roku w 2008 roku). Od kilku lat (2010 roku) leczę się psychiatrycznie z powodu zaburzeń maniakalno-depresyjnych, schizoafektywnych i zaburzeń osobowości. Od 2012 roku (a więc już czwarty rok z rzędu) pobieram z tego tytułu rentę rodzinną (zdrowotną) po zmarłej śp. mamie. Mama zmarła w 2009 roku w wieku 62 lat po 2-letniej, ciężkiej chorobie nowotworowej. Przechodząc do meritum: mój ojciec bardzo szybko po śmierci mamy mocno zaangażował się emocjonalnie w nowy związek z moją aktualną macochą. Od samego początku mój niesmak i niepokój powodowało to, że stało się to tak szybko po śmierci mamy (pierwszy kontakt przez internet nawiązali około 2-3 miesiące po śmierci mamy, a pierwsze spotkanie z nią miało miejsce na początku 2010 r., ok. 4-5 miesięcy od śmierci mamy), jak również to, że kobieta ta jest po 2 rozwodach, a ojciec jest jej trzecim mężem (od 2012 r.) Osobiście nie przekonuje mnie zupełnie ślubowanie wierności do grobowej deski po raz trzeci w wieku prawie 70 lat. Jaka jest pewność, że uda się akurat pod koniec życia, jeżeli przez prawie całe życie miało się zepsute relacje z mężczyznami? Ale na drugi ślub ojca do Warszawy pojechałem dlatego, że jest to przecież mój ojciec. Z tym że uważam, że 68 lat to bardzo późny wiek na ponowne żenienie się i na wielką miłość. Nie to jest jednak najgorsze. Niepokoi mnie wiele innych spraw, a mianowicie że ojciec od związania się z tą kobietą bardzo odżegnał się od śp. mamy. Od momentu wyjechania do niej na dobre do Warszawy (w lutym 2012 r., a więc są to już ponad 3 lata) nie raczy chociaż raz w roku (z jednym wyjątkiem, w 2012 r.) przyjechać do mamy na grób i odwiedzić przy okazji mnie. Twierdzi, że on mnie nie zmusza do dbania o grób mamy, ale ja oczywiście chodzę co jakiś czas na cmentarz, średnio co 2-3 miesiące. Ojciec chce być pochowany z macochą i jej rodzicami w Warszawie, na elitarnym cmentarzu wojskowym na Powązkach, a nie z mamą (już mi nawet pokazał, gdzie jest ten grób)... Siostry i jej rodziny w Poznaniu też w ogóle nie odwiedza. Natomiast jednocześnie potrafi jeździć z nią po Afryce (2 razy Egipt, raz Tunezja), Bułgarii i reszcie Polski (nad morze, w góry, na żagle na Mazury). Nie raczył również chociaż krótko pożegnać się ze starymi znajomymi rodziców, którzy mieszkają w tej samej klatce, co my kiedyś (do 2012 r.) Nie podobało mu się, gdy w pierwszą rocznicę śmierci mamy zamieściłem w trzech gazetach nekrologi wspomnieniowe odnośnie mamy ("nie masz na co pieniędzy wydawać?")... Że nie raczył wchodzić do kościoła na mszę za mamę (w 2010 i 11 r.)-to jeszcze jestem w stanie zrozumieć, bo ojciec jest zagorzałym ateistą, przeciwnikiem Kościoła katolickiego i do kościołów nie chodzi w ogóle. O śp. mamie nie wypowiada się wcale, a jeśli już, to zazwyczaj źle [np.: że miała dużo wad, że nie była oszczędna-wydawała na "pierdoły", że była dla niego za mało czuła, że wyszła od niego z łóżka, jak ja się urodziłem (!!!), że za późno usunęła pęcherzyk żółciowy i dlatego umarła, a Danusia (macocha) zoperowała woreczek z kamieniami wcześniej, itp.] Widać wyraźnie, że jego uczucie do macochy jest silniejsze niż do mamy i jest mu z nią lepiej, niż ze śp. mamą. Zastanawia mnie to, że ludzie w takim wieku (ok. 70 lat) mają tak intensywne potrzeby i pożycie seksualne (z mamą tego pożycia nie było już w ogóle lub prawie w ogóle). Jakiś czas temu ojciec powiedział też, że w ogóle nie interesuje go, jakie były moje relacje z mamą (a były lepsze niż z nim). Wszystko to jest dla mnie bardzo przykre i bolesne tym bardziej, że rodzice byli razem do samego końca 42 lata w małżeństwie (lata 1967-2009), a cała znajomość trwała 44 lata (l. 1965-2009)!!! Od czerwca nie mogę dojść do siebie, jestem jakiś oszołomiony, nie mogę się zbyt dobrze na niczym skupić i uspokoić, bo dociera do mnie dobitnie, że gdyby ta kobieta odezwała się do ojca wcześniej (gdy mama jeszcze żyła) lub w tym samym momencie (a mama żyłaby dalej), to małżeństwo rodziców mogło zakończyć się wielką i ciężką zdradą... Nie radzę sobie z tym wszystkim psychicznie i emocjonalnie... Nie będę ukrywać, że rodzicom od wielu lat w małżeństwie układało się mocno średnio. Męczyli się ze sobą, co jakiś czas kłócili, w domu często panowała "ciężkawa" atmosfera. To może na razie tyle, nie będę się więcej rozpisywał (to może później), proszę o jakieś fachowe, racjonalne, wyważone opinie, o wsparcie. Pozdrawiam, R.