Witam wszystkich czytelników. Piszę niniejszy post, ponieważ tak mi poradzono w dziale Witajcie. Krótka charakterystyka mojej osoby: dla potrzeb działania incognito nazywam się Luc (reszta to prawda :P). Mam 25 lat. Jestem studentem. Mieszkam znów z rodzicami - znów, bo po pierwszych studiach pracowałem i mieszkałem na swoim, ale prace straciłem, nie mogłem znaleźć kolejnej więc wróciłem do rodziców i na studia. Jestem osobą do bólu miłą i szczerą. Pomocny, pracowity, ambitny, wszechstronny, jak twierdzą kobiety przystojny i reprezentant wymierającego gatunku prawdziwych dżentelementów, i wiele można by wymieniać moich jakże narcystycznych cech, które są tak na prawdę moimi olbrzymimi wadami. Wadami bo ludzie często to wykorzystują, a ja mam depresję więc się ciesze że chociaż ktoś mnie potrzebuje, czy to w kuchni, czy na budowie, czy rozliczaniu podatków. Dodam, że jestem dyslektykiem więc wybaczcie mi jakieś zjedzone literki czy błędy ortograficzne. Mam, jeżeli można ją tak nazwać narzeczoną. Jesteśmy razem niemal 3 lata. Czas ten zawiera również krótsze czy dłuższe przerwy. Na początku, gdy się spotykaliśmy ja byłem kilka miesięcy po rozstaniu ona w jak to mnie zapewniała w rozpadającym się związku bez przyszłości. To był jej pierwszy facet. Ja byłem bardziej doświadczony. Niestety dla mnie każdy związek kończył się tak samo. Zdradami. Znajomi zawsze powtarzali mi to samo. Kobiety sypiają z draniami, a wychodzą za takich jak ja. Nie godzę się z takim traktowaniem. Naszą datę rozpoczęcia oficjalnego związku ustaliliśmy na boże narodzenie, ale zmieniliśmy (za jej namową) na sylwestra. Początek był świetny. Praca, spacery, wspólne kolacje, szybko posunęliśmy się z etapami związku i sypiamy u siebie nawzajem jak we własnych łózkach. Nadmienię że to też studentka i również mieszka u ojca. Początek był jak z bajki. Wspólne zainteresowania, znajomi itp. Przyjaciółka, koleżanka i partnerka w jednym. Niestety do czasu. Nabierałem pewnych podejrzeń. Wiem, że jestem świnią i zaprzeczam stylowi życia dżentelmena, ale nie gorsza świnia od tych co korzystają z usług detektywów. Sprawdziłem jej telefon i konto na facebooku. Okazało się, że nie zerwała z poprzednim facetem. Wmówiła mu, że jej rodzice nie akceptują go i muszą się spotykać potajemnie. Prawie zwymiotowałem jak czytałem smsy typu "nie mogę się doczekać aż skończy ci się okres i będę mógł się odwdzięczyć za to co zrobiłaś ostatnio ustami", albo "mam nadzieją że nie robisz z Luc tego co ze mną bo rezerwuje sobie twoje perwersyjki". Z reści postów okazało się, że boże narodzenie, które pierwotnie miało być data rozpoczęcia naszego związku nie spędziła z rodziną tylko z nim w łóżku. Co gorsza, patrze na pocztę mailową, a tam posty z filmikami, mówiąc językiem ulicznym, jak "wali sobie konia" z dopiskami typu "twoja kolej". Spakowałem się i wyniosłem. Niestety dla mnie uległem. najpierw tłumaczyła się, że ktoś musiał jej się włamać na konto itp. Później gadka, że już to skończyła i płacz. Wróciliśmy do siebie, a we mnie rosło obrzydzenie do samego siebie. Nie wiem czy dam radę żyć samemu. Gdy wszystko się zaczęło układać, a każde jej sięgnięcie po telefon nie kojarzyło mi się z jednym, chciałem jej zrobić niespodziankę i wpadłem po nią po pracy (pracowała w dni wolne od studiów). Jednak jak wyszła z pracy to czekała przed drzwiami. Wyszedł jakiś jej kolega i poszli na autobus. Dogoniłem ich i się przywitałem. Kolega zapytał się jej czy się znamy, a ona "tak to dobry kolega" i do mnie "uprzedzaj mnie jak będziesz chciał czegoś". Odwróciłem się i wróciłem do domu z butelką wódki. Ponowne rozstanie. Znów lament, że sobie ubzdurałem, że już to skończyła i już się nie powtórzy i płacz. Znów głupi wybaczyłem. Zmieniła pracę. Po krótkim czasie i kilku podejrzeniach (ciągłe nadgodziny, "nie musisz po mnie przyjeżdżać", "nie bój się nie chodzę po zmierzchu sama, odprowadza mnie koleżanka") znów obudziła się we mnie przysłowiowa świnia. Pierwsza lepsza okazja i sprawdziłem telefon. Sms od byłego z którym jak się okazało pracuje "dzięki że znów dałaś mi szansę", "nigdy prędzej nie robiliśmy tego w samochodzie", oraz od jej przełożonego z pracy "o której kochanie jutro po ciebie wpaść?" lub "kupiłem smakowe condomy, nie wiem czy lubisz", "obiecuje zostawię ją dla ciebie". Nic tylko sobie palnąć w łeb. Awantura i rozstanie. Powrót jak wcześniej, nie muszę się powtarzać. Dużo czasu nie minęło sama zaczęła mi robić awantury o byle co i stwierdziła że potrzebuje zrobić sobie przerwę ode mnie. Wchodzę na facebuka, patrze jej tablice, a tam fotki jak leży w łóżku przytulona do swojego kolegi (on mieszka ponad 60km od naszej miejscowości, więc pojechała do niego) i posty u niego na tzw. tablicy, "mój misiu", "myślę tylko o tobie" i oboje status związku. Napisałem do obojga że niezłe s****syny z nich, że pisze mi że mnie nadal kocha i 5 minut później wystawia z nim fotki. Nie wiedział o tym i z nią zerwał. Wróciła, błagała i spróbowaliśmy jeszcze raz (nie wiem co jest ze mną). Od tego czasu (już z pół roku) spokój. Tak mi się tylko wydawało. Okazało się, że mam poważną depresję (borykam się również z problemami natury prawnej ale to nie to forum - nie bójcie się nie jestem przestępcą). Powróciła razem z myślami samobójczymi z poprzednich związków. Spadek produktywności, zawalenie części studiów, pogorszenie stosunków z rodziną i utrata wszystkich znajomych. Tak wygląda teraz moje życie. Myślałem, że może święta coś zmienią. Jestem ateista, ale to taki okres spokoju i nadziei więc i ja też miałem nadzieję. Przyjechałem do niej w niedzielę, siedzimy, pijemy, wpadł znajomy i jest ogólnie fajnie. Kumpel poszedł do domu, a ona stwierdziła że weźmie prysznic i czas spać. Zanim poszła do łazienki kochaliśmy się (żeby ktoś nie pomyślał, kolegi już nie było w domu). Siedziała w tej wannie dość długo, patrze na monitor jej laptopa, a w oknie facebooka jakby trwała rozmowa. Sprawdzam (wiem, jestem świnią). Od kilku miesięcy pisze z kilkoma facetami w tym z tym "ostatnim" z którym zdjęcia sobie wstawiała. Wysyłała mu nagie fotki z wanny. Przez cały dzień, jak siedziałem obok pisała, że nie może się doczekać kiedy znów się z nim spotka, że dziś już by chętnie przyjechała, ale ma święta w domu na głowie i wiele innych... Nie spałem od niedzieli, schlałem się, miałem głupie myśli, nie wiem co robić. Tak to wygląda w miarę szczegółowo (pisałem to co znaczące). Nie wiem co robić. Żyć nadzieją, że będzie lepiej, że coś się w niej obudzi i oprzytomnieje co robi. Nadmienię, że to u nich rodzinne. Rodzice po rozwodzie. Matka w Anglii puszcza się po pracy z kim popadnie, za flaszkę (nie w przenośni, a dosłownie - to była alkoholiczka, jednak jak widać to nie do końca BYŁA) albo prezenty. Jej ojciec, w miarę przy kasie, szuka sobie gdzie popadnie, by coś zaliczyć. Gdy dojdzie miedzy nimi do jakiś rozmów to tylko wypominanie co druga strona robiła w przeszłości (byli siebie warci) i tłumaczenie każdego, że jego czyny to odpowiedź na zdradę. Więc tak jak w temacie: "czy warto wybaczać..." Z góry dzięki za posty, jakby ktoś chciał coś wiedzieć o moim (mówiąc nieładnie) popapranym życiu (w nawiązaniu do powyższego) to proszę pisać.