Zastanawiam się co napisać, bo myśli mi się nie spinają. Nie ubieram ich w słowa, bo nie potrafię. Jedyne co teraz mogę to zgodzić się z tym tekstem: "Z wysoka widać świat, który ucieka za horyzont Pełen lodowatych krat i wypaczeń co to gryzą Obraz codziennego starcia z teraźniejszym samym sobą A przez łzy udzielasz wsparcia tym co nigdy nie pomogą Bełkotają o sile zgraje domorosłych bogów Taki mają już przywilej, ciągle dają na to dowód Kiedy najpiękniejszy produkt włożony w złote ramy Powoduje, że nie znosimy nawet siebie samych Motyw ograny, zazdrość szczerzy kły z jadem Dobrze znam te stany, proszę zachowaj dobrą radę Dla siebie i ciesz się póki jesteś w swoim niebie Bo gdy chmury płaczą bólem, nadzieja wisi na drzewie Obserwuję ten wyścig i ucieczkę wszystkich wspomnień Topionych w nienawiści wlewanej nieprzytomnie Do gardła, czterdziestoprocentowy lek na schizy I czemu tak Cię brzydzi, że w końcu też chcę się wyżyć? Inaczej nie potrafię, zgoda, wiem nie mam odwagi Ten co pierwszy rzuci kamień, może mi kazania prawić Miło się bawić lalkami na sznureczkach Zaciśniętymi na szyi by oszczędzić im powietrza Jedno słowo mogło sprawić, że poczułem się człowiekiem A spojrzeniem umiesz zabić, zmysły stają się kalekie I tak bardzo dalekie są pędzące przemyślenia Że zadaję pytanie, może ich już wcale nie ma?! Nigdy nie istniały, wymyślone fakty Pokruszone skały, nierytmiczne takty Jestem taki mały, dumałem dzisiaj nad tym Żeby otworzyć okno i zerwać wszelkie kontakty Zakończyć cyrk gdzie głównym punktem programu Jest reanimacja stanów, które nigdy już nie staną Na nogi, i znowu wieczór ma smak podłogi Gdybym tylko się podniósł, dobrze wiedziałbym co zrobić... Nie zamierzam tutaj toczyć osobistych sporów Nie ma po co, ani o czym, nikt nie wykoleił z torów Które biegły tak stromo, już na samo dno piekła Miłość matką, ojcem honor, cóż rodzina się wyrzekła Zapomnieli mnie nakarmić chociaż skrawkiem pocieszenia W zamian napluli mi w twarz, "żegnaj", a nie "do widzenia" I jakby od niechcenia zwiedzam te same ulice Które nocą mrożą pustką, a w południe parzą krzykiem Kiedy myślisz o dumie, to pewnie uznasz to za nietakt Że szczytem moich marzeń jest mieć dokąd uciekać Tam gdzie cisza, spokój i choćby na tę krótką chwilę Po zamknięciu drzwi i okien zmory pozostają w tyle Nie dostaną się do nas, bo razem tworzymy jedno Chodźmy spać, już pora, nie pogryzą Cię na pewno Myślałem, to Twój oddech, boże, co się ze mną dzieje Ciało pieści mi mgła, bo Ty naprawdę nie istniejesz Oczy chciałyby się zamknąć, a ja je do pracy zmuszę Za **** chamstwo się nie lubię z Morfeuszem Bo zamiast dać wytchnienie żebym zebrał w sobie siłę Wyświetla mi kroniki, o tym co dawno straciłem Chociaż jestem starszy, to czuję, że wpadłem we wnyki Chyba w sumie nic nie warty, jak dla siebie jestem nikim No i możesz się śmiać, bez skrupułów zrzucać winę Jesteś pustym, zepsutym, aroganckim s****synem Przez całe życie lecą ścierwa - do celu po trupach Jak chcesz poczuć czym jest świat to może przejdź się w moich butach? To wtedy zrozumiesz do końca co się stało Dopracowany plan, ale s**** tao Na dachu budynku wszystko wygląda inaczej A projekcja punktów zwrotnych nadaje nowych znaczeń Multum, i nie dla buntu, w sumie to się trochę wstydzę Ale czas na finał, bo widziałem to co mogłem widzieć" Wojtek A.J.K.S Nie rozumiem zachowań ludzkich i nienawidzę litości... Jak bardziej zabliźnią się rany to coś więcej napiszę.