Witajcie, jest mi bardzo ciężko i muszę się z kimś podzielić moim bólem. W zeszłym tygodniu odkryłam zdradę męża (jesteśmy 1,5 roku po ślubie). Dodam, że jestem blisko przed terminem porodu i wraz z 16-miesięczną córcią spędzam wakacje u mamy, która przy mojej zaawansowanej ciąży pomaga mi zajmować się małą (a mąż pracuje i dojeżdża do nas weekendowo). Odkryłam,że przez ok miesiąc logował się codziennie o różnych porach na portalu erotycznym, interesowały go potajemne spotkania, sex, masaże erotyczne itp. Korespondował z wieloma laskami w celu odbycia sponsorowanych spotkań w wiadomym celu. Wiele z nich zaczepiał czy się spotkają. W grę wchodziły spotkania u lasek, on też czasami pytał czy przyjadą do naszego domu. To portal dla tych, którzy nie szukają tam przyjaciół, tylko dupy do /wiadomo czego/. Nie wiem z iloma się faktycznie spotkał, wiele korespondencji jakie tam znalazłam kończyło się podaniem nr tel. tych lasek i nie wiem co dalej się działo. Mąż twierdzi, że spotkał się tylko z jedną na masaż i niby do niczego poważnego nie doszło, nawet nie było mu dobrze. A z korespondencji wynika, że chciał się z nią spotkać ponownie i na coś więcej, więc może faktycznie nie poszli wtedy na całość, ale wydało się przez to, że on był zdecydowany. Z inną laską był umówiony na ten wieczór, w który właśnie wszystko odkryłam. Jak czytałam ostatnie zdania typu "to do zobaczenia dziś o 22:30, czekam, całuję" "będę" aż mnie zmroziło i odebrało oddech. Nie wierzyłam. Była wtedy 23:30. Mąż jeszcze dzwonił do mnie o 21:00, mówił, że jest zmęczony, że bierze prysznic i idzie spać. A tu takie rzeczy! Zadzwoniłam do niego po północy, odebrał, nie był zaspany, rzekomo intensywnie pakował część wyprawki dla noworodka, bo za 2 dni miał do nas przyjechać zaraz po pracy. Nie dałam nic po sobie poznać, mówiłam że nie mogę zasnąć i muszę z kimś pogadać - "on też nie mógł spać i wziął się za pakowanie". Do rana nie zmrużyłam oka. Wysłałam mu w nocy sms, że wiem o wszystkim, on oczywiście szedł w zaparte że nie wie o co mi chodzi. Rano się zdzwoniliśmy, powiedziałam mu kilka faktów o swoim odkryciu, którym nie mógł zaprzeczyć. Usłyszałam: "jedyne co mogę ci powiedzieć to przepraszam". I te słowa mnie dobiły, bo cały czas pragnęłam, żeby jego poszukiwanie sex-przygód okazało się nieprawdą, a jednak przeprasza - więc ma za co. Załamka, powiedziałam że dla mnie to koniec wszystkiego, zniszczył wszystko co było, że po porodzie nie wracam z dziećmi do naszego domu, że zostaję u mamy... Nawet nie miałam łez, aż dziwne... Dodatkowo tego dnia miała przyjechać rodzina z kilkudniową wizytą, więc musiałam się trzymać mocno i nie dać nic nikomu poznać. Masakra. Chodziłam na wpół nieobecna. Nie chciałam więcej z nim rozmawiać, patrzeć na niego, czułam obrzydzenie. Wydało się świństwo, które dla mnie zawsze oznaczało koniec, spakowanie walizek i przeniesienie się najlepiej jak najdalej, żeby zdrajcy nigdy nie spotkać. Uprosił mnie, żebym pozwoliła mu przyjechać i porozmawiać, błagał o danie jedynej szansy, użył argumentu, żeby "dać mu szansę ze względu na dzieci, że bez nas jego życie straci sens i tylko śmierć mu pozostanie". Przyjechał, wyglądał źle, męczyło go, bał się że odejdę z dziećmi i nas straci, a tak bardzo mnie/nas kocha. Nie wiem co go uratowało. Dałam mu szansę bo bardzo go kocham. A może dlatego, że u kobiety w ciąży strasznie mocno pracuje instynkt matczyny i każda chce zapewnić dziecku ojca. A u nas dwójka (i to planowanych) maluszków. Nie wiem czy nam się uda, tkwię w zawieszeniu, nie wiem od czego i jak zacząć odbudowywać zrujnowany dom. Nie mówię już o powrocie wiary i zaufania do męża. W nic mu nie wierzę, w żadne jego słowo. A mamy jeszcze wiele do wyjaśnienia między sobą. Wiem, że on mi wszystko opowie, a ja i tak mu nie uwierzę. I jak tu stworzyć dzieciom szczęśliwy kochający dom??????? Mam do niego wiele pytań, ale czy znając na nie odpowiedzi faktycznie mi to pomoże? A może lepiej więcej nie wiedzieć??? Kochane zdradzone, powiedzcie proszę co ja mam dalej robić? Czy którejś z was udało się odbudować małżeństwo? Czy pytać go o wszystko? Czy korzystać z czyjejś pomocy (terapia małż.)??? W tym moim zawieszeniu w którym tkwię, jest mi obojętne czy dalej z nim będę. Wiem, że jestem silna i dam radę z dziećmi bez niego. Ale chcę żeby dzieciaczki były przede wszystkim szczęśliwe. I kocham go nadal(aż jestem zła za tona siebie). I tak w kółko moje myśli krążą po głowie. Pozdrawiam was.