Wiem, że napiszecie wiele gorzkich ale prawdziwych słów komentując mój związek... ale tak naprawdę to właśnie tego potrzebuję. Muszę przełamać ten marazm, znaleść swoją godność i wartość bo na własne życzenie pozwoliłam to w sobie zabić. Od dwóch lat próbowałam ratować małżeństwo bo nie umiałam i nie mogłam uwierzyć, że mam wymazać z pamięci 20 lat życia. Mąż zakochał się w przyjaciółce z pracy. Powiedział mi o tym sam bo chciał być szczery i nie chciał oszukiwać. Wyrzuciłam go z domu, potem pozwoliłam wrócić. Po kilku miesiącach uczucie kochanków odżyło. Wyrzuciłam z domu po raz drugi. Dla dobra wszystkich i swojego sumienia (bo bardzo ciężki ze mnie przypadek i niereformowalny wręcz) chciałam rozstać się kulturalnie. Dodam tylko (brzmi to prawie jak element komiczny ale to najprawdziwsza prawda!) do tej pory mój mąż prowadził ze swoją ukochaną związek platoniczny, oparty na kilku spotkaniach i głównie telefonach i smsach. Przysięgam; to prawda, sama nie mogłam w to uwierzyć. Kiedy już zaczęły się rozmowy o rozwodzie mąż doszedł do wniosku, że niestety "poczucie odpowiedzialności" za mnie za dom itd. nie pozwala mu na to wszystko (ciekawe, że wcześniej nie miał takich oporów?). Ugiełam się... bo mąż targnął się na życie. Nie zniosłam tego, wiedziałam, że nie bedę mogła żyć z poczuciem tego co mogło się stać. Wrócił do domu. Dostałam też wcześniej jeszcze esemesa od kochanki, że zostawił ją itd. Było ciężko ale pchaliśmy to do przodu. Niestety zaczęło się od nowa. Kontaktują się ze sobą, on nie wie dalej jak ma żyć (tak jak ja bym wiedziała) nie umie skończyć , wybrać, zdecydować. Kochanka (zdecydowanie zmądrzała) zastrzegła sobie warunek, że nie jest zainteresowana związkiem z żonatym mężczyzną, więc krótko mówiąc jak odejdzie ode mnie i rozwiedzie się to mogą zacząć układać sobie coś razem. Brak mi już słów i sił. Wczoraj kolejny raz powiedziałam odejdź i daj mi żyć. Znów boli wszystko.....