Bylismy ze soba od 2 lat. On jest Portuglczykiem. Wiele osob pukalo sie w glowe kiedy mowilam, ze z nim jestem(kilka miesiecy na odelgosc). Cztery miesiace temu przeczytalam smsy, wszystkie od "przyjaciolek", nie byly jednoznaczne, choc dla mnie oczywiste. Po teatralnej klotni, spakowalam swoje rzeczy i wyruszylam w swiat(bylam wtedy w Portugalii). Niestety, klasky, zaczeslismy do siebie pisac. Po 2 miesiacach spotkalismy sie, on niczego nie wyjasnial, zarzucal mi paranoje i nieufnosc. Pragnelam wierzyc w jego klamstwa, nie wiem czy to zakochanie czy jakis chory stan psychiczny instynktownie chroniacy przed cierpieniem. Dzisiaj po "wlamaniu sie" na jego skrzynke email przejrzalam na oczy z jaka osoba mialam do czynienia. Zdradzal mnie od samego poczatku z wieloma dziewczynami. W mailach do kumpli twierdzil, ze to "esencja zycia" i ze "pierd**li wszystko co moze". Dodam, ze zanim zdecydowalimy sie na "zwiazek" dyskutowalismy o jego przyszlosci. On zapewnial, ze jestem jedyna, wyjatkowa, nikogo takiego nie spotakl, kocha mnie i wszystkie takie pierd***ne glodne kawalki jakie temu towarzysza. W lipcu 2012 klamal w zywe oczy, ze nigdy mnie nie zdadzil. Sypia glowie z erasmuskami(jest wiecznym studentem w najbardziej studenckim portugalskim miescie) Nie potrafie tego zrozumiec. Jak mozna tak postepowac? Jak mozna tak klamac? Nigdy do nieczego go nie zmuszalam. 2 dni po moim wyjezdzie do Polski przespal sie z Wloszka, przy pozegnaniu(oczywiscie czulym) twierdzil, ze bylam tak wyjatkowa, ze dlugo bedzie sam. Czy ktos moze mi odpowiedziec czy to we mnie tkwi problem czy to jego osobiste zaburzenia psychiczne? Czy to sa normalne zachowania? Przeczytalam jego korespondencje, ale musialam zrobic to dla siebie. Tak jak dla siebie pisze ten post. Nie zaluje. Ciesze sie, ze w koncu poznalam prawde. Szkoda tylko, ze nie mial odwagi powiedziec mi tego prosto w oczy. Nie wiem czy bede komus potrafila zaufac.