Witam wszystkich! Dołączam, bo ciężko mi jest i muszę się wygadać.Jestem podwóch nieudanych związkach.Potem były dwa lata przerwy, doszłam do siebie, zarejestrowałam się na portalu randkowym.Miałam sporo ofert, ale odrzucałam je, bałam się, częśc nie podobała mi się po prostu. Aż wreszcie wynalazł mnie ON.Sporo pisaliśmy ze sobą, po miesiącu wymiana telefonów i spotkanie.On spokojny, kulturalny, inteligentny.Powiedział, że jest w separacji.Miałam ochotę odejść, ale przemyślałam.W końcu znam osoby będące wcześniej w separacji, które poszukiwały partnerów, związały się z nimi i żyją do dziś szczęśliwie. Więc nie można wrzucać wszystkich do jednego wora, że to na pewno podrywacz. A poza tym ON to ojciec dwóch dorosłych córek, wzorowy dziadek, zaradny, z pozycją i religijny.Więc może miał dobre chęci? choć z tą religijnością, to róznie u różnych bywa, ale nie wnikam.Przez ponad pięć miesięcy pisaliśmy do siebie maile, czase i po 20 dziennie.nie mieszkał w moim mieście, ale czasem przyjeżdżał, w dni powszednie, jak wracał z pracy.Dzwonił, miły, dobry itp. I nie natrętny.Bardzo dobrze się nam rozmawiało. Potem miał kłopoty ze zdrowiem, z firmą, stres, nerwy, zepsuty samochód i nie widzieliśmy się 5 tygodni.ale dzwonił, pisał. Zaczęło mnie to denerwować, napisałam raz, że czuję się mało ważna.Zaraz zadzwonił, że to nieprawda, że nie wie w co wsadzić ręce itd.Minęlo parę dni, znów nie wytrzymałam.Napisałam mu, że spotykamy się tylko wtedy, kiedy mu pasuje, w żadną sobotę, w żadną niedzielę, mimo, że obiecywał wyjazdy, wyjścia .Że uważam, że jak mężczyźnie zależy na kobiecie, to chce ją widzieć a nie pisać tylko czułe maile.Że uważam, że ma mnie gdzieś a tylko dużo pisze.Że uważam go za wyjątkowego mężczyznę, zależy mi na tej znajomości ale nie satysfakcjonuje mnie ona.bo czasem ja chciałabym się spotkać wtedy kiedy mnie odpowiada. Od tego czasu cisza.Już tydzień.nie odezwał się. Przez ponad 5 miesięcy nie było dnia, żeby nie odezwał się.Miejscowość , w której on mieszka nie jest tak daleko ode mnie.@0 km, więc mając samochód nie jest to jakaś odległość nie do przebycia. I teraz albo obraził się, bo mu nie ufam ( już kiedyś była taka sytuacja, że się obraził o to), że go posądzam o zabawę mną albo nie spodobało mu się, że zaczęłam stawiać warunki. Dopóki było po jego myśli, to było dobrze.a jak się zbuntowałam, to źle. ale nic obraźliwego mu nie napisałam, tylko to, co czuję. Źle się teraz czuję, kompletna pustka.Żeby choć napisał, zadzwonił o co chodzi, wyjaśnił.A on zniknął bez słowa.Teraz myślę, że połowa tego co pisał to były puste słowa. Może wczle nie jest w separacji, tylko urządzał sobie zabawę na portalu? Facet 55 lat! I chodzący do kościoła i zabawia się tak? Uważam, że po prawie5,5 miesiącach znajomości nie znika się bez słowa.ale boli. Wiem, że mogłam nie zadawać się z facetem w separacji, moja wina. Czytam te jego maile, oglądam zdjęcia, które mi poprzysyłał ze swoimi córkami, znajomymi.Sporo mi o nich opowiadał.I smutno, brakuje mi jego maile, telefonów.A tak zapewniał, że szybko się go nie pozbędę, że czeka nas tyle dobrych chwil jeszcze, że on się łatwo nie obraża i tyle radości wniosłam w jego zycie.Pewnie jestem bardzo naiwna jeszcze. Xanti