Trzy lata temu mój mąż zaczął mailować z koleżanką z pracy. Coraz częściej, z humorem, odważniej. W pracy, po pracy, w trakcie jazdy samochodem, w kiblu, w nocy gdy wszyscy spali. Zaczął pisać wiersze, grać na pianinie i śpiewać. Robił zdjęcia księżycowi, zachodowi słońca, kwiatkom, i wysyłał jej z wierszykiem, piosenką i zapewnieniem o swojej miłości. Ze wszystkiego się jej zwierzał, radził. Coraz częściej wyjeżdżał w delegacje, na szkolenia. Nie mógł już spędzić ani jednej chwili bez niej, bez sprawdzenia poczty. Zakochał się w niej. W mężatce w moim wieku z dwójką dzieci. Wybrał pieszczoty i seks przez internet. Po 18 latach małżeństwa stwierdził, że ja już go nie inspiruję. Wiem, co większość napisze. Że u nas już się wypaliło. Trzy lata temu odkryłam ten romans. Miał go zakończyć. Teoretycznie zakończyła go ona bo twierdziła, że zależy jej na rodzinie i kocha swojego męża. Jednak nie byli w stanie tego przerwać. Uzależnili się. Jej mąż o niczym nie wie, wierzy jej ślepo. Mój ją szaleńczo kocha. Rozstaliśmy się miesiąc temu. Zostałam z synami sama. On owszem pomaga, czuje się wtedy usprawiedliwiony. Czy teraz jest szczęśliwy? Ma romans przez internet i czasami spotka się z nią, ale ta świadomość, że ona jest z mężem którego kocha, czy to mu nie przeszkadza? Na pytanie, dlaczego rozwala czyjeś małżeństwo odpowiedział: "nie moje małpy, nie mój cyrk". Bardzo się zmienił. Stał się bardzo pewny siebie. Po odkryciu romansu bardzo się starałam. Zrozumiałam, jakie popełniłam błędy (przede wszystkim na pierwszym miejscu były dzieci). Dlatego więcej czasu spędzaliśmy razem, w łóżku nie było problemu. Jednak coś nadal nie dawało mi spokoju. Odkryłam, że czyści historię przeglądarki, zmienił hasła, pilnuje telefonu. Aż w końcu o północy odkryłam, jak z nią mailuje. Stwierdził, że musi mieć przyjaciela, musi móc z kimś porozmawiać. Ale nie chciał pokazać o czym pisze. Dlaczego nie rozmawiał ze mną? Wiele razy mu to sygnalizowałam. Dlaczego do mnie nie pisał takich czułych maili i sms-ów? Chętnie bym z nim poflirtowała w trakcie pracy, odpisując zaczepnie na jego wiadomości. I nie mogłabym się doczekać spotkania po pracy. Wyprowadził się miesiąc temu. I nie widać po nim tęsknoty, bólu, żalu. Zniknęła obrączka z jego palca. Mieszka z mamusią w kawalerce (jak oni tam śpią?). Dzwoni do dzieci, pyta się czy wszystko ok. Ale nie podejmuje żadnej rozmowy o nas. Chyba jest zadowolony, że tak to się skończyło. A mi ciężko. Wiem, że nie mogłabym już mu zaufać, ale szkoda mi tych 18 lat razem, były przecież też i dobre chwile. Ile czasu musi upłynąć, żeby nie myśleć już o swoim byłym, o tym co by było gdyby......?