Jesteśmy z mężem po ślubie ponad dziesięć lat, mamy dziecko. Jeszcze do niedawna wydawało mi się że tworzymy szczęśliwą i kochającą się rodzinę. Jednak jakieś dwa lata temu zaczęło się coś psuć. Mąż miał o wszystko pretensje, byle jaki powód i kłótnia a po kłótni ciche dni. Zauważyłam że mąż coraz częściej dostaje smsy. Czułam że coś jest nie tak. w końcu przyszedł rachunek telefoniczny i zobaczyłam, że jest dość mocno przekroczony abonament a ilość wysłanych smsów zwaliła mnie z nóg (ponad trzysta). Najlepsze że mąż zawsze mówił że nie lubi ich pisać! Okazało się że wysyłał dwadzieścia czasem trzydzieści smsów do koleżanki, w międzyczasie jeszcze do niej dzwonił. Jak zapytałam go co to ma znaczyć odpowiedział że nic. Nie miał sobie nic do zarzucenia a mnie szlag chciał trafić! Umiał powiedzieć tylko tyle że może się wyprowadzić! Byłam na niego wściekła, serce mi krwawiło, w jednej chwili chciałam żeby sobie poszedł a później prosiłam żeby został! Żałosne wiem, ale nie wyobrażałam sobie życia bez niego! Prosiłam żeby zerwał wszelkie kontakty z tą kobietą i zgodził się w końcu! Jednak czasem przyłapywałam go na jakiś krętactwie! On jak zwykle mi mówił że to ja się nakręcam i wszystko wyolbrzymiam. Przyznawałam mu potem rację bo niby wszystko wróciło do normy! Jednak nie mogłam mu zapomnieć tego co mi zrobił! Co tu dużo mówić straciłam do niego zaufanie. Wstyd się przyznać ale czasami jak nie widział sprawdzałam jego komórkę. I niecały tydzięń temu to co zobaczyłam przyprawiło mnie o dreszcze a serce waliło jak oszalałe. Wysłał do koleżanki z pracy smsa : do zobaczenia jutro i serduszko na końcu! Kilka wcześniejszych wykasował! Jak zapytałam co to ma być odpowiedział mi że to koleżanka z pracy jedna z normalniejszych, że można z nią porozmawiać na wszystkie tematy pożartować a to serduszko to tylko tak "dla jaj". Wcześniejsze smsy wykasował bo wiedział że jak je zobaczę to mu zrobię awanturę, powiedział mi nawet że jestem chora bo widzę coś czego nie ma i że powinnam się leczyć! Tego było dla mnie za dużo, kazałam mu się wynosić! Jednak tak myślę czy nie przesadziłam? jak patrzę na moje dziecko serce mi się kraje , bardzo kocha swojego ojca i jest z nim bardzo zżyte! A ja nie wiem czy będę umiała bez niego żyć! Błagam pomóżcie mi!