Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...
Event |  |
|
Obito | 00:07:43 |
|
123sprawdzam | 00:11:44 |
|
mrdear | 00:13:59 |
|
bardzo smutny | 02:08:05 |
Witam serdecznie. Jest mi tak bardzo ciężko, że sama nie wiem od czego zacząć, więc zacznę od początku. Jesteśmy małżeństwem od 13 lat, znamy się od 16. Mamy dwójkę super dzieciaków: 2 i 9 lat. Wyszłam za mąż z miłości- nie dla pieniędzy czy statusu społecznego. Kochałam mojego męża- ufałam mu i był dla mnie ostoją prawdomówności. Znajomi i rodzina mówią o nas" super małżeństwo''. Zawsze dzieliliśmy się obowiązkami domowymi, chociaż to ja organizuję całe ognisko domowe: życie codzienne, wyjazdy, wyjścia do kina, imprezy, wywiadówki, treningi syna, ubezpieczenia itd..czasami brakowało mi silnego mężczyzny, który pomógł by mi w tym wszystkim. Nie narzekałam, tłumaczyłam sobie, że nie każdy jest doskonały. Nadmienię tylko, że mam bardzo odpowiedzialną pracę i czasami jestem psychicznie wykończona, w domu potrzebowałam odpoczynku- a tam drugi etat...Nigdy męża nie zdradziłam, choć podobno jestem atrakcyjna i nie miałabym z tym najmniejszego problemu- ja problem miałam: kochałam go i nie wyobrażałam sobie, że kiedykolwiek mogłabym go zdradzić. Dwa mieisące temu zaczął się mój koszmar. Zaczęło się od bilingu telefonicznego, a skończyło na zakupie koszulki erotycznej na allegro- tyle udowodniłam mojemu mężowi. Cały świat zawalił się, przy życiu trzymały(ją)mnie tylko dzieci, czuję straszny ból, smutek, a przede wszystkim pustkę w sercu- stał się dla mnie obcym, zakłamanym człowiekiem. Na początku były tłumaczenia ale tak idiotyczne,że nawet nie chcę o nich pisać. W końcu przyznał się do zdrady. Powiedziałm mu , żeby zostawił nas w spokoju i poszedł sobie do tamtej (jestem na tyle niezależna, że nie stanowiłoby to problemu dla mnie i dla dzieci). Były łzy, przeprosiny, straszył, że popełni samobójstwo, obietnice: ''..już nigdy więcej.." Nie dopuszczałam mysli, że mogłabym żyć z nim pod jednym dachem- wyprowadził się do rodziców. Jednak pod presją rodziny zdecydowałam, żeby do nas wrócił- dla dobra dzieci. Jednak czas nie koił ran- wręcz przeciwnie rozdrapywał je co minutę, z dnia na dzień. Owszem starał sie bardzo: kwiaty, wyjście do kina, prezenty- ale czy do tego trzeba było zdrady? Niestety okazało się, że nadal utrzymuje kontakt (sms) z tamtą kobietą. W rozmowach oczywiście zaprzecza i przysięga, że znajomość została zakończona. Nie wierzę mu, bo od tygodnia znowu zaczął zachowywac się tak jak wtedy, kiedy mnie zdradzał. Nie wiem co mam dalej robić. Tak bardzo go kochałam, po mimo jego wad, chciałam wierzyć , że jeszcze kiedyś mu zaufam; tak bardzo mnie skrzywdził, i nawet nie potrafi mi powiedzieć dlaczego.Nie chcę żyć na proszkach uspakajających i sprawdzać go na każdym kroku- chce normalnie żyć, śmiać się tak, jak kiedyś i być szczęśliwą. Tylko mam do Was pytanie: czy to jest jescze w ogóle możliwe z taką osobą? zaufać jeszcze raz i żyć normalnie?czy walka o nasze małżeństwo ma jakiś sens?bardzo liczę na Waszą pomoc, ponieważ wiem, że wielu z Was przeżywa (-ło)to samo. Czy ten ból i pustka kiedyś przeminą?
p.s. za chaos w mojej wypowiedzi przepraszam, ale emocje wygrywajÄ… z sensem i logikÄ….