witam wszystkich niestety i mnie dosięgnął ból po zdradzie.. jesteśmy małżeństwem od 8 lat, mamy trójkę wspaniałych dzieciaków, dziewczynkę 6 lat, i dwóch chłopców 5 lat. A cały ten koszmar zaczął się w zeszłym roku, kiedy to mój małżonek stwierdził , że jest tym wszystkim zmęczony i musi się wyprowadzić na jakiś czas. Byłam w szoku, spakował część rzeczy i we wrześniu wyprowadził się do swojej mamy, która mieszka 50 km od nas. Cały czas tweirdził, że to taki "plan naprawczy" dla naszej rodziny i dla nas. nie rozumiałam tego, no bo jak można robić sobie wolne od rodziny, które zresztą przeciągnęło się aż do dziś, wyjątkowo długie wakacje :(. Cały ten czas czułam, że mnie oszukuje, ale nie dopuszczałam do siebie tych najgorszych scenariuszy. Prosiłam go aby wrócił do domu, usiłowałam się zmienić, ale on ciągle miał jakieś "ale". Nie pasował mu chaos w domu, ciągle uważał, że jest za brudno, a dzieci za głośne ... W końcu jednak pod koniec lutego dowiedziałam się, że mój mąż nie mieszka u mamy, ale u swojej koleżanki z pracy. Dowody były pewne, bo moja mama ( bez mojej wiedzy ) wynajęła detektywa, który śledził go od listopada. Zdjęcia, nagrania.... Jak sobie tylko to przypomnę to mi dreszcze przechodzą. powiedziałam mu , że wiem o wszystkim. Obiecał poprawę, nawet płakał, że żałuje , że nie wie czemu to zrobił, żebym dała mu szansę.. Dałam, i to nie jedną. Ale ten cień zdrady , brak zaufania i wiary w jego prawdomówność mnie przygniatały. Kłóciliśmy się. Znowu się wyprowadził. W międzyczasie dowiadywałam się od znajomych, że nadal się z nią widuje, choć on twierdził inaczej. Nie wiedziałam komu wierzyć. W końcy wylądowałam u psychiatry a później też psychologa. W kwietniu złożyłam pozew o rozwód. 3 dni temy odbyła się pierwsza sprawa, na której po jego namowach iobietnicach poprawy, wycofałam wniosek. Chyba żałuję, nie jestem w stanie mu zaufać. Od przyszłego tygodnia rozpoczynamy ( za moją namową) terapię małżeńską, jeśli to nie poskutkuje to chyba jednak się rozwiedziemy. Tylko nie wiem już czego ja chcę... Chciałabym mu ufać i wierzyć i czuć się kochaną, a na razie to czuję tylko tyle, że jestem wukończona nerwowo i psychicznie. Szkoda, że nie ma na to recepty.. :( pozdrawiam wszystkich serdecznie