Ponad rok temu dowiedziałam się...Weekendowo mój mąż szukał urozmaicenia w ramionach koleżanki z branży, w różnorodnych hotelach, na prawdziwych a potem juz wymyślonych szkoleniach i wyjazdach integracyjnych, Bolało, przez jakiś czas kłótnie, awantury , zapowiedzi wyprowadzki (męża, nie moje - zresztą nigdy nie zrealizowane), potem szczere rozmowy(????), karuzela emocji, wreszcie podjęłam decyzję że dam nam szansę i spróbujemy. Zwłaszcza że mamy synka 10 lat - stwierdziłam że warto. Po roku widzę że jest niedobrze, kłamliwie, nieszczerze, żle. Temat jego wyskoków zaczęliśmy omijać szerokim łukiem, ja postanowiłam sie odciąć od tego, nie zawsze z powodzeniem ale nie dopytywałam, nie szperałam nie kompletowałam kwitów itp, postanowiłam żyć, a nie sie zatruwać, - z góry błędne założenie, choć może tylko naiwne Małżonek się pilnuje, jest z reguły poprawny, nic poza tym... Seks jest słaby, wspólne zajęcia są jak oglądane przez szybę i to grubą, rozmowy formalne, głównie dotyczą interesów lub spraw bieżących. Dodatkowo, ostatnio znów czuję sie przez niego nadmiernie krytykowana, przypomina mi to okres gdy romans kwitł - wówczas wyglądało to podobnie, telefon zablokowany hasłem - gdy napomknęłam o tym, usłyszałam agresywne uwagi. On też mnie obserwuje, zdarzaja się bzdurne przytyki co do innych facetów, moje nowe zachowania, plany - zadbałam o nie, już jako rogacz,- wywołuja dziwne komentarze, wyczuwam, o ironio, zazdrość. Przypadkowo dowiedziałam sie wielu szczegółow z ich związku, to nie były tylko epizody, nie trwało to kilka miesięcy ale znacznie dłużej, były bardzo poważne plany na przyszłość, i cała kłamliwa, i misterna obudowa podwójnego życia, jakie prowadził mój mąż. Nie zdradzam sie z tą wiedzą, ale czuję się zatruta tymi myślami. Nie wiem jak do niego dotrzeć, jak sie przekonać czy znów kłamie, nie zamierzam prosić o miłość, kocham go ale nie już tak bezwarunkowo jak kiedyś. Postanowiłam, że jeżeli cokolwiek się potwierdzi to występuję o rozwód, bo nie chcę tak żyć, ale dopuszczam tez opcję że to mój zatruty umysł produkuje te wizje, jak to przewać? a może to już tak musi zostać??? Czy ktoś kto spróbował zostać mimo wszystko, poradził sobie z tym??? Dziś niestety widzę same negatywy decyzji sprzed roku, może trzeba było z tym skończyć, nie wszyscy potrafią przebaczyć.... Dziś nie jestem pewna niczego, nie chcę wpaść w obsesję szpiegowania go, uważam że to poniżające ale Wasze wpisy i rady, że warto brzmią bardzo pragmatycznie. Nieskładna ta pisanina, ale mniej wiecej taki mam też stan ducha.Proszę o kilka słów wparcia lub kopa (słownego) by przestać tkwić w tej beznadziei.