Witajcie. Minęły dwa tygodnie, a ja z każdym dniem czuje się tragiczniej. Koleżanka poleciła mi to forum, najpierw tylko czytałam, dziś postanowiłam opisać swoją historie. Znamy się 1,5 roku, oficjalnie jestemy rok. Ja mam 22 lata, on 29. Wiem, że ktoś pomyśli, że jestem jeszcze młoda i co ja wiem o życiu, ale byłam w wielu relacjach, w tym jednej trwającej trzy lata i tak jak jego nie kochałam nigdy nikogo. Był dla mnie przyjacielem, osoba której najbardziej ufałam, jedyną osobą na świecie przy której czułam się tak dobrze, że chciałam z nim spędzać każdą chwilę. Nie mieszkaliśmy razem, ale zdecydowanie więcej czasu spędzałam u niego niż u siebie. Ufałam mu jak nikomu innemu, a mam od zawsze problem z zaufaniem Wiec kosztowało mnie to bardzo dużo. Nie czytałam mu telefonu, nie szpiegowałam, nie robiłam scen zazdrości jak w poprzednich związkach. Mam poczucie, że dawałam z siebie wszystko. On też bardzo się starał i bardzo mnie kocha, nadal w to wierze pomimo tego co się stało. Zobaczyłam, ze dzwoniła do niego jego była, a ze byliśmy pokłóceni to nie chciał powiedzieć co się stało, że dzwoniła (nie miał z nią kontaktu od roku), ufalam mu, ale przez chwile poczułam się niepewnie, chciałam to po prostu potwierdzić, że z nią nie pisał, że ona nie próbuje go odzyskać (na początku naszego związku próbowała). I znalazłam zupełnie co innego. Parę rozmów niżej rzuciła mi się w oczy rozmowa zakończona r<3r1;. Jak się potem dowiedziałam z jakaś rkoleżanka koleżankir1;, z innego miasta, która czasem wpada do Krakowa. Weszłam w nią i to co przeczytałam sprawiło, że od dwóch tygodni ledwo funkcjonuje. Była to bardzo zaawansowana sex rozmowa, ona wysyłała filmiki on bardzo odważnie odpisywał, zachwycał się nią. Dodam ze rozmowa odbywała się podczas gdy zrobiliśmy u niego imprezę i ja cały czas byłam obok. Z wiadomości jasno wynikało również ze spali ze sobą raz, miesiąc wcześniej jak wyjechałam na 5 dni, potwierdziła to ona jak do niej w amoku napisałam, on potem tez. Wyszłam z domu bez słowa i z przyjaciółka starałam się to ogarnąć, bo był to dla mnie zupełny szok. Dwa dni później się spotkaliśmy w neutralnym miejscu. Oboje płakaliśmy. Zabroniłam do siebie pisać, powiedziałam ze nie chce na razie kontaktu. Raz próbował, po paru dniach, ale powiedziałam ze nie chce póki co i żeby nie kazał mi tego przezywać od nowa. Co do przyczyny to nasza rozmowa była mało jasna bo każde było pod wpływem emocji, on płakał, do mnie ledwo docierały słowa bo nadal byłam w szoku. Oboje jesteśmy trochę po przejściach, niełatwe dzieciństwa, toksyczny poprzedni związek i w moim i jego przypadku, w momencie kiedy się poznaliśmy oboje imprezowaliśmy na potęgę, mieliśmy spore problemy z narkotykami, przygodny bez sensowny seks, oboje byliśmy właściwie na dnie. Poznaliśmy się, zaczęliśmy przyjaźnić, pomogliśmy sobie nawzajem. Jedno pomogło drugiemu wyjść z naprawdę sporego syfu i nie umiem o tym nie pamiętać mimo ze nigdy nie miałam do nikogo takiego żalu. Piszę to po to żeby moc opisać jego próbę tłumaczenia się. Powiedział, ze nigdy mi się nie przyznał, że jednak wszystko przerasta go bardziej niż pokazuje, bo chciał być tym silniejszym, odpowiedzialniejszym, ze to była jakby ucieczka, ze on sam do końca tego nie rozumie, że nienawidzi za to sam siebie co zrobił. Że kocha tylko mnie i chce tylko mnie. Dla mnie to dość grubymi nićmi szyte. Łatwiej by mi to było przyjąć gdyby po pijaku mnie zdradził i się przyznał. A on, nie dość ze się sam nie przyznał to pisał z nią i to jak byłam obok. Rozmawialiśmy właściwie o wszystkim przez ten rok i wiedział doskonale, że to jest ta jedna rzecz której mu nie wybaczę. Mam problem z samoocena, przez całe dorastanie walczyłam z zaburzeniami odżywiania, seksualność i zaufanie to dla mnie bardzo trudne kwestie. Wiedział, że coś takiego mnie zniszczy psychicznie i zrobił to. Nie mamy kontaktu od dwóch tygodni, jestem w zupełnej depresji, od wspólnych znajomych wiem, że on tez. Ostatnio, po tym jak zabroniłam mu pisać do siebie prosił nasza wspólna znajoma żeby przekazała mi ze mnie kocha najbardziej na siwecie, ale ze rozumie ze ze nigdy mu nie wybaczę, ale ze chce żebym wiedziała ze to tylko i wyłącznie jego wina i ze zawsze mogę na niego liczyć jakbym tylko go potrzebiwala. Nie wiem co robić. Bardzo go nadal kocham, ale jednocześnie przez nikogo nigdy nie czułam się tak skrzywdzona. Zamykam oczy i widze fragmenty tej rozmowy i wypala mnie to żywym ogniem. Chciałabym spróbować wybaczyć. Ale jak? Co jak będę musiała wyjechać na weekend? Jak nie mieć niepokoju kiedy zadzwoni mu telefon? Dodam, że oboje pracujemy za barem (w różnych miejscach) ja bardziej żeby dorobić, dla niego to największa pasja, pracuje w jednym z lepszych lokali w mieście. Nigdy to nie był dla mnie problem ufałam mu, zwłaszcza, że sama pracuje za barem i wiem, że po kilku tygodniach próby podrywu i przypodobania się barmanowi zaczynają się robić wręcz zabawne i nigdy nie miałam problemu z jego pracą, wręcz przeciwnie, podobało mi się, ze spełnia się w tym co kocha. Ale teraz? Każde jego wyjście do pracy to będzie dla mnie stres, już niczego nie będę pewna. Serce podpowiada mi że chce spróbować wybaczyć, nie umiem go nie kochać mimo to, ale rozum mi podpowiada, że zniszczę tym sobie lata życia, że tego nie udźwignę, nie wybaczę mu, zaczną się szpiegostwa i awantury jak w moich poprzednich relacjach i będzie to kolejny wyniszczający i toksyczny związek. Co robić?