Trzeci dzień nie jem, straciłam pokarm dla naszej 5-cio miesięcznej córeczki, nie mogę spać i nie widzę sensu życia. Po 10 latach małżeństwa, byłam pewna że idealnego, z dwójką dzieci, mój mąż zdradził mnie z sąsiadką. Samotna kobieta z dwójką dzieci.Wspólnie załatwiali sprawy bloku, mój mąż jest bardzo pomocnym człowiekiem, a ja okazało się naiwna, więc sama go pchnęłam w jej ramiona pozwalając jej pomagać w "męskich" czynnościach domowych. W sobotę znalazłam aparat. Tam ich wspólne zdjęcie w jakimś hotelu oraz jej zdjęcie pozowane w haleczce. Zadzwoniłam po nią. Powiedziała że przyjechał po nią groty solnej ale tam nie była z nim i że nic nie chce od mojego męża. Po dłuższej rozmowie a w zasadzie moich krzykach powiedziała że wydaje jej się że on się zaangażował ale do niczego nie doszło, że ona przecież chodzi kościoła i nie zrobiłaby nic takiego i uciekła. On też powiedział potem że pojechał po nią w niedzielę po wyjeździe służbowym na którym był od czwartku.Zdjęcie w negliżu robił nie on tylko jakaś koleżanka. Dwa dni zaklinał się jak bardzo mnie kocha i żebym dała mu szansę to pokazać chociaż ze względu na dzieci. Że nawet załatwiał cichy ślub kościelny w 10 rocznicę naszego cywilnego we wrześniu. Przyjaciółki przekonały mnie żeby mu dać szansę, że został zmanipulowany,że zdradził emocjonalnie.Jednak coś mnie tknęło i z grobową miną w poniedziałek kazałam mu opowiedzieć te cztery dni wyjazdu. I tu świat mi się zawalił. Po 15min roztrzęsienia opowiedział wszystko. Zorganizowała i opłaciła czterodniowy wyjazd do hotelu. Dwa razy mnie z nią wtedy zdradził. Okłamywał mnie bo widział jak mnie rani.Powiedział wtedy prawdę bo już nie mógł z tym żyć.Nie wziął pod uwagę, że dawkował mi prawdę w kawałkach, jak rażenia prądem. Że jeszcze rano przysięgał, że mnie nigdy nie zdradził. Wziął cała winę na siebie. Mówi że żałuje i to bardzo. Chciałby cofnąć czas.Chciałam go zabić, siebie też. Poszłam jej spojrzeć w oczy. Otworzyła drzwi i powiedziała "no wal" nadstawiając policzek ze śmiechem. Zwyzywałam ją a ona się śmiała. Ani jedna łza jej nie poleciała.Powiedziałam m.in że ją zniszczę i że dzieci się dowiedzą, bo moje 10-letnie wie.Po moim wyjściu zadzwoniła do mojego męża streścić rozmowę. On usunął wszystkie kontakty do niej, do jej córek bo przez wszystkie był równo wykorzystywany na każdym kroku, nawet z połowy rzeczy nie zdawałam sobie sprawy.Że bywał u niej w biurze, że jeździli na kawę, że od kwietnia to się rozkręcało a finał był w lipcu.W tym czasie ja byłam idealną żoną. Zarzucałam mu czasem że nie ma czasu dla rodziny ale to olewał. Więcej czasu spędzał z jej rodziną.Próbował nas nawet zaprzyjaźnić, były u nas na obiedzie, kilka razy wspólne wyjazdy np park linowy, jak zwykli znajomi. Teraz podobno przejrzał na oczy. Chce nas ratować za wszelką cenę. Mówi, że kocha mnie nad życie i chce walczyć.Ja cały czas zadaję pytanie dlaczego? Mówi, że przez głupotę, że przez próżność, bo ja go adorowałam i ona też i zrobiło mu się miło i się pogubił.Że te kilka miesięcy mnie okłamywał bo jedno kłamstwo pociągało kolejne. Chce mi się wyć, nie widzę sensu życia bez niego, ale z drugiej strony nie mogę na niego patrzeć. On chce zacząć wszystko od początku, obiecuje, że nie będzie kłamał, a ja się boje każdego jego słowa, że nie będę w stanie uwierzyć, mimo że chcę.Czy z tej sytuacji jest wyjście?