Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...| Rozwód jak wojna 2 |
[0] |
benia34 Darecki grzegorz28 mocca oszustka
pogorzelec rafex Shoggies Starbuck whiteangel WislawWozniak| martunia35 | 21. Kwiecień |
| nika310 | 21. Kwiecień |
| Pawel42 | 21. Kwiecień |
| orgo25 | 21. Kwiecień |
| telawiwjafa | 21. Kwiecień |
A-dam |  |
|
zona Potifara | |
|
Roszpunka1988 | |
|
Julianaempat... | 00:38:21 |
|
makasiala | 01:18:43 |
Od całego zdarzenia minęły już prawie dwa lata. Już nie boli, już nie tęsknię, ale nie odpuszczę! Nie pozwolę żeby ten koleś chodził sobie po świecie nie znając bólu bycia zdradzonym, oszukanym, zdeptanym, opuszczonym...!
Miałam 23 lata. Był moim pierwszym. Rozmawialiśmy o wszystkim, myślałam że znalazłam bratnią duszę, o ja głupia! Straciłam z nim dziewictwo. A on w tym samym czasie, w innym państwie, mieszkał i bzykał się ze swoją dziewczyną, o której ja nie miałam zielonego pojęcia! Jednego dnia wyznał mi wszystko: że jest ona, że w mniej więcej tym samym czasie gdy spotykał się ze mną była też jakaś trzecia, że ta pierwsza niedawno dokonała aborcji po tym jak była z nim w ciąży, że może i nawet tą pierwszą kocha, bo są już razem 6 lat, ale związek się wypalił. Zarzucił mnie tym wszystkim tak nagle, wtedy gdy byłam tak najbardziej zakochana. Boże jak to bolało. Dowiedzieć się, że gdy ja tak czekałam na jego przyjazd, odliczałam dni, to on bezkarnie dymał swoją dziewczynę, już planując przyjazd do mnie i zdradzając ją ze mną. A wydawał się taki kochany, taki dobry. Zrobiłby dla mnie wszystko! Myślałam, że w końcu spotkałam faceta, który wskoczyłby za mną w ogień, a przecież cała ta jego dobroć wynikała z wyrzutów sumienia.
Gdy już mi o tym wszystkim powiedział, to psycha mu siadła i trafił na dwa tygodnie do psychiatryka. Zdiagnozowano pierwszy epizod psychotyczny.
A ja wróciłam do PL i nie mogłam pozbierać się ze swoimi myślami. Rozum jedno a emocje drugie. Boże, a wcześniej zawsze tak łatwo krytykowało się koleżanki i kolegów, którzy wybaczali, wracali. kochali i całe to gówno... Myślałam, że mnie nigdy to nie spotka, że jestem taka dumna.
Postanowienie było takie: nie odzywać się. Może miesiąc wytrzymałam. Chciałam wiedzieć co się tam naprawdę działo. W końcu mu na serio z tego wszystkiego aż psycha siadła. No i tysiąc różnych usprawiedliwień: przecież mieszkał 1000 km ode mnie, to miał ją rzucać po to, żeby ze mną móc spotkać się raz na dwa miesiące? pogubił się i tyle. na pewno nie jest taki zły itp. Cały kwiecień i maj spędziłam z nim na Skypie. Na początku nie chciałam się z nim jeszcze widzieć. Po jakimś czasie zgodziłam się żeby przyjechał a on.... wcale nie przyjechał. Po tym nie odpisywałam na esemesy przez 3 miesiące. Obroniłam pracę mgr (z trudem). Tuż przed obroną, gdy już praca była dopięta na ostatni guzik, napisałam do niego esemesa. Trochę obojętnie, chyba z nudów na imprezie. Od razu oddzwonił Kilka krótkich gadek przez tel i dwa tygodniu później był w Polsce, chociaż o to nie prosiłam. 10 dni razem nad morzem, ciepły niezapomniany październik. Chciałam trochę odreagować obronę, odpocząć, nie bardzo nawet myślałam co robię i z kim, stało się. Ale miałam nadzieję, że po tym postąpi jak powinien. Zgadnijcie co było. Wiadomo, skończyły się wakacje i wrócił do niej.
Ona w końcu dowiedziała się o wszystkim. Trochę poklnęła, ale wcale go nie rzuciła. Dla mnie po tamtych wakacjach smutek, zagubienie, rozczarowanie przeszły w zwykłą pogardę. Nigdy więcej już nie pomyślałam o tym, że mogłoby z tego być jeszcze coś prawdziwego. Dzwonił jeszcze często. A ja mu krzyczałam do słuchawki jakim to jest ****em, debilem, zerem, szmatą. Wylewałam na nim frustracje, nie tylko te z nim związane, a on wysłuchiwał i następnego dnia i tak dzwonił.
Widzę dziś jasno i wyraźnie, jakie z niego zero. Jedno tylko trzeba przyznać, że jest dobry w łóżku. Szkoda, że swojego pierwszego razu nie przeżyłam z kimś, kto może i nie byłby tak dobry w te klocki, ale można byłoby go dobrze wspominać. Życie nie zawsze pisze dobre scenariusze.
Ale ja tak tego na pewno nie zostawię. Wiem, że samo słowo "zemsta" wywołuje falę krytyki, ale ja nie odpuszczę. Przyjdzie czas, że on zrobi wszystko żeby ze mną być. A ja zabawię się, wykorzystam (finansowo, seksualnie), ona go zostawi (w końcu jestem święcie przekonana, że ona zasługuje na kogoś lepszego).
Zostanie sam!
P.S. tylko nie wmawiajcie mi, że coś do niego jeszcze czuję, bo sama wiem lepiej. chcę zemsty