Jestesmy razem 5 lat. Oboje tuz przed 30tka wspolne mieszkanie. Ostatnie miesiace to przykry okres, szczegolnie przykra byla postawa mojego partnera. Nie wiem czy jest sens rozpisywac sie tym co zaszlo. Moze w skrocie: pracowalam wiecej i dluzej, ale ze strony partnera tylko krzyki, krytyka i kompletny brak empatii i zero pomocy w domu. Podczas ostatniej proby klotni z jego strony po prostu se spakowalam i wyszlam. Mialam dosyc. Zmeczona przepracowana zamiast wsparcia otrzymywalam tylko awantury. Nie jestem osoba konfliktowa, on po prostu inicjowal klotnie. W tym momencie transformacja mojego faceta. Przeprasza, koniec awantur, pomaga w domu. Ale ja zupelnie stracilam zainteresowanie nim. Wybaczcie nie potrafie za dotknieciem czarodziejskiej rozdzki skoczyc do lozka z kolesiem ktory dzien wczesniej, ze tak powiem "drze na mnie ryja". On jednak uznal swoja wine przeprosil i realnie przystapil do pracy nad swoim trudnym charakterem, Postanowilam dac mu szanse. Nie minelo 7 dni od pogodzenia sie. Czuje ze sie do mnie przystawia, ale w taki wulgarny sposob. Moja odmowa spotkala sie z dlugim wywodem o roli seksu w zwiazku i o tym jak moja chlodnoscia zabijam nasz wspanialy zwiazek. Opadla mi szczeka i zaczelam sie pakowac (po co sie klocic) i wtedy znowu przepraszam z jego strony itp. Nastepnego dnia w pracy, nie pamietam dokladnie jak to bylo, zauwazylam ze kolega z biurka obok jest szczegolnie przyjacielski w moim kierunku. Od 4 miesiecy pracujemy razem i jakos dotad nigdy do glowy mi nie przyszlo nawet zapytac czy kogos ma. W pracy sie nie zwierzam. On natomiast wie ze jestem w zwiazku. Jest dosc atrakcyjny fizycznie, ale nigdy nie rozwazalam go jako kogos z kim mialabym jakies intymniejsze relacje. Po tej rozmowie na temat roli seksu ze strony mojego partnera cos sie we mnie zmienilo. i nie moge przestac myslec o koledze. a to mi sie nigdy nie przytrafilo. probowalam to jakos wyeliminowac ale nie daje rady. na imprezie firmowej moj wspolpracownik oczywiscie nie zapomnial mi okazac swojego zainteresowania. moze przez uprzejmosc, moze ze zwyczajnej ludzkiej sympatii. napilismy sie razem przy naszym osobnym stoliku, wspolne wyjscie na papierosa. gdyby nie moja ulupiona kumpela z pracy, ktora wyrwala nas na tance pewnie bysmy sie pocalowali tamtego wieczoru, ale tak sie nie stalo bo zostalismy wciagniec w wir imprezy. ja tez nie chcialabym zeby koledzy z pracy wiedzieli o tym co sie dzieje miedzy nami. w pracy tylko sie usmiechalismy do siebie. ja nie mialam odwagi zrobic pierwszego kroku. wlasnie dowiedzialam sie ze sie z kims spotyka. i nie dziwie mu sie. po co ryzykowac romans z zajeta kobieta skoro tyle atrakcyjnych singielek dookola? Czuje sie beznadziejnie. Na mojego faceta nie moge juz patrzec. Powoli zaczynam wywalac najmniej potrzebne rzeczy, ale do mojej wyprowadzki uplynie jeszcze kilka dlugich miesiecy. Swoje oszczednosci wydalam na kosztowne leczenie zebow. Bedzie mi bardzo trudno pod wzgledem finansowym po odejsciu - mieszkamy w jego rodzinnym miescie. Mama utwierdza mnie w przekonaniu ze to kryzys, ze to minie, ze nie warto tak zrywac tylu lat. Ale ja mam autentycznie dosyc. W pracy kolega wyswiadczyl mi przysluge, dosc skomplikowana robota, Mi zamiast "dziekuje" wymknelo mi sie "czemu nie moglismy sie poznac w innych okolicznosciach?" szybko poprawilam na niewinne "no, taki chlop to skarb". Blysk w jego oczach i powstrzymywany usmiech pozwolily mi pomyslec ze tak latwo na relacjach kolezenskich to sie miedzy nami nie skonczy. Ja odpowiadam przed swoim sumieniem, ale szkoda mi tej dziewczyny z ktora sie spotyka.