W lutym opisałam zdradę mojego męża. Po 13 latach związku wdał się w romans z koleżanką z pracy. Gdy się przyznał mówił, że ją kocha, tęskni itd. Walczyłam o niego, czułam, że jestem wrakiem człowieka (problemy żołądkowe, jadłowstręt, omdlenia, totalna rozsypka -wiedział o tym). Powiedział, że jednak chce spróbować być ponownie ze mną, że już z nią skończył. Nie do końca mu wierzyłam i miałam rację. Dyktafon go wydał. Udawał, że próbuje naprawić nasz związek (kolacyjki ze świecami, romantyczne spacery, przytulanie) a jednocześnie ciągnął romans. Dzięki dyktafonowi dowiedziałam się też, że się definitywnie rozstali. Czyli Wiktoria!!! Zwyciężyłam. Mój pan twierdzi, że tak naprawdę tylko mnie kocha, że tamto to zauroczenie, że ją idealizował, że grała nie fair, że się na niej zawiódł, że nie docenił mnie, tego jakim wspaniałym jestem człowiekiem, że związek z tamtą to totalna pomyłka, najgorsza rzecz jaką zrobił. Codziennie próbuje udowadniać, że mnie kocha i tylko ja się liczę. Mnóstwo wspólnie spędzonego czasu, romantyzm, czułość. Zachowuje się idealnie - lepiej niż przed zdradą. Gdyby nie zdrada pomyślałabym, że mam najwspanialszego męża na świecie. Tylko w ramki obsadzić. I wreszcie ma normalne spojrzenie-nie takie jak przez ostatnie trzy miesiące. To właśnie po oczach poznałam, że ma romans. Powinnam się cieszyć. I co? I nie potrafię. Dlaczego? Czy go kocham? Myślę, że tak. Tęsknię za nim gdy go nie ma. Ale jednocześnie coraz częściej wyobrażam sobie, że go już nie ma, że jestem sama... Nie rozumiem swoich uczuć. Jest we mnie tak strasznie dużo żalu. Co innego wiedzieć o zdradzie a co innego stać obok i wszystko słyszeć (dyktafon). Cały czas w głowie dudnią mi jego słowa do kochanki: -nie kocham mojej żony -nigdy jej już nie pokocham -mówię jej, że z tobą się rozstałem a to nie prawda i ona przecież nie może mi zabronić z tobą się spotykać (śmiech) -jesteś jedyna w swoim rodzaju, nie potrafię się na ciebie gniewać, a z nią(ze mną) kłócę się z byle powodu -chciała zobaczyć korespondencję na facebooku ale jej nie pokazałem (śmiech)-po tej odmowie źle się czułam fizycznie i psychicznie wiedząc, że mnie oszukuje a on się śmiał w rozmowie z nią -mam dodatkowe konto na skypie, żona o nim nie wie (śmiech) I wiele innych bolesnych dla mnie słów słyszałam. Widział, że cierpię i się ze mnie wyśmiewał. Miał w nosie to jak się czuję. Naprawdę odnosiłam wrażenie, że to ją rzeczywiście kocha a nie mnie. Zaczęłam się przygotowywać do rozwodu. I nagle taki zwrot. Tylko jak mam uwierzyć w taką zmianę, w to, że jednak mnie kocha. Czy można się tak zmienić? Czy rzeczywiście mógł się zakochać i odkochać? Czy może jednak jej nie kochał tylko tak sądził? Nic nie rozumiem i nie potrafię sobie tego w głowie poukładać. Nie mogę zrozumieć jego okrucieństwa, tego naśmiewania się ze mnie, z mojego cierpienia. Przez marzec twierdził, że mnie kocha a jednocześnie to samo mówił jej. Teraz jej już nie mówi a ja nie mam pewności jego szczerych uczuć do mnie. Może po prostu jest ze mną bo nie widzi innego wyjścia z tej sytuacji.Nie radzę sobie z tym wszystkim. Czy to normalne? Dlaczego nie potrafię się cieszyć?