Pisze na tym forum, bo juz wszyscy maja mnie dość. Zaczęło się rok temu, gdy u męża znalazłam smsa do kochanicy o treści :"taka symetria się nie zdarza". Nie wiedziałam o co mam o tym mysleć, różne rzeczy przychodziły mi do głowy. Zapyałam go o to, zbeształ mnie z błotem, że jestem głupia i mam się zająć domem. Zaczełam przeglądac jego telefo i co chwila znajdowałam coraz ostrzejsze kawałki. W końcu nie wytrzymałam i wszczełam awanturę, na co on mi oświadczył, że kocha inną, nie wyprowadzi się na razie, bo nie wie czy cos z tego wyjdzie, ale jak ja poczekam- nie wie ile może tydzień, może 4 lata, to może jeszcze do siebie wrócimy. Zatkało mnie, ale on mówi, ze skoro mówię, że kocham to poczekam, bo "miłość cierpliwa jest". Spotykał się z niż i przychodził do domu. Wyganaiałam go, wyrzucałam mu rzeczy, a on z miną sadysty mówił, że to także jego mieszkanie, i że to ja się moge wyprowadzić. Z tej bezradności obdzwoniłam całą rodzinę, wszystcy wiedzieli, co robi jak się zachowuje, ale nikt nic nie robił. Potem wyprowadził się do matki. Mam dwoje dzieci, którymi tylko udawał, że się ineteresuje. wniosłam do Sądu o alimenty i rozdzielność majątkową, bo dowiedziałam się o jego zadłużeniach i nie chciałam za niego płacić. Za niego i jego lafiryndę. A o alimenty, bo wyliczał mi każdy grosz (dosłownie grosz) i ie miałam na dzieci i życie. Jak dostał pismo z sądu to tak się wściekł, że piana mu z ust ciekła. zarzucał mi, że jestem kłamliwa, bo mówię, ze kocham a o alimenty wnoszę. Mówił, że jestem beznadziejna, ze stoje w miejscu i się nie rozwijam, a jego nawa miłość to taka mądra i piękna. Mówił: spójrz na siebie, co Ty soba reprezentujesz? Zrób cos z soba, bo nikt Cię nie zechce. Każda próba rozmowy kończyła się tym samym. Do tego cała jego rodzina uważała, ze skoro wniosłam o alimenty i rozdzielność, to nie zależy mi, rozumieci MI na odbudowie związku, bo on przeciez się zagubił i mogłam mu dac więcej czasu, żeby się odnalazł. Poszłam do adwokata, poradził mi, że mam zbierac dowody do rozwodu. Przestaraszyłam się słowa rozwód, nie wiem dlaczego. W sumie wiem, bo go mimo wszystko kochałam i bałam się, że"mnie nikt więcej nie zechce". Ale zbierałam dowody. Mama dała mi kasę na detektywa. Mam zdjęcia, nagrania, bilingi,a teraz jeszcze doszło...dziecko. Niezbity dowód, bo ona jest w ciązy! A swoja drogą to ona tez ma jeszcze męża, z którym się będzie rozwodzić. Jak dowiedziałam się, że jest w ciąży nie umiałam zapanowac nad sobą, pojechałam tam, gdzie mieszkają i chciałam im nabluzgać, wyrzucić z siebie złość,a oni wezwali na mnie policję. Potem ona napisała na mnie na policję, ze ją zastraszam, że nachodzę, zarzucam telefonami, że boi się o swoje dziecko i żeby ze mną coś zrobili. Potem byłam wezwana na komisariat i musiałam się z tego tłumaczyć. Pan policjant okazał się całkiem w porządku, bo rozmawiał ze mna tak, jak musiał, czyli upomniał, ale wysłuchał mnie i wsparł. Mówię, że wszyscy maja mnie dość, bo ciągle opowiadam o nim, jakby mój swiat kręcił się wokól niego. Ludzie mówią, że nie mam czego załować, że znajdę sobie kogoś, że jestem wartościowa, ale on tak zrył mi psychikę, że nie wierze już, że cos dobrego moze mnie jeszcze spotkac. Złozyła o rozwód. Chciał się dogadac, że jak bez orzekania o winie to zrobię to zostawi mi mieszkanie. Zgodziłam się na to, bo się bałam, że będe musiał go spłacac, ale adwokat doradził mi inaczej i koniec końców wniosłam z orzekaniem. Od tamtej pory mówi, że mnie zniszczy, że skoncze na ulicy. Mam ochotę się z tego wycofać. Co robić, co robić????