Od półtora roku męczę się ze świadomością że zostałem zdradzony. Od 8 z podejrzeniami . Poznaliśmy się 18 lat temu. Od początku wiązał nas sex szybko się od niej uzależniłem zakochałem i długo nie widziałem niczego złego w jej charakterze. Po pół roku zaszła w ciążę. Szybki ślub w styczniu a w lipcu przyszła na świat córka. Chciałem tego dziecka czekałem na nie po latach okazało się że tylko ja. Żonie ponoć zawaliło to życie. Czułem się szczęśliwy przez pierwsze lata. Córka miała 3 lata gdy żona poszła do pracy. Odtąd zaczęło się zmieniać. Pracowałem w budownictwie (dotąd tak jest). Na początku było mi ciężko, wracałem zarobiony, nie przyzwyczajony do takiej haruwy. Ale byłem żywicielem rodziny , ojcem i mężem! Kasy wciąż mało niezależnie ile nie przynosiłem , ciągłe wymówki. Nie wiedziałem czego w końcu ode mnie chce. A że zawsze była nerwowa więc nie przebierała w słowach i czynach. Przestało mi to odpowiadać. Wolałem coraz częściej uciekać w pracę kolegów i alkohol. Zła droga o czym się szybko przekonałem. Było już bardzo źle gdy pojawił się na świecie syn. Po 8 latach małżeństwa. Zwolnień się z firmy gdzie alkohol lał się strumieniami spróbowałem "na swoim". Między nami było już katastrofalnie. Żona chciała rozdzielności małżeńskiej więc ją podpisałem. Ja dla zabezpieczenia przyszłości ona jako uwolnienie się ode mnie. Rozpoczęła "nowe życie" . A ja straciłem kontrolę nad moim piciem. Po roku byłem wrakiem człowieka zazdrosny i niepewny poczynań "mojej" co chwila zapijałem aby żyć tylko daną chwilą. Po następnym roku matka zatargała mnie najpierw do psychiatry. Po dwóch dniach na prochach nie wiedziałem kim jestem i co robię. Matka wzięła mnie do siebie a potem wykopała na odwyk. Jak się później okazało żona bawiła się już w najlepsze. Ponoć w kimś zakochana przez internet zdradziła mnie z jeszcze kimś innym. Z jej"spowiedzi" pierwszy raz. ?. Dotąd w tę bajkę nie wierzę. Wszystko się szybko toczyło. Terapi nie dokończyłem przez próbę samobójcze. Byłem idiotą. Wtedy jeszcze była sensem mojego życia. Po pół roku i jeszcze jednej próbie i kolejnej terapii byłem z powrotem w domu. Trzeźwy i traktowany jako zło konieczne. Po jakimś czasie pojawiło się w naszym domu znęcanie. Żona zaczęła swoje frustracje wyładowywać na córce. W końcu po awanturach bijatykach łącznie z udziałem policji zgłosiłem wszystko na policję. Uspokoiło się i kolejnym roku udało mi się doprowadzić do pogodzenia się tych moich kobiet. W relacjach ja-żona było fatalnie. Już wtedy zaczęła mnie (znowu) zdradzać. Z byle kim i byle gdzie. Sąsiad, mechanik ktokolwiek. Głównie przez czaterie. W grudniu 2012 byliśmy na weselu mojej siostry. Potem kino sylwester. .. Wydawało się dobrze. 10 stycznia 2013 pojechała na"spotkaniie klasowe". Pierwszy raz na całą noc. Później zaczęła znikać już na całe weekendy. Niby do znajomych. Na początku lipca powiadomiłem ją że chcę rozwodu. Cały czas z domysłami bez dowodów których się bałem szukać. Nie chciałem wierzyć w to co chodziło mi po głowie. Po tygodniu zgodziła się na rozmowę. Wyciągnąłem z niej że mnie zdradziła. Zakochała się! Po szukałem pomocy tam gdzie kiedyś ją dostałem. Na odwyku mimo że nie zapiłem od 7 lat. W tym czasie ona dzwoniła do mnie i jeździła do niego! Na parę dni przed moim wyjściem zerwała z nim. Okazało się że on ją zdradza. Postanowiliśmy spróbować jeszcze raz. Przez 3-4 miesiące co chwila siedziała na czacie. Po 3 miesiącach usłyszałem od niej że mnie kocha. Zapisałem ją na terapię bo przecież dziewczyna jest po przejściach! Sam też sobie terapii nie żałowałem. Na swojej dowiedziałem się że ona się już nie zmieni. Nie chciałem wierzyć przerwałem. Przez te ostatnie półtorej roku co chwila dowiadywałem się nowości. Od byłego kochanka o dwóch poprzednich. W końcu o kilkunastu. ( Czy tylko? ).Zmiany nastroju, krycie kochanków i ich tożsamości (jeden z nich jest dotąd moim sąsiadem) zasłanianie się nie pamięcią, jakąś chorobą, że jej matka też była k..., szukanie haków na mnie. Utrzymywała że z internetem to jest koniec a tu kochanek znowu o tym doniósł. I tak w koło Macieju. Nie wierzę już jej w nic. Nie ufam i niczego od niej nie oczekuję. Czekam dogodnej chwili aby pewnego dnia pokazać światu bez szkody dla dzieci kim jest i uwolnić się od niej. Zapomnieć że istnieje, choć to ostatnie to tylko marzenie. Napisałem to jednym ciągiem bez ubarwiania i bez wybielania się. Tak na sucho. Została tylko gorycz , ale już nie przepraszam że żyję.