Witam. Historia nie będzie dotyczyć konkretnie mojej osoby, ale związku małżeńskiego mojej przyjaciółki. Otóż moja koleżanką już w młodym wieku zaczęła uganiać się za chłopcami/mężczyznami. Miała na swoim koncie romans z żonatym mężczyzną - policjantem. Miała wtedy zaledwie 18 lat. Uważałam, że to błędy młodości, z pewnych rzeczy się wyrasta. Byłam przekonana, że tego prędzej czy później będzie żałowała. Okazało się, że nie żałowała, a nawet próbowała rozbić to małżeństwo. Była zazdrosna o jego żonę, a gdy dowiedziała się, że jest w drugiej ciąży ze swoim mężem zaczęła popadać w obłęd. Na szczęście wyjechała nad morze do pracy. Tam poznała swojego przyszłego męża. Twierdziła, że jest w nim zakochana po uszy, ze to ten jedyny, miłość wieczna, do grobowej deski. Nie skończyła szkoły średniej (nauka jej nie interesowała, powtarzała klasy), gdyż zaszła w ciąże z pierwszym dzieckiem. Typowa wpadka. Szybki ślub i próba udawania dorosłego życia. Urodziła pierwsze dziecko i zaszła zaraz po tym w ciąże z kolejnym. Mąż dopiero zaczynał kończyć studia. Mieli kiepska sytuację materialną. Postanowili wyjechać do Anglii. Mąż tyra by utrzymać rodzinę i spełniać zachcianki mojej przyjaciółki, gdy ona siedzi w domu i cieszy się wolnym czasem. Dzieci mają kolejno 2 i 3 latka, więc za wcześnie by mogły pójść do szkoły. Postanowiła więc wynająć nianię, by sama mogła chodzić po knajpkach, sklepów z ubraniami, solarium, kosmetyczek, na siłownię i co tylko dusza zapragnie. Ciągle narzeka, że mąż skąpi jej pieniędzy, ale gdy jej zaproponowałam, by sama poszła do pracy to się oburzyła. Cóż. Z nadmiaru wolnego czasu troszkę jej się pomieszało w życiu. Zaczęła twierdzić, ze mąż jej już nie kocha, nie poświęca jej czasu itp. Ale ja wiem, że on jest tak zapracowany i zmęczony, ze jedyne o czym marzy po tygodniu ciężkiej pracy to sen i odpoczynek. Nawet ja to rozumiem. W Anglii urzęduje również jej siostra i tak przyjechał do męża jej siostry kolega z Polski na sezonowy zarobek. Zaczęła z nim wychodzić do barów (wcześniej też wychodziła, ale teraz jeszcze częściej). Wymienia z nim setki smsów, wydzwaniają do siebie. Spotykają się w każdej wolnej chwili. Zaczęła twierdzić, że już nie kocha męża, że nie zależy mu na niej i to przez niego jest jej tak ciężko to wszystko znosić. Wyznała mi zauroczenie nowym kolegą. Kazałam jej to zakończyć, wiedziałam, że nic z tego dobrego nie będzie. Znam ja i o ile kiedyś mogłam to zaakceptować tak teraz mną rzuca na samą myśl. Przespała się z nim. Zdradziła. Mnie nie posłuchała. Postanowiła odejść od męża. Mąż zagroził, że odbierze jej dzieci bez problemu, bo nie ma wykształcenia, pracy i żadnych perspektyw. Na dowód, ze się źle prowadzi ma jej zdjęcia z licznych imprez, również z innymi mężczyznami. Przestraszyła się, bo liczyła, ze to ona zabierze dzieci i będzie się z ich utrzymywać. Wróciła skruszona, ale do zdrady się nie przyznała. Niedawno poinformowała mnie, ze koleś, z którym zdradziła męża często bywa u nich w domu, siadają wszyscy razem do stołu, jej mąż się nawet z nim zaprzyjaźnił, ale nie jest niczego świadomy. Ona nadal ma zamiar to ciągnąć, a ja już nie chcę być jej powierniczka. To mnie niszczy. Uważam, że jej mąż nie zasługuje na takie traktowania. Ona twierdzi, ze jest z nim tylko dlatego, że ją utrzymuje. To chore. Powinna choć raz ponieść konsekwencje swoich czynów. Nie wiem co mam z tym zrobić. Doradźcie coś. Mój partner twierdzi, że jestem współwinna, bo ją kryje i toleruje coś takiego. Czy to na prawdę aż takie proste? To moja przyjaciółka.. Może już była.. Nie wiem. To jakiś koszmar.