Ostatnio pisałam, że wszystko idzie ku dobremu, ale znowu znalazłam się w punkcie wyjścia i już nie mam siły:( Wszystko zaczęło się układać objawy depresyjne były coraz słabsze, złe wspomnienie nachodziły mnie coraz rzadziej, ****na dała nam święty spokój. Nasz nowy świat nabierał realnych kształtów, w dodatku w walentynki dowiedziałam się, że spodziewamy się dziecka. Nasza radość była ogromna jednak niedługo, ponieważ w szóstym tygodniu ciąży trafiłam z plamieniem do szpitala i jak się okazało ona w tym samym dniu trafiła na porodówkę. Mąż wyjaśnił lekarzowi jaka jest sytuacja i poprosiliśmy lekarza żeby mnie tylko zbadał i powiedział czy jest wszystko w porządku (to był weekend). Lekarz oznajmił, że jak mi zależy na ciąży to lepiej żebym położyła się na kilka dni. Tak też zrobiłam. Jakby tego było mało ta larwa leżała w sali naprzeciwko. Wyobraźcie sobie jak się czułam ona leżała z dzieckiem być może mojego męża( do tej pory go nie poinformowała), a ja na podtrzymaniu. Za każdym razem jak wychodziłam do łazienki to myślałam, że mi serce z nerwów wyskoczy (na szczęście nie spotkałyśmy się) . Po kilku dniach wypisali mnie do domu i kazali leżeć. Mąż wziął zwolnienie i opiekował się mną i naszym synkiem, kolejny raz udowadniając, że zasłużył na kolejną szansę. Tak minęły 3 tygodnie. Tydzień temu byłam na kontroli słuchałam bicia serca naszego maleństwa i myślałam, że już wszystko będzie ok. Niestety w weekend trafiłam ponownie do szpitala i niestety lekarz nie stwierdził akcji serca. Poroniłam:(. Zrobili mi zabieg i od kilku dni jestem w domu. Zaczął się koszmar. Sama nie wiem czy dlatego, że poroniłam, ale wszystkie złe wspomnienia wróciły ze zdwojoną siłą, znów myślę o "nich". Znów nic mi się nie chce. Siedzę i ryczę. Nie widzę żadnego sensu i tak się zastanawiam czy życie jest takie okrutne czy ja mam wyjątkowego pecha?:( Mąż nadal się bardzo stara, zresztą obwinia siebie, że to przez to co mi zrobił tak się stało. Nawet nie musicie odpisywać po prostu musiałam to z siebie wyrzucić.