Kiedyś, dwadzieścia lat temu, byłam pełną życia dziewczyną. Cieszyłam się każdym dniem. Byłam szczęśliwa, że mam chłopaka którego kocham, że jesteśmy razem. Chcieliśmy razem spędzać czas, ciągnęło nas do siebie. Nie marzyłam o tym, ze będziemy mieć pieniądze, zbudujemy dom. Jak pewnie każdy po prostu chciałam mieć przy sobie tą najbliższą osobę i stworzyć rodzinę, mieć dzieci. Dziś jestem poranioną wielokrotnie kobietą. Myślę, że nie ma miłości takiej o której marzyłam,że wszystko jest na chwilę, ludziom nie chce się dbać o związki, wolą szukać nowych. Im więcej z siebie dajesz, bardziej ci zależy, tym mniej otrzymasz. Tu działa prawo popytu i podaży, jak na rynku. Tą romantyczną, ciepłą, pełną spokoju miłość można znaleźć tylko w fikcyjnym świecie seriali telewizyjnych, gdzie od sprzątania i gotowania są gosposie, kobiety są zawsze zadbane i uśmiechnięte, Poprzednie kobiety mojego męża przychodziły i odchodziły z jego życia. Obecna jest z nim już od ponad trzech lat. Ja się dowiedziałam rok temu a wciąż trwam w tym związku. I sama nie wiem czy kocham tego człowieka czy trzyma mnie przy nim żal że trzeba rozstać się z tymi marzeniami sprzed lat. A może tak się już przystosowałam do rynku, że nie odpuszczam towaru na który jest taki popyt. Ten - już nie mój - facet nie może się zdecydować czy i kogo kocha, z kim być, męczy się niemiłosiernie. On tu ma problem, wie że musi skończyć z takim życiem bo go to wykańcza. Widzi podobne przypadki obok nas, współczuje żonie kolegi, który jest w podobnej sytuacji. Ale nie widzę, żeby myślał z troską o mnie, żeby widział we mnie kogoś. Jestem raczej elementem dorobku do którego w życiu doszedł, składnikiem jego aktywów. Nie jest mu łatwo się ze mną rozstać, bo tyle lat... Podkreśla że tamta o niego dba, że zawsze jest najważniejszy. Tam odpoczywa i ma spokój. Nie musi oglądać mojego niezadowolenia, słuchać sprzeczek między synami, znosić humorków starszego syna, robić cokolwiek w domu. Po prostu jest i to jej wystarczy. Przypomina Wam to coś? Początek miłości... Przeglądałam to forum wielokrotnie. Tyle tu żalu, rozstań, ale też walki o siebie. Nie piszcie żebym się wzięła w garść i po pogoniła. Ja już też zaczynam tę walkę - czas wziąć się z życiem za bary. Pożegnać młodzieńcze mrzonki, powitać nowe - może wcale nie gorsze? A - i specjalne podziękowania dla tych, którzy załączają muzykę...