Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...| Rozwód jak wojna 2 |
[0] |
belzebub
DzieciakSalut
Forgotten
@hurricane katias mrokze naniby1 nero38 parasol
pyra qbazag rru1 st-krzy szalona20122012 zagubiona25| whiteangel | 20. Kwiecień |
| grzegorz28 | 20. Kwiecień |
| Starbuck | 20. Kwiecień |
| oszustka | 20. Kwiecień |
| rafex | 20. Kwiecień |
Roszpunka1988 |  |
|
Crusoe |  |
|
bardzo smutny | 00:16:40 |
|
#
poczciwy | 02:31:23 |
|
zona Potifara | 02:49:52 |
Moja historia jest długa i smutna. Mam nadzieję, że mnie tu przyjmiecie, choć ja też kiedyś zdradziłam. Było to wiele lat temu, był to jednorazowy wyskok z dobrym znajomym. Wówczas już od kilku lat spotykałam się z R., zmarła bardzo bliska mi osoba, zmarła na moich rękach po długiej walce z nowotworem. R. wówczas odseparował sie ode mnie, nie był dla mnie wsparciem, wolał zabawę z kumplami i takie tam ( oboje byliśmy wtedy jeszcze młodzi, nie mieszkaliśmy razem, ale kochaliśmy się ). Ja wielokrotnie dawałam mu do zrozumienia , że jest mi bardzo potrzebny, a on potrafił nakrzyczeć na mnie, że już dość czasu minęło od pogrzebu ( kilka tygodni ) i powinnam sie ogarnąć. Któregoś razu był u mnie mój dobry znajomy, który swego czasu dużo mi pomagał, no i jakoś stało się, zdradziłam. Zaczęłam żałować natychmiast, nie mogłam spojrzeć sobie w twarz, tym bardziej R. Minęło kilka lat, zaręczyliśmy się z R. , oboje dojrzeliśmy, zaręczyliśmy się. Kupiliśmy mieszkanie. Zaszłam w ciążę. I wtedy sprawa się wydała. To co oboje przeżywaliśmy przez czas mojej ciąży to prawdziwa gehenna, ale w pełni na nią zasłużyłąm. Nie mogłam tylko znieść cierpienia R. Rozumiem, że zasłużyłam na wszystko co mnie wtedy spotkało ze strony R,jednak kochałam i pragnęłam wybaczenia, jego miłości jak niczego na świecie. Ja jestem pewna, że nie zdradzę już nigdy, to była największa głupota mojego życia. Ostatecznie postanowił zostać ze mną i wybaczyć. Układało nam się różnie, czego łatwo się domyśleć, jednak według mnie z przewagą tych dobrych chwil. Nasza córka ma 3,5 roku, kochamy ją najbardziej na świecie. W listopadzie , a właściwie trochę chyba wcześniej, zaczęło się gwałtownie psuć między nami. R. sam przyznał, że kogoś poznał. Ja to zrozumiałam, przyjęłam ze spokojem, poprosiłam, żebyśmy nie mówili nic rodzinie do świąt a potem sie rozchodzimy. On to przyjął. A potem zaczęło dziać sie coś dziwnego. Zaczęliśmy ze sobą rozmawiać, tak jak kiedyś. O wszystkim, szczerze. Pojawił się między nami fantastyczny seks. Ja się normalnie zakochałam. On też, powiedział mi któregoś dnia, że teraz patrzy na mnie zupełnie inaczej, jakbyśmy dopiero się poznali. Porzuciliśmy kwestię rozstania. W styczniu zaczał mnie okłamywać. Wyjechał z nią na wesele, mnie powiedział , że ma delegację. Sprawa się wydała, jak jeszcze był w drodze. Wykrzyczałam mu przez tel, że to koniec. Przyznał sie dopiero jak wrócił drugiego dnia. Zaczęły się prośby , że on to skończy itd... że nie mógł sie wycofać bo obiecał dużo wcześniej itd... Ostatecznie wyprowadziłam sie z córką do rodziców na tydzień. Mnie było tam źle, jemu w domu beze mnie podobno jeszcze gorzej, przyjeżdzał, bez przerwy pisał miłe smsy, zapraszał na kolacje, spacery... Wróciłam. Było dobrze, starał się, ja niespecjalnie. Potem coś znowu zaczęło się dziać, niby nic konkretnego, kilka niejasnych sytuacji, czułam , że coś jest na rzeczy, ale nic z tym nie robiłam. On mi w takich chwilach mojego zwątpienia mówił, że wierzy, że nam sie w końcu ułoży, że jak sie wyprowadzimy we wrześniu to bedzie już tylko lepiej ( mieszkamy u jego rodziców, gdzie on się dusi ). A tu niespodzianka : kilka dni temu zostawił w domu telefon jak wyszedł, pierwszy raz w życiu przejrzałam czyjś telefon. I szok, zapisał ją sobie jako kuzyna, smski co wieczór na dobranoc, czułe teksty.... Myślałam, że mi serce wyskoczy, jakby mi ktoś wyrwał serce. Przez cały ten czas ona dostawała to wszystko, za czym ja tak bardzo tesknię, czego tak mi brakowało. Nie wiem co sie stało, wcześniej, kiedy on mi o tym powiedział w listopadzie, że kogoś poznał, w zasadzie mnie to nie obeszło jakoś bardzo mocno, przeczuwałam koniec naszego związku. Ale po tylu miesiącach starań, kiedy coś w sobie odnaleźliśmy po tych latach, nie wiem, musiałam mieć coś strasznego w oczach jak mu powiedziałam, że wiem o wszystkim, bo od tej pory wszystko sie zmieniło. We mnie umarło, w nim odżyło. Taki paradoks. Od tygodnia za mną łazi i błaga, czasami mam wrażenie, jest doskonałym aktorem, a czasami myślę, że może faktycznie zrozumiał. On mi mówi, że teraz sobie uświadomił, że mnie stracił, że nigdy nie przestał mnie kochać, że w niej zobaczył mnie sprzed lat, że sam nie wie co sobie wyobrażał, że zrobi wszystko, aby mnie odzyskać. Widzi też, i o tym akurat jestem przekonana, że w tej sprawie nie kłamie, że zrobił krzywdę ukochanemu dziecku. Ja nie potrafię zaufać, choć kocham i brakuje mi tego, co mogłoby być między nami, co było kiedyś, nie mam na myśli tych ostatnich lat. Nic nie jem, jestem nerwowa, za dużo płaczę, a w tym wszystkim nasza córeczka, która nic nie rozumie..i z dnia na dzień traci swoje poczucie bezpieczeństwa..jej mi żal najbardziej, sibie nawet nie, choć boli jak cholera, ale po częsci sama jestem sobie winna