Witam Nie mam z kim porozmawiać na ten temat, a nie jestem już w stanie dłużej tego dusić w sobie może znajdzie się tu ktoś kto będzie w stanie coś doradzić lub choćby wysłuchać... A więc tak 8 grudnia mija 9 lat odkąd jestem z moim mężem, w tym 3 lata po ślubie. Jest moim pierwszym i jedynym facetem, mimo młodego wieku wiele przeszliśmy. Wcześnie zostaliśmy rodzicami, zrezygnowałam z nauki na rzecz tego żeby mógł spokojnie skończyć liceum, potem zaczął studia najpierw jedne potem drugie jednak żadnych nie ukończył. Ja w tym czasie pracowałam, zajmowałam się dzieckiem a po pracy chodziłam do liceum wieczorowego. Sytuacja finansowa zmusiła nas do zamieszkania z moimi rodzicami, jednak nie mogę liczyć na ich wsparcie bo sami mają sporo problemów. Po kilku latach zaszłam w kolejną ciążę, w czerwcu tego roku urodziłam synka. O zdradzie dowiedziałam się niedawno całkiem przypadkowo. Zdarzyło się wcześniej (jeszcze przed ślubem) kilka incydentów typu sms od jakichś kobiet itd., ale głupia wybaczyłam i uwierzyłam w zapewnienia, że nigdy więcej.... Otóż przeglądając komputer w poszukiwaniu programu natknęłam się na folder w którym zapisana była konwersacja mojego męża na gg z izunią jak ją nazywał.... Z dat i godzin wynikało, że w tym samym czasie gdy ja będąc w ciąży pojechałam z córką na sanatorium on siedział po nocach i z nią pisał. A najlepsze, że pisał z nią i ze mną w tym samym czasie bo miałam ze sobą laptopa. Tak więc mi pisał jak to okropnie tęskni i kocha, i że wszystko się ułoży a jej jak będzie ją pieścił kostkami lodu, że nie pominie żadnej części jej ciała.... Pisał, że musi się położyć bo rano nie wstanie do pracy a tak naprawdę chciał się mnie pozbyć bo jego izunia się martwiła czemu tak długo to trwa zanim jej odpisze. To co znalazłam to zaledwie urywek ich rozmów, mogę się tylko domyślać co było wcześniej i później, pisali też o spotkaniu.... Wymieniali się zdjęciami, poznał ją na jakimś portalu randkowym gdzie założył sobie konto oczywiście nie przyznał się na jakim. To co przeczytałam zostanie w mojej pamięci na zawsze. Obecnie czuję się jak żywy trup, gdyby nie mój malutki synek tamtego dnia odebrałabym sobie życie. I tak codziennie modlę się o śmierć, o koniec mojej cholernej, żałosnej egzystencji. 9 lat mojego życia okazało się kłamstwem. Każdy dzień to jeden wielki ból i upokorzenie. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że nie mam gdzie iść, nie mam nikogo na kim mogłabym polegać ani pracy czy wykształcenia. Jestem całkowicie zależna od męża. Nawet znajomych nie mam i praktycznie nie wychodzę z domu. Jestem jak narkoman potrzebuję jego bliskości, ale mam z tego powodu poczucie winy, wiem, że tylko niepotrzebnie przysparzam sobie bólu bo za niedługo znów zrobi to samo. Przytula mnie a ja myślę w tym czasie, że to nie mnie chce przytulać, że myśli o niej. Uprawiamy seks a po wszystkim czuję się po prostu okropnie i mam ochotę wyć. Są chwile kiedy wydaje mi się, że jest dobrze a potem ni z tego ni z owego znów przypomina mi się to co jej pisał i ogarnia mnie rozpacz. Im dłużej o tym myślę, im bardziej dochodzi do mnie to co się stało tym jest gorzej... Moi drodzy jak żyć?