Jak bardzo życie potrafi skopać i sponiewierać? Sama już nie wiem czego chce, a co powinnam.
20 stycznia dowiedziałam się, że mój mąż utrzymuje kontakty z pewną panią, którą znam. Jak na tchórza przystało, wmówił mi, że są to tylko kontakty telefoniczne, ponieważ ona ma duże problemy z mężem i on jej pomaga. Klasyk. Pojechałam do nie, zrobiłam awanturę, obiecywała, że to już koniec. Jednak jak się okazało jest takim samym kłamcą jak mój mąż.
30 stycznia wraz z jej mężem dokopaliśmy się prawdy. Romans pełną gębą. My w pracy oni w lesie w wiadomych celach. Trwało to od początku grudnia. W domu wojny, awantury. On obiecywał, że to już koniec, że chce z nami. Postanowiliśmy iść na terapię dla par. Bo ja głupia, pomimo całej krzywdy, której od niego doznałam, nadal go kocham.
Na ferie zimowe pojechałam z dziećmi do mojej siostry, aby odpocząć od tego całego gowna. I co? Życie postanowiło dokopać mi jeszcze bardziej. Mój samochód samoistnie staną w płomieniach. Pożar rozprzestrzenił się na dom mojej siostry i strawił znaczną część budynku. Mam wrażenie, że ktoś mnie przeklął. Bo jakże by inaczej. 2 kwietnia odezwał się mąż kochanki z nowymi informacjami. Spotkaliśmy się. Okazało się, że po tym jak się dowiedzieliśmy o ich romansie, to oni nie zaprzestali kontaktu ze soba. Spotkali się jeszcze kilkakrotnie. Ustalili miedzy soba, że będą pisać do siebie listy. On wszedł w posiadanie listków, które mój mąż pisał do kochanki. Dał mi je do przeczytania. To był straszny cios. Wyznania miłości, których ja już nie słyszałam od lat, pięknie komplementy oraz opisy naszej sytuacji w domu, w tym jak idzie nam terapia. Listy pisali do siebie do 24 lutego.
Po powrocie do domu, kazałam mu się spakować i wypier… z mojego życia. Padł wtedy na kolana. Przysięgał, że to było wcześniej, że już tego nie ma. Wpadłam w amok. Wyszłam z domu. Znalazł mnie w pobliskim lesie . Opowiedział mi wtedy przebieg całego romansu i przyniósł listy, które ona pisała do niego.
Chciałabym mu wybaczyć, jednak on nie pozostawia mi innego wyjścia jak odejść. Nie walczy o mnie. Wiem, że on ma depresję, jednak sam nic z tym nie robi. Śpimy w oddzielnych sypialniach, rozmowy są tylko techniczne. Powiedziałam mu, że ma czas do końca maja (17maja jest komunia naszego syna), jeżeli do tej pory nic się nie zmieni, to składam pozew o rozwód. Czy to życie naprawdę musi tak wyglądać?