Witam, ja również chciałem sie podzielić moimi niestety nieprzyjemnymi faktami zdrady. Od 6 lat jest w związku z chłopakiem, którego kocham ponad wszystko i pewnie poszedłbym za nim nawet w ogień. Zawsze myślałem, że ja to mam szczęście, czuły, opiekuńczy, kochający... inny niż wszyscy. Po 4 latach w związku, zdradził mnie na imprezie i to przy mnie, niestety byłem na tyle pijany, że nie byłem w stanie zareagować. Dopiero na drugi dzień były tłumaczenia, że to alkohol, że to w ogóle dla niego nic nie znaczyło i że bardzo mnie kocha. Kolejny rok był dla mnie bardzo cięzki, pomimo, że wybaczyłem do dzisiaj nie potrafię o tym zapomnieć, bo to zrujnowało obraz mojego fantastycznego chłopaka w moich oczach, zaczęła się nieufność, po pół roku znalazłem na jego komputerze zdjęcia chłopaków, twierdził, że to było przede mną, ale daty zdjęć mówiły same za siebie, po wielu przejściach przyznał się, że miał profil na portalu randkowym i po roku naszego związku spotkał się chya z 4 osobami, spotykali się w samochodzie, chodzili do klubów, do jednego pojechał nawet ok 300 km na 3 dni. Najgorsze, że nie chciał się przyznać mimo, że wszystko było dla mnie całkiem jasne, jak twierdzi nie chciał mnie ranić, ale przede mną nikogo nie miał i chciał zobaczyć jak to jest z innymi.Mój świat runął, zaczęła się całkowita kontrola, od czasu do czasu znajduje jakieś dziwne rzeczy, odkrywam portale, na których profile miał rzekomo przez chwile, mimo że przysięgał, że nigdy takiego nie założy, do wszystkiego dochodziłem kontrolując jego komputer. Jakieś specjalne numery gg. Że to niby tylko tak popisać i że mam mu zaufać. Przepraszam, a niby jak??? Ja już nie mam siły tak dalej wybaczać. On chyba nigdy się nie zmieni, jest taki jak wszyscy inni. Podły i zakłamany i już mu nawet nie wierze, że mnie kocha. Mieszkamy razem, ale gdy się uśmiecha, to postrzegam to jako chęć uśpienia mojej czujności. Na kontrole na różne sposoby tracę całą swoją energię, jestem wyczerpany i nie mam chęci do życia, mimo że powiedziałem wybaczam, nie jestem w stanie wybaczyć. Jestem już chyba zniszczonym człowiekiem, czasem tak bardzo bym chciał o tym wszystkim z kimś porozmawiać, ale nie chcę mieszać w to znajomych. Gdyby doszło do rozstania nie chcę już się wiązać, mam wrażenie że postrzegałbym tego kogoś przez pryzmat mojego obecnego chłopaka, nie mam na to siły, często mam myśli samobójcze, właściwie to codziennie. Już nawet o tym czytałem, wiem jaki sposób będzie dla mnie najodpowiedniejszy, czekam tylko na odpowiedni moment. Więcej już nie jestem w stanie znieść. Tak bardzo go kocham i tylko jego :( [u]Tylko DLACZEGO?[/u] Wiem, że sam jestem sobie winny tkwiąc w tym związku, ale musiałem napisać, co mi leży na sercu.