SARA - czytam to wszystko i jestem w wielkim szoku, Wasza naiwność jest przerażająca. Wdałam się w romans z żonatym a sama jestem mężatką. Chce Was wszystkim powiedzieć że to zawsze jest wspólna decyzja nikt nikogo nie zmusza do zdrady.Załuje tej decyzji ale czasu nie da się cofnąć, wiem rozbiłam małżeństwo i to nie tylko swoje. Jego żona starsznie to pzreżyła, najbardziej dziwne jest to że ona myśli że ja byłam pierwsza z którą to zrobił spotykaliśmy sie 1 rok. Ja jestem zdania że jeżeli zrobiło się to raz to zrobi się to następny raz. Kiedy dowiedziła się o tym jego żona ale jeszcze nie wiedziała że to ja opowiadała jak się teraz stara odbudować ich związek, a w tym samym czasie potrafił jeszcze spotykac się ze mną.

przyznalam sie do wszystkiego mojemu mezowi nie chciala go dlaej ranic i marnowac mu zycia

Czytałam, co Sara napisała i to mnie sprowokowało do napisania krótkiej swojej historii mego życia. Jestem mężatką od dwudziestu jeden lat, mam dwoje dzieci i kochającego męża, który dwa lata temu odszedł, kiedy przyznałem się, że go zdradziłam kilkukrotnie w ciągu naszego małżeństwa. Było tak, że pierwsza przygoda trafiła mi się, kiedy byliśmy już siedem lat w małżeństwie mieliśmy jedno dziecko. Mąż o tym nic nie wiedział. Stwierdziłam, że zrobiłam straszną głupotę i długo z tym nie mogłam żyć. Ale zaszłam w ciążę ze swoim mężem pojawiło się drugie dziecko. Szalenie byłam z tego zadowolona jeszcze bardziej go kochałam jeszcze bardziej byłam o niego zazdrosna i to od samego naszego początku, bo on był i jest lubiany w pracy, szkole. W pracy r11; na wyjedzie pod wpływem alkoholu doszło z kolegą do zbliżenia. Czułam się jak dziwka, płakałam. Rozpoczęłam drugie studia i tam mnie zbajerował kolejny facet, który swą delikatnością spowodował, że doszło, do tego ze przez dwa lata spotykaliśmy się. Jego żona nic nie wiedziała, mój mąż również..
Trzy lata temu mąż zadał mi pytanie, czy ja jego zdradziłam, mogła go skłamać i zagrać kochającą żonę. Przyznałam się do tych trzech moich grzeszków. Pytał dlaczego , nie potrafię do dzisiaj na to pytanie odpowiedzieć. Pierwsze miesiące były dramatem w domu, potem tak jakby od nowa w sobie się zakochiwaliśmy prawie do szaleństwa i nastąpił zwrot coraz bardziej mnie unikał, widziałam, że przestał mnie kochać, walczyła jak mogłam, żeby, choć odrobinę czułości uzyskać. I tak prawie po dwóch latach w nocy powiedział mi, ze odchodzi, że nie może psychicznie wytrzymać. Chcę Wam powiedzieć, że bardzo żałuję, że nie odwrócę losu, nie cofnę czasu. Powiem, co Sara napisała, że zawsze w zdradzie jest wspólna decyzją.
Żyję sama będę pokutowała do końca życia, ale wiem, że o miłość zawsze trzeba walczyć.

Ja-nikt Czytam to wszystko i coraz mniej wiem, co robić, jak postępować i czego sie trzymać? Piszesz Saro, że w tym wszystkim nie powinnam zapominać o swojej godności, ale ja tak bardzo kocham męża - teraz - że nie potrafię pogodzić sie z myślą, że odejdzie, że nie będzie go przy mnie, to wszystko sprawia, że nie mam już godności, straciłam ją w momencie kiedy zrobiłam ten błąd. Godność odrzuciłam na bok a teraz została tylko walka o t by został ze mną. Jeśli odejdzie - pozostanę w jego pamięci tylko potworem, który zgotował mu taki los a będąc z nim mam nadzieję, że swoim dalszym życiem wynagrodzę mu tę krzywdę - choć w części. Trzy m-ce już walczy, stara się i codziennie sytuacja jest różna, tyle razy chce odejść i tyle samo razy ja błagam go by został, by dał mi szansę. Godnością byłoby pozwolić mu odejść ale to byłoby i łatwiejsze i ...tragiczniejsze dla nas, dla mnie! To prawda, że zawsze ponoć są powody zdrady ale teraz w świetle mojej winy moje powody są już nieważne. Mąż mówi, że zawsze mnie kochał, okazywał to jak potrafił a ja tego nie widziałam, może to on ma rację, myślę teraz, że naprawdę byłam potworem, nie dopuszczałam do siebie jego słabych oznak miłości, tym bardziej słabych - bo hamowanych moim (wyimagowanym chyba) poczuciem żalu o rozgoryczenia z powodu braku zrozumienia. Nie mogę sugerować sie godnością, bo chcę walczyć o niego, chcę pokazać mu jak bardzo go kocham - dlaczego tylko on to odrzuca, jest nadal ze mną ale ciągle mówi, że to się nie uda. Dużo czytał i internecie na temat zdrady i twierdzi, że nigdy sie nie udaje, że czuje się śmieciem. Był też u psychologa i czeka nas jeszcze wspólna terapia - ale z góry stwierdza, ze to i tak nic nie da. Po prostu nie wierzy, że można się radykalnie zmienić - bo sam jest stały w uczuciach. Ludzie - może ktoś napisze, komu sie udało, może ktoś wleje we mnie troszkę nadziei, że wart walczyć, bo ktoś przeszedł przez coś takiego i możliwym jest, że można uratować związek.Bo...jak mi sie nie uda to nie mam po co żyć - ta rozpacz jest nawet silniejsza od miłości do dziecka. Czuję się takim nędznym robakiem, który wart jest tylko rozdeptania. Po co w ogóle tacy ludzie istnieją? Chciałabym, żeby stało sie coś strasznego - żebym przestała istniej, ciągle myślę o skończeniu z tym nędznym żywotem ale ciągle nie mogę sie na to zdobyć bo...jakaś nikła iskierka nadziei, którą sama podsycam istnieje...ale jak zgaśnie?