Ja żonaty 40-latek, ona panna studentka. Poznaliśmy się przypadkowo, kiedy ona na zlecenie opracowywała dane dla naszej firmy. Była miła, mądra i naprawdę spodobała mi się, ale okropnie "dzika" - nie dała się nawet przytulić na pożegnanie. Tym dziwniejsze było to, że zaczęła odwiedzać firmę częściej, szczególnie późnymi popołudniami. Zaczęły się smsy, telefony, rozmowy. W końcu... spotkanie, na którym postanowiliśmy się więcej nie spotykać. "Bo to bez przyszłości". Dwa dni później sms od niej "czuję że straciłam coś ważnego". Zaczęliśmy się spotykać. Przyszły pocałunki, potem pieszczoty, znacznie później sex. Ona oszukiwała swoich rodziców, mówiąc że spotyka się z koleżankami, ja z racji separacji dbałem tylko o to, by nie spotkał nas "na mieście" ktoś znajomy. I tak trzy lata. Cudowne. Naprawdę, mimo tych ograniczeń. Z kilkoma załamaniami z jej strony ("nie możesz na mnie tak długo czekać, a ja nie mogę powiedzieć tacie"). Każde załamanie kończyło się wybuchem jeszcze większej miłości, a tata (ogromnie ważna postać w jej życiu) przestawał być na chwilę Numerem Jeden. Każda sesja egzaminacyjna była czasem, kiedy miałem "nie przeszkadzać i być". Byłem i czekałem. Zmieniałem swoje życie, by ona po skończeniu studiów mogła w nim zagościć już na stałe i legalnie. W weekend ona wybrała się ze znajomymi do kina. Po powrocie nie zadzwoniła, nie odezwała się, jak to miała w zwyczaju. Powiedziała, że przeprasza, ale zapomniała. I że musimy pogadać (w domyśle: kolejne załamanie). Dwa dni później przy pomocy smsów dowiedziałem się, że od niedzieli ma chłopaka. Zdążyła już go przedstawić rodzicom, omówić z nim "najważniejsze sprawy", zapomniała tylko o mnie. Wszystkiego dowiedziałem się z profilu na facebooku. Gdybyście myśleli, że to koniec, to muszę was rozczarować. Nie koniec. "Kocham Cię, ale chcę być z Bolkiem" tak mówi. "Kochaj mnie" - prosi. Kocham, oczywiście, nie można przestać kochać w tydzień. Ale na pytanie "dlaczego mam Cię kochać odpowiada szczerze: "bo zostałaby mi tylko nienawisc do samej siebie i pogarda, że tak zrobiłam. Ale chcę być z Bolkiem." Czyli moja miłość ma być usprawiedliwieniem... W zasadzie to wszystko. No poza jednym. Myślałem o śmierci. Ale wykrzyczałem jej, że nie jest warta tego żebym się zabił. Choć kocham śmiertelnie. A teraz czekam na wasze opinie. Jestem idiotą, co??