Witam. Chcę opowiedzieć Wam moją historię, bo nikt inny nie potrafi zrozumieć, co dzieje się ze mną, w mojej głowie, w moim sercu. Jesteśmy małżeństwem od 8 lat, w związku od 10. Pokochałam GO i wybrałam, bo potrafił mi pomóc w wyplątaniu się z bardzo wyniszczającego związku. Pokochałam go za jego siłę, szacunek którego nie dostawałam w poprzednim związku, ciepło. Początki były piękne- wspólne plany, każda chwila dla NAS, świetny seks. Ale życie płata różne "figle". On stracił stałą pracę. Coraz częściej nie było go w domu. Musiał łapać każdą okazję, żeby utrzymać rodzinę. Ja całą energię wkładałam w wychowywanie naszej córki. Starałam się, żeby w domu mimo wszystko nie zabrakło ciepła. Walczyłam o każdą chwilę, żeby był z nami. O każdą sekundę. On nie chciał, czułam, że ucieka przed nami. Wiedziałam, że brniemy w ślepy zaułek... Starałam się z nim rozmawiać, uświadomić mu to, że ja i mała bardzo go potrzebujemy. Ale to tak, jakbym waliła głową w ścianę... I kolejny "figiel" losu. Zaczęły spełniać się marzenia- o stabilizacji, o tym, że w końcu będziemy mieli czas dla siebie. Ale czekała nas półroczna rozłąka- on na szkoleniu, ja w domu. I znowu- tłumaczyłam, prosiłam, ostrzegałam. Zdawałam sobie sprawę, że on nie jest z nami związany, bo i kiedy niby ta więź miałaby powstać? Tłumaczyłam mu, że albo przetrwamy i już nic nas nie będzie w stanie rozdzielić, albo wszystko się rozpadnie. Pojechał. Szybko odczułam,że coś się dzieje- taki kobiecy szósty zmysł. Wszyscy się nabijali, że jestem chorobliwie zazdrosna. Ale kłamstwo ma krótkie nogi. Wszystko się wydało. Poznałam okrutną prawdę z najdrobniejszymi detalami (nie trudno zgadnąć, jakimi). Co się ze mną działo- to już wiecie z autopsji. Jestem na prochach, po raz drugi wylądowałam z depresją u psychiatry. Pierwszy raz było to cztery lata temu, kiedy stracił pracę, zaczęły się kłamstwa (żeby mnie chronić, haha) i jego "uciekanie" od problemów, albo raczej od nas. Nie wiem, co robić. On chce z nami być. Tak twierdzi. Ale ja nie wiem, czy jest sens? Wiem, wiem, nie czas na podejmowanie decyzji, ale ja tak cholernie CIERPIĘ!!!