Witam Podczytuje Was od dawna dość regularnie, w zasadzie dzień zaczynam od poczytania co u Was słychać :-). Moja historia jest jak wiele tu opisanych. Jestem już po rozwodzie, na początku lipca zakończyło się nasze prawie 9 letnie małżentwo (mamy dwoje małych dzieci 3 i 6 lat). Powód - zdrada mężą, który był najważnieszą osoba w moim życiu. Dowiedziałam sie o niej 2,5 roku temu (zdrada emecjonalna i jak sie później okazało agencja towarzyska też:-(. Walczyłam o to małżeństwo w moim przekonaniu bardzo długo, terapia małżeńska, moja terapia indywidulana, spotkania z terapeutą, pedagogiem rodznnym, terpia DDA - chciałam naprawic siebie, bo byłam złą żoną, nie dbającą o mężą co w rezultacie doprowadziłao jego zdaniem do zdrady. Próbowaliśmy jakoś walczyć, ale sie nie udało. Z perspaktywy czasu widzę że mnie bardziej zależalo od niego, On sie ustawił w pozycji biednego misia, skrzywdzonego przez los. I choć uznal swoja wine i załował to nie umiał w moim przekonaniu walczyc o to małżeństwo. A ja chodziłam na palcach zeby wszystko naprawic bo będąc krytyczna wobec siebie przyjęłam wszystkie argumenty mężą. Cały czs miałam nadzieję że wszystko bedzie dobrze, ze przejdziemy ten kryzys, że przeciez nasza miłość zwycięzy wszystko. Przeciez tak bardzo się kochaliśmy..... To tak pokrótce, mieszkam sama z dziećmi juz od 1,5 roku, pracuję, jakos funkcjonuje, bywają gorsze i lepsze dni. Czuję ogromny żal, ból, porażkę i rozczarowanie że osoba która kochałam najmocniej na świecie wsadziła mi nóż w plecy i wyrwała serce. Niedawno dowiedziałam sie że spotyka sie z kobietą, byl z nia na działce z naszym dzieckiem. I strasznie mnie to przygniotło ponownie. I mimo że zdroworozsądkowo wiem że wolno mu, że jest wolnym człowiekiem, może robić co chce i z kim chce, zakładam że przeciez się z kimś zwiąże - to jednak strasznie mnie to boli. Jest moim pierwszym i ostatnim facetem, wszystko co z tym zwiazane było "zarezerwowane" tylko dla nas, to było takie ważne dla mnie.... A teraz prześladują mnie mysli co z nia robi, czy to wszystko wyglada tak jak z nami. Nie potrafię zrozumieć, jak mozna tak szybko pocieszac sie, musialo to trawć jeszcze w trakcie naszego małżeństwa, przed rozwodem. Nie umiem sobie z tym poradzic a bardzo bym chciala. Chcialabym bardzo byc taka jak On a nie umiem. Nie potrafie tak, i może dlatego tak strasznie mnie to boli. Jak to przetrwać, jak zapomniec i nie mysleć? Pomóżcie bo strasznie mi cieżko.